Denkdingen (4)

Walraven glijdt met zijn rechterhand onder de hals van zijn T-shirt en wrijft over zijn linkerschouder. Dat doet hij vaker, is Edward opgevallen.
Het bolletje huid of god weet wat hij er vandaan haalt rolt hij tussen duim en middelvinger zorgvuldig rond en laat het dan achteloos naast zich op de grond vallen.
Minstens twee bolletjes en dan al die gesprekken.
Als hij ze zou laten liggen groeide daar een berg van bolletjes terwijl Walraven steeds verder zou slinken. Tot er niets meer van hem over was. ‘ Meneer Van Rombeek..?
‘Nou ja, ik dacht laat ik hier maar eens beginnen’
Edward wijst naar de papieren op tafel.
‘Het is een soort opmaat, voor wat ik zelf als het grootste trauma van mijn leven zie..’
Edward verstart.
Jezus, zeg ik dat..? Genante zelf opgeblazen zak dat je bent..
Een soort opmaat. Zolang geleden en wat wil je, een monument voor jezelf oprichten?

Als Eddie voor de tweede keer die dag de hal van de nieuwbouw binnenkomt draait het hoofd net de deur van zijn lokaal op slot.
‘Ah, daar ben je, mooi op tijd. We gaan naar beneden, jij mag mij helpen.’
Anteus wijst naar de kelderdeur.
‘We gaan eens even wat mooi pakketjes maken voor de papierman.’
De broeder opent de deur, draait aan een schakelaar en beneden in de kelder gaat een fel licht aan.
Eddie staart in de gapende opening onder hem, een doordingende lucht van zure melk dringt zijn neusgaten binnen.
Ja, toe maar,’ zegt Anteus ongeduldig. Met een hand op zijn schouder dwingt hij Eddie zachtjes vooruit naar de bovenste traptree.
‘Ga maar voor, en hou de leuning goed vast.’
Met telkens twee voeten op een trede daalt Eddie voorzichtig de trap af. Achter hem hoort hij de kralen van de rozenkrans die om het habijt van de broeder gewikkeld is tegen elkaar tikken.
Beneden ligt tegen de achterwand van de kelder een enorme stapel kranten, folders en karton. Daarvoor staan grote papieren zakken met glinsterende aluminium doppen.
Eddie blijft staan.
‘Nou dan gaan we maar eens aan het werk hè’. De broeder praat veel zachter dan vanochtend in de klas.
’Als jij nou telkens een stapel maakt van de kranten , kijk zo.’
Anteus graait kranten uit de hoop en ordent ze tot een pakket van 30 cm dik. Van een plank pakt hij een grote bol touw en een zwarte schaar
‘Dan doe ik er een touw omheen en dan zijn we zo klaar.’
Eddie weet dat hij de bus naar huis gaat missen. Als hij zich voorover buigt naar de berg papier voor hem, voelt hij zijn abonnement en de huissleutel aan het koordje onder zijn trui bungelen.

’N opmaat, zegt u?’
‘Ik was 9 en ik heb niet zulke leuke herinneringen aan die tijd’
Dat snap ik, als ik dit lees, maar ik vroeg u…’
‘Of er nog meer mensen waren die.., ja natuurlijk.’
‘Het kan geen kwaad die ook eens te beschrijven.’
‘Maar ik ben hier nog maar net mee begonnen.’
Walraven gaat plotseling rechtop zitten.
‘De rest kan ik u wel voor u uittekenen. U kreeg een klassieke katholieke opvoeding binnen een autoritair schoolsysteem, geleid door een besloten mannengemeenschap, waarvan de leden eigenlijk het priesterschap als hoogste ambitie hadden. Maar omdat ze dat niveau intellectueel niet haalden moesten ze kiezen tussen een geïsoleerd bestaan in het klooster of een meer maatschappelijk leven in het onderwijs, waar ze een ongecontroleerde macht hadden. Frustratie omdat het opperste voor hun God niet haalbaar was, opgeteld bij de ondraaglijke seksuele spanning die het celibaat en het verbod op masturbatie met zich meebracht. Gevolg excessen en het beschadigen van jonge levens.’
‘Vreselijk en dit had niet met u mogen gebeuren.’

Hier wacht Walraven even en vangt zijn blik met een gespannen aandacht die Edward nog niet eerder bij hem heeft gezien.
‘Maar u bent nu 56 jaar meneer Van Rombeek en hiermee kan dit hoofdstuk dicht.’
Walraven leunt bijna vergenoegd achterover. Zijn stoel kraakt.
‘Ik zou zeggen, gaat u verder, maak het boeiend.‘

Edward kijkt Walraven onthutst aan.
Het is alsof hij onder stroom staat.
Plotseling loopt het water uit zijn ogen, hij huilt zonder geluid te maken of te bewegen.
Tranen stromen langs zijn wangen en druppen op zijn broek, zijn schoenen.
Walraven reikt hem een doos tissues..
Die vreselijk obligate tissues, denkt Edward.
‘Mijnheer Van Rombeek,’ zegt Walraven met een glimlach.
‘Mijn compliment, we zijn begonnen.’