Vannacht om eenentwintig na twee kreeg ik een mail van De Standaard Online. Er werd mij medegedeeld dat Hans Van Themsche een racistische moordenaar is. De mail bevatte slechts het begin van het artikel. Als ik meer wou weten kon ik doorklikken naar de website van de kwaliteitskrant. Daar zou een overzicht op mij wachten met analyses, interviews en reacties. Bovenal echter zou ik daar op een pagina mijn hoogsteigen mening kunnen geven op de zaak. Op de radio werd “de zaak Van Temsche” op mijn nuchtere maag geanalyseerd. Ook daar kreeg ik na een samenvatting van twee minuten de gelegenheid mijn opinie te ventileren. Daar zijn verschillende mogelijkheden voor moet je weten. Het kan via mail, op het forum en via SMS. Dat zou me dan een halve euro kosten. Even overwoog ik mijn pda ter hand te nemen en vanonder de deken Dehaene navolgend “geen commentaar” te sturen. Toch maar niet.
De media hebben hun luisteraars, kijkers en lezers gevonden, zo blijkt. Toen ik studeerde, en dat is nog niet zo heel lang geleden heette het nog dat er voorzichtige pogingen werden ondernomen om dat te realiseren. Via enquêtes en onderzoeken werd gepeild naar wat de luisteraar nu eigenlijk verwachtte van deze of gene omroep of krant. Spelletjes en websites deden hun marketingwerk.
Het internet is er in die drie jaar die mijn afstuderen van vandaag scheiden met sprongen op vooruitgegaan. De convergentie van de media heeft haar impact niet gemist en dus kunnen we vandaag met zijn allen reageren op wat de media zoal te melden heeft. Niet alleen op de manier waarop dat gebeurt maar ook op wat er gemeld is. Eerst konden we nog onze mening kwijt over wie het big brother-huis moest verlaten, daarna kozen we via SMS idolen en de vertegenwoordigers voor het eurosongfestival. Vandaag kunnen we onze mening kwijt over uitspraken van politici, staatshervormingen en assisenprocessen.
We zijn onze eigen autoriteit en dat mag iedereen weten. Dat wij een gefundeerde mening hebben over iets waar we over gehoord hebben. De mediafora zijn een groot café geworden waar de minister en de leek aan bod komen. Dat is goed. Zoiets heet debat en dat is de basis voor democratie. Toch heb ik er mijn vragen bij. Het blijft cafépraat. Maar dat is uiteraard mijn mening.
5 reacties
geertsjohn · 20 oktober 2007 op 18:11
Mooi verhaal! We veranderen langzaam maar zeker in iets wat lijkt op een digitale democratie. Maar wat is democratie?
De veranderingen gaan snel en dat geef je hiermee goed aan!
arta · 20 oktober 2007 op 18:36
Mooi geschreven! 🙂
Het leek alsof jij vele jaren van digitale evolutie beschreef. Toen het er uiteindelijk maar drie bleken te zijn, schrok ik wel even. De tijd rent zichzelf zo hard vooruit, dat het moment dat hij struikelt bijna niet kan uitblijven…
WritersBlocq · 21 oktober 2007 op 09:34
Wat een statig verhaal. Mooi, dat ‘ouderwetse’ maar vooral foutvrije taalgebruik, dat dit snelle onderwerp zo r u s t i g laat binnenkomen. Contrast.
Dat ‘wou’ in de 1e alinea vind ik hierdoor niet passen, ’te snel’.
Groetje, Pauline.
Mosje · 21 oktober 2007 op 11:08
Mmm, mooi geschreven inderdaad, hoewel magertjes in de zin dat je een verschijnsel constateert, maar erg weinig zegt over wat je daar nou van vindt.
FatTree · 22 oktober 2007 op 08:45
Ik wil hierbij de, al dan niet digitale, cafémeningen van mijn cafébroeders hierboven hierbij ondersteunen.