Afgelopen weekeinde ben ik weer langs geweest. Het was weer een lange rit, maar eens per maand maken we hem, zodat we je kunnen zien. Sinds je daar zit, is het niet zo makkelijk meer om even binnen te wippen. Vroeger waren we heel hecht, je wist bijna alles van me, zoals een moeder betaamt. Je maakte je zorgen als ik te laat thuis kwam, je gaf me op mijn kop als ik een onvoldoende had gehaald en je hielp me met leren als ik iets niet snapte. Je wist wie mijn vrienden waren, wat voor werk ik deed en wat mijn favoriete kleur is.
Soms was je te bezorgd, daar heb ik me wel vaak aan geërgerd. Dan hadden we weer eens ruzie, waren we het niet met elkaar eens of luisterde ik simpelweg niet naar je.
Ik heb je ook bewonderd, je was erg goed in je werk. En aangezien ik hetzelfde werk ben gaan doen, ben ik benieuwd hoe jij het altijd gedaan hebt. Maar je bent net te vroeg gestopt, je kunt me nu niet meer vertellen hoe jij het doet, ervaringen uitwisselen is nu ook al zo lastig.
Ik ben natuurlijk ouder geworden, meer volwassen en ben mijn eigen leven gaan leiden. Het is logisch dat de band tussen ouder en kind dan anders word.
Jij bent ouder geworden, je hebt meer vertrouwen in je dochter dat ze het allemaal wel zelf kan. Ik heb met de jaren ook meer vertrouwen in mezelf gekregen, dat ik het allemaal zelf wel kan.
Het viel me wel op, dat sinds ik niet meer thuis woonde, het contact minder werd. Ik snapte het wel, je had het natuurlijk erg druk. Dan kan ik me voorstellen dat je er niet aan denkt of verwacht dat het allemaal goed gaat met mij. Ik merkte dat je vergat me te bellen, terwijl je vroeger als ik te laat thuis kwam van het stappen opbleef tot ik er was en wel 20 keer belde waar ik bleef. Ik weet ook wel dat vergeetachtigheid nou eenmaal bij je hoort, als je het op je werk heel druk had was je ook zo leuk vergeetachtig. Daar hebben we als je kinderen regelmatig misbruik van gemaakt: ‘mam, dat heb je echt beloofd!’
Ik ben nog regelmatig even binnen gewipt, en het ging allemaal wel goed. Het was chaotisch, maar wel gezellig als ik er was. Als we dan praatten, ging het telkens over het zelfde. Je vergat te vragen hoe het met mij ging, hoe het ging met op mezelf wonen. Je eigen problemen waren het belangrijkste, de rest deed er eigenlijk niet toe.
Op het moment dat je bent verhuist is het heel snel bergafwaarts gegaan. Bellen lukt je niet meer, te druk bezig met wat er in je eigen hoofd afspeelt. Als ik dan bel, vind je dat wel erg fijn. Ik hoor aan je dat je het leuk vind dat je je dochter spreekt, dat ze weer even belt. Ik weet dan ook zeker dat als ik opgehangen heb, je tegen iedereen in je buurt verteld dat het je dochter aan de telefoon was. Als ik bij je op bezoek ben, vertel je namelijk ook tegen iedereen dat ik je dochter ben en dat we een heel eind hebben moeten rijden om te komen. Dat is dan ook gelijk het enige wat je nog weet.
Op zo’n moment ben ik eigenlijk al blij dat je nog weet dat ik je dochter ben. Want om eerlijk te zijn, vind ik deze situatie zo moeilijk. Je vergeet dat ik besta, je laat niets van je horen. Hoe het met je gaat kan ik lezen in een wekelijks verslag, maar zelf vertel je niet zoveel tegen mij. De telefoon is een stuk techniek, waarmee je niet meer kunt omgaan. Ook al staat mijn mobiele telefoon nummer in je telefoon, uit interesse zul je niet bellen. Als ik je bel en je neemt niet op, wil je nog wel eens terug bellen. Als ik iets mee moet brengen voor je, weet je wel hoe je moet bellen.
Maar verder? Het afgelopen jaar zul je misschien 5 keer uit interesse gebeld hebben. Ik heb je nog geprobeerd te helpen. Ik heb in je agenda, een enorm groot boekwerk waar je alles in bijhoudt, elke maandagavond geschreven dat je me moest bellen of mailen. Met als gedachte erachter, dat je dan misschien zou onthouden dat je nog een dochter hebt. De eerste 2 weken ging het goed, daarna niets meer gehoord van je.
Ik heb je met de botte bijl geprobeerd duidelijk te maken dat ik er zo niet blij mee ben, dat je moet veranderen. Ik heb ruzie gemaakt, met je gepraat maar er veranderd niks.
Als ik dan op bezoek ben, wordt er niet naar mijn leven gevraagd. Ik heb inmiddels een baan op mijn stage gekregen, als vervanger van een zieke. Ik ben druk bezig met afstuderen, ben bij mijn schoonouders in huis gaan wonen omdat ik op kamers niet gelukkig was. Een belletje naar ze om ze te bedanken dat ze zo goed voor je dochter zorgen? Kwam niet bij je op, ik heb het je meermalen moeten vragen. En dat nog wel terwijl ze oude jeugdvrienden zijn van je! Uiteindelijk heb ik papa gebeld en heeft hij er toch voor gezorgd dat er gebeld werd.
Ik ben in de vakantie geopereerd aan mijn knie, en dan presteer je het aan de telefoon te vragen welke knie het ook alweer was?
Je hoeft alleen maar te vragen: hoe gaat het met je? Hoe gaat het op je stage? En ik had het je allemaal verteld. Ik wil het zo graag aan je kwijt, je blijft mijn moeder. Maar ik kan het niet meer. Ik kan niet meer doen alsof je zo’n goede moeder bent. Ik kan niet meer doen alsof ik alles nog geloof, alsof ik vind dat het logisch is dat je het allemaal vergeet.
Je mag mij niet vergeten, je moet geïnteresseerd zijn in mij.
Inmiddels ben je vervangen, ik woon nu in een gezin waar ik het heerlijk heb. Je oude jeugdvrienden hebben voor mij grotendeels je plek ingenomen; ik heb hen als eerste verteld dat ik een baan kreeg op mijn stage, mijn schoonvader en ik delen nu grapjes aan de ontbijttafel en met mijn schoonzus ga ik elke week sporten.
Ben ik nu een slechte dochter? Dat ik steeds minder kom, minder vertel en geen rekening houd met je omstandigheden? Dat ik geen rekening hou met jouw zorgen, maar voor mezelf kies?
Hoeveel ben ik waard voor je als je me zomaar kunt vergeten?
Nee. Ik neem geen contact meer op.
Ja. Ik voel me schuldig.
Nee. Ik ben geen slechte dochter.
Ja. Ik zou willen dat het dementie was.
10 reacties
Chris · 28 januari 2010 op 17:53
Hmm, een negatief onvriendelijk stukje met een slachtofferinsteek. Jammer. Zou het kunnen dat je meer op je moeder lijkt dan je denkt of wilt toegeven??
Avalanche · 28 januari 2010 op 20:04
Een te lange aanklacht, naar mijn smaak en, zoals Chris ook al aangeeft, je neemt wel erg de slachtofferrol aan. Met de laatste zin glijdt je enorm uit, wat mij betreft. Dementie wens je je ergste vijand nog niet toe, laat staan je eigen moeder (hoe slecht de verhouding met haar ook is).
Fem · 28 januari 2010 op 20:21
Een aantal zaken in dit verhaal klinken mij behoorlijk bekend in de oren. Met dat verschil dat ik mezelf nooit echt als slachtoffer heb gezien en altijd een stukje schuld bij mezelf heb gezocht/gelegd. Chris slaat wat dat betreft de spijker op zijn kop met zijn vraagstelling…
Verder is het een behoorlijk lange klaagzang waar veel inside-informatie ontbreekt. Jammer want daardoor lijkt de klacht eerder ongegrond.
DreamOn · 28 januari 2010 op 23:28
Een lange aanklacht, waarin je jezelf enorm vaak en veel herhaalt. Eigenlijk voel ik me net, alsof ik de post van een dochter aan haar moeder heb opengemaakt. Alsof ik een brief gelezen heb die ik nooit had mogen zien.
Afgezien van het feit dat ik heus wel snap dat je dit van je wilde afschrijven, dat er kennelijk veel dingen mis zijn gegaan tussen je moeder en jou, is het toch niet echt een column om op een site te plaatsen, lijkt mij.
En dat komt ook door de brief-vorm waar je voor gekozen hebt.
Ook storen mij de vele foute d’tjes en t’tjes waar je kwistig mee rondstrooit.
Kan je me uitleggen wat je precies wilt met dit verhaal, wat er voor de lezer uit te halen valt, zeg maar?
Ik wil je in elk geval sterkte toewensen, want je hebt duidelijk verdriet, en daar wil ik ook niet aan voorbij gaan. Hou je taai! 😉
Marley_jane · 29 januari 2010 op 06:25
Ikzelf heb een geweldige relatie met mijn moeder, maar ik weet heel goed hoe het kan zijn met familie. Familie kies je niet, daar word je in geboren. Mijn moeder heeft ook geen contact meer met haar moeder, waarvan ik wel de inside informatie weet en haar groot gelijk geef. Zij heeft het veel te lang volgehouden met haar en te lang geprobeerd het contact goed te krijgen, vooral door schuldgevoel. Een aangeboren schuldgevoel wat je krijgt bij familie, terwijl je daar (nogmaals) niet voor kiest. Ik vind het juist heel knap als je je schuldgevoel voor zoverre aan de kant kan zetten zodat je voor jezelf kiest. We weten misschien niet alles en dat hoeft ook niet. En het cliche ‘het blijft je moeder’, daar zitten grenzen aan. Het blijft tweerichtingsverkeer. Ik vind juist niet dat zij de slachtofferrol aanneemt, integendeel, ze staat op en komt op voor zichzelf.
DACS1973 · 29 januari 2010 op 06:49
Volgens mij wenst de schrijfster haar moeder geen dementie toe, maar hoopt ze dat haar moeder vergeet te bellen/mailen doordat ze aan die ziekte lijdt. Dus niet doordat er opzet in het spel is.
joopvanpoll · 29 januari 2010 op 08:45
Ik proef jouw emoties, vooral teleurstelling, verdriet en woede, in elke zin.
Dat je de confrontatie uit de weg gaat en geen contact meer opneemt, omdat je moeder niets meer te bieden heeft vind ik jammer.
Ergens in de lange verhouding tussen ouder en kind draaien de rollen om.
Gelukkig voel ik nog die ouderwetse zorgplicht en kan ik haar nog steeds dankbaar zijn.
arta · 29 januari 2010 op 10:02
In tegenstelling tot de vorige reacties vond ik dit stuk wel pakkend.
De vertwijfeling nu je bij jouw ‘nieuwe familie’ ziet hoe het ook anders kan en de manier waarop jij je afzet tegen jouw moeder (waar is de vader in dit plaatje??) is wel herkenbaar uit verhalen uit mijn omgeving.
Ik ben het wel eens met de vorige reacties dat het een vrij voyeuristisch gevoel opwekt bij het lezen en dat er vrij veel spelfouten in staan, maar mij raakte het!
LouisP · 30 januari 2010 op 19:38
Worteltje,
ondanks alles vind ik het verdict hard…
Die laatste nee en ja vragen had ik liever niet gezien..
met interesse gelezen…
Louis
Worteltje · 2 februari 2010 op 12:55
Hallo,
bedankt voor de feedback!
Ik zal zeker met de tips over de lengte aan de slag gaan, daar was ik (achteraf) ook al bang voor. De d’tjes en de t’tjes vind ik erg moeilijk, ik ben dyslectisch en de pc verbeterd ze niet. Iemand nog tips?
Ik heb proberen duidelijk te maken dat ik hoopte dat het dementie was, omdat het anders totale desintresse is in je eigen kind. Ik heb nooit bedoeld iemand de ziekte toe te wensen, want dat is wel zo een vreselijke ziekte!
Ik moet er even bij zeggen dat het niet totaal autobiografisch is, een gedeelte wel. Maar tot nu toe blijft het cliché ‘het blijft je moeder’ voor mij nog wel gelden.
Als inside informatie: Mijn ouders zijn geemigreerd, en ik ben in NL gebleven. Dat was natuurlijk mijn eigen keus, vandaar ook dat ik er nog steeds naar toe rij. Maar bij totale desintresse vanuit je ouders geef je het op een gegeven moment op. Toen ik dit stuk schreef, zat ik bijna op dat moment. Ik heb er veel aan gedaan om het contact te verbeteren; ik heb zelf gebeld, ik ga elke maand die kant op, etc. etc. Toch blijft de situatie zo als hij is.
Groetjes