Denk aan mij

Ik hou er mee op. Hier heb ik dus écht geen zin meer in hé. Een puberende tegenstander wiens zachte baardhaartjes volstrekt willekeurig uit zijn vulkaanhuid schieten, passeert mij op snelheid. Niets nieuws onder de zon, ’njente problemos’ denk ik luchtig. Mijn geest, die steeds vaker zijn afbladderende huis moet bijspringen, geeft razendsnel een haakopdracht: Puber neer, missie geslaagd.
Puber vraagt om kaart, Schuurman krijgt kaart, iedereen blij. Niks aan het handje zou je zeggen. Zo niet deze keer. Scheids legt arm om pruilende puber en velt, voor mij nauwelijks hoorbaar, zijn Salomonsoordeel: ’laat maar, zijn jaartjes beginnen te tellen’, en houdt de kaarten op zak. Puber lacht, scheids lacht, mijn gemoed staat op janken. Dit beminnelijke één-tweetje tussen scheids en puber fileert mijn ego tot op het bot.
Liever een donkerrode kaart, waarbij ik onder een regen van aanstekers, de kleedkamer in vlucht, dan deze mensonterende dialoog. Ik zal geen knikker meer raken deze wedstrijd, mijn geest zoekt in de duistere krochten van het brein naar een troostende reddingsboei, en verzuimt mijn verzuurde benen te ondersteunen. Maar geen leed zo groot of er zijn mensen ons voorgegaan.
Nooit gedacht dat nota bene Lothar Matthäus het warme washandje op mijn gebroken ziel zou zijn. Ook de carrière van de destijds 39-jarige Germaan bevond zich in een ijstijd, toen bundestrainer Vogts het nodig vond hem nog éénmaal, als monstruositeit, op het WK van 2000 ten toon te stellen. Komt dat zien, Matthäus, werelds oudste voetballer! Samen met een Siamese tweeling en Anouska de bebaarde vrouw, een niet te missen spektakel.
Matthäus was ten dode opgeschreven natuurlijk. Iedereen verkneukelde zich al bij voorbaat toen hij nog éénmaal zijn knokige benen opwarmde voor een zelfdestructieve invalbeurt. ’Haha’, smulden wij thuis toen de arme man links en rechts voorbij werd gelopen. Zijn carrière doofde in een met licht gevuld stadion.
Zo door leedvermaak verwrongen mijn geest destijds was, zo vol bewondering kijk ik nu terug op de mans levensloop. Hij stortte zich, ten overstaan van de hele wereld, als een lemming in het ravijn. Iedereen zag het, behalve de door plichtsbesef verblinde Duitser zelf. En niemand die hem waarschuwde. Hij liep door, immer gerade aus, toen de finish al lang en breed achter hem lag.
Maar er is troost te vinden in Lothars lot. Hoeveel van ons bewandelen niet het pad van de minste kwellingen en angsten? Veilig in het ziekenfonds tot dat de bom valt. Zij zullen nooit de bittere tranen proeven die Boogerd proeft. Nooit zullen zij de twijfel kunnen peilen die aan Rintsma vreet. Weliswaar zullen zij ook nooit de kwelling ervaren van een smadelijke nederlaag, maar zij zijn dan ook nooit aan de start verschenen.
Als iemand ooit in de spiegel mag kijken en zichzelf een knipoog mag geven dan is het Matthäus wel. Lothar heeft het donkere woud, waar wij ons als diepe dertigers in hebben teruggetrokken, gekapt, en ons weer lucht gegeven. Laat zien die spataderen, klompvoetjes en protheses, en laat het bratwurst wezen welke kanttekeningen anderen er bij plaatsen. Pik op de studie die je altijd al had willen doen, en geef die verwaarloosde talenten weer een kans. Plak de tronie van Lothar op je dashboardkastje met ’denk aan mij’, opdat de opoffering die hij zich voor ons heeft getroost niet voor niets is geweest.
Er is één scene die mij beklijft uit de meesterlijke film One flew over the cuckoo’s nest. De scene waarin Jack Nicholson zich een weg naar vrijheid wil banen uit een deprimerend krankzinnigengesticht. Een loodzware wastafel moet een bres slaan in de vesting die om hem heen is getrokken. Met tomeloze kracht probeert hij het kolos op te tillen. Het mag niet baten, zijn krachtexplosie blijft vruchteloos. Als hij zich omdraait staat hij oog in oog met zijn stoïcijnse medebewoners. ’ik heb het tenminste geprobeerd’ en dat is meer dan veel mensen ooit kunnen zeggen. Matthäus bedankt!