Deetman vindt dat de Katholieke kerk zich moet inleven met de slachtoffers van seksueel misbruik binnen de Katholieke kerk. Ook moeten ze het misbruik binnen de kerk erkennen.
Bron: Nu.nl op 8 November 2011 Elk jaar tijdens Pasen drommen mensen zich samen op het Sint-Pietersplein in Vaticaanstad om de pauselijke zegen te ontvangen. Het “Urbi et orbi”. Voor Nederlanders is dat helemaal een speciale gebeurtenis. De paus bedankt dan speciaal in gebroken Nederlands ook nog eens voor de bloemen die op het heilige plein uitgestald staan. Een oude traditie. Ademloos wacht men het dankwoord af. “Dank voor die bluhmen!”
Er zijn ook veel Nederlanders die afwachten totdat de paus zich eens uitspreekt over de meer controversiële traditie van de katholieke kerk. Al is het maar als freudiaanse verspreking: “Dank voor die jungen”.
Het is een constructief probleem waar de katholieke kerk al van oudsher mee te kampen heeft. Het is inherent aan de reglementen van de katholieke kerk, met name het celibaat. Vertel een kind dat ze niet in een bepaalde kast mag kijken, en onweerstaanbaar wordt ze door die kast aangetrokken. Vertel een volwassen man dat hij niet aan erotische activiteiten mag deelnemen, en het wordt een obsessie. Des te strenger de verboden, des te extremer de overtredingen.
De kerken lopen leeg, de kloosters worden steeds dunner bevolkt. Kindertehuizen die gerund worden door monniken, paters, nonnen en andere katholieke functionarissen zijn er bijna niet meer. Het seksuele misbruik van minderjarigen moeten de katholieke kerken noodgedwongen steeds meer overlaten aan leiders van jeugdkampen, zwemleraren, en natuurlijk kan de buurman ook bijdragen.
Het blijkt dat seksueel misbruik niet een katholiek probleem is. De gehele maatschappij is doorspekt met de meest shockerende misstanden. Als die misstanden plaatsvinden in een christelijke instelling is dat alleen veel erger. Het beeld van kuisheid en vroomheid wordt met het kind verkracht.
Wim Deetman vindt dat de katholieke kerk zich moet inleven met de slachtoffers van misbruik. Even vraag ik me af hoe dat zit met zwembaden van misbruikende zwemleraren, en overkoepelende organen van jeugdgroepen met misbruikende leiders. Moeten die ook openlijk inleven en erkennen? Moet een hele wijk bij misbruik door een buurman dat dan ook? Begrijp me niet verkeerd, ik ben het met meneer Deetman eens. Erkenning is belangrijk voor de slachtoffers. In alle gevallen. Altijd! Erkenning door een kerk zou eigenlijk nooit op zich mogen laten wachten. Inleving al helemaal niet.
Soms denk ik nog terug aan de tijd dat ik misdienaartje was bij pater van Dijk. Dat was een bejaarde man met het uiterlijk van een Drents keuterboertje. Met zijn mummelmondje maakte hij voortdurend sabbel bewegingen. Alsof de hostie van de laatste hoogmis aan zijn verhemelte was blijven plakken. Op een dag moest ik in de zijkamer van de kapel de kaarsen aansteken. Daar aangekomen bleek dat er een vrouw lag opgebaard. Zelden ben ik zo geschrokken. Ik had nog nooit een dode gezien. Pater van Dijk sloeg in de sacristie zijn armen teder om me heen en gaf me een kus op mijn bol. Hij hield me vast totdat ik ophield met snikken. Ik heb daar geen trauma aan overgehouden.
4 reacties
Libelle · 14 november 2011 op 12:11
En de vrouw ook niet, dacht ik spontaan na de laatste zin.
Je bouwt het heel gedegen en compleet op.
De voorlaatste alinea had een waardig einde kunnen zijn.
De laatste nodigt mijn perverse geest weer uit tot het bedenken van derde-rangs dwarsverbanden.
Ik alleen?
Boukje · 14 november 2011 op 13:28
Een omstreden onderwerp.
Moeilijk om eerlijk over te schrijven zonder (zeer) gevoelige uitspraken te doen.
Na drie keer lezen vindt ik deze column uiteindelijk sympathiek.
Alleen dat stukje over de gevolgen van het celibaat en vervolgens tòch de hele samenleving klopt voor mijn gevoel niet helemaal.
Maar toch, mijn complimenten!
pally · 14 november 2011 op 22:40
Het is mij niet helemaal duidelijk, Bhakje, wat je met deze column wilt zeggen. Dat Deetman alleen met het misbruik binnen de Katholieke kerk bezig is en inleving vraagt? Dat is zijn taak momenteel, denk ik. Vind je dat hij hetzelfde voor alle misbruik moet vragen? Tja, lijkt mij wat veel omvattend, al is dat even vreselijk, natuurlijk. Ook snap ik hier niet de logica van het niet mogen(celibaat)en daarom juist willen voorbeeld in het totaalverband van je betoog. :eh:
Groet van Pally
Bhakje · 15 november 2011 op 10:21
Hallo Pally,
Laat ik beginnen met je te bedanken voor je reactie. Ik ben daar erg blij mee.
Wat probeer ik met dit stukje te zeggen? Je geeft eigenlijk met je reactie al het antwoord. Ik probeer vragen op te roepen, mensen te laten nadenken met een andere invalshoek. Vragen, zonder antwoorden op die vragen te willen krijgen.
Ik ben de column begonnen met een stukje algemene (voor)oordelen. Dat de Paus druk bezig is te ontkennen dat er ooit wat is gebeurd. Over de paus wordt, zelfs openlijk in de media, gespeculeerd of hij homoseksueel is, en misschien zelfs ook pedofiele neigingen heeft. Velen denken dat geestelijken door het celibaat zo gefrustreerd zijn geraakt dat daaruit die misstanden zijn voort gekomen.
Vandaar ook mijn verwijzing naar de samenleving, daar komen zonder paus en celibaat dezelfde monstrueuze misstanden voor. De vraag die ik beschrijf die in mij opkomt, komt voort uit het ontstaan van de commissie Deetman. Deze is een initiatief van de Nederlandse Bisschoppenconferentie en de Konferentie Nederlandse Religieuzen (KNR). “Erkent” de kerk al niet door een dergelijke commissie in het leven te roepen? Natuurlijk is het niet zo dat de commissie Deetman zich ook moet bezighouden met de misstanden in de maatschappij. Maar ook die misstanden verdienen het om er eens vragen over te stellen bij jezelf, er alleen eens over na te denken.
Veel Katholieken hebben hun lidmaatschap op de Katholieke kerk opgezegd vanwege de misstanden binnen de kerk. Vandaar de laatste alinea in de column. Ik heb mijn Katholieke jeugd ervaren als een warme deken. Heerlijk die reactie van Libelle, daar zijn ook weer vragen door ontstaan bij mensen. Het illustreert ook mooi de vooringenomen gedachte die geassocieerd word met de Katholieke kerk, of is het een associatie die dit stukje oproept?
Ook ik heb mijn lidmaatschap opgezegd bij de Katholieke kerk, niet vanwege de misstanden maar omdat ik de leer van de Katholieke kerk niet (meer) aanhang.
Ik kan nog lang doorgaan met vragen bedenken die dit stukje op zouden kunnen roepen.
Ik denk dat ik redelijk geslaagd ben in deze column. Vragen oproepen. Misschien een gesprek openen. Nogmaals, het is niet de bedoeling om antwoorden te geven, of te krijgen, naar aanleiding van deze column. Mijn bedoeling was om de berichtgeving rondom dit nieuws, nieuws waar velen tegenwoordig over heen lezen, eens een meer bewuste impact te geven. De intentie van dit stukje is dus niet om antwoorden te krijgen, of te geven.
Ik weet dat ik een “heet hangijzer” heb aangegrepen in deze column. Er kan ook over gediscussieerd worden of dat verstandig is voor een newbee-ColumnX’er. Of dergelijke onderwerpen een goede keuze zijn voor een amateur-schrijver zonder enige ervaring. Nog meer vragen. Ik heb lang nagedacht of ik deze column moest schrijven, daarna of ik deze column moest publiceren. Dat is dus een bewuste keuze geweest.
Vriendelijke groet terug,
Bhakje