Dennis

Zondagmiddag en ik zit gezellig met een goede vriend in de kroeg om mezelf moed in te drinken voor we ons culinair in de keuken gaan uitleven. Het menu bestaat uit asperges en zalm volgens een geheim recept. Gezellig keuvelend zitten we aan de toog wanneer mijn telefoon de Radetzky begint te spelen. Het telefoonnummer komt me niet bekend voor, en aangezien ik me in gezelschap bevind heb ik besloten om de beller door te verwijzen naar mijn voicemail. Na een aantal minuten blijkt dat mijn anonieme beller daar geen genoegen mee neemt, en wederom klinken de tonen van de Radetzky boven Frans Bauer uit.

Mijn gezelschap geeft me een goedkeurende blik, waardoor ik weet dat hij het helemaal niet erg vind, wanneer ik het gesprek met deze anonieme beller aan ga. Ik druk op het knopje waarmee ik het gesprek accepteer en daarmee heb ik ook gelijk het einde van een leuke dag geactiveerd.

Ø hai met Bennie
Ø Hey, Bennie…. Ik had je nummer niet herkend man! Nieuw?
Ø Heb hem alweer een tijdje, maar jij had hem nog niet geloof ik.
Ø Vanwaar dit telefoontje?
Ø Nou ik heb niet zo’n mooi bericht… Veronique heeft me zojuist gebeld en Dennis is vanmorgen overleden.
Ø Overleden?….. doe niet zo gek….. wat is er gebeurd dan?
Ø Ongeluk gehad afgelopen donderdagnacht…. 3 dagen coma en nu dit!
Ø Onvoorstelbaar…. Dennis dood…. Ik bel je later wel even terug ok?
Ø Is goed, ik ga de anderen op de hoogte brengen!
Ø Oké…. Kalm aan hé?
Ø Ja jij ook… groetjes!
Ø Doei!

Terwijl ik naar de bar terug loop staat het huilen me nader dan het lachen. Ik moet een aantal keren diep slikken wanneer de tranen in mijn ogen opwellen, want janken in gezelschap is mijn eer te na. Dennis was nog maar 26 jaar jong en ik koester vele dierbare herinneringen aan hem. In sommige gevallen kan ik best wel vrede met de dood hebben, wanneer het bijvoorbeeld een oude tante van 89 jaar is, of mijn virtuele vijanden van FC Groningen. Maar in het geval van Dennis dus duidelijk niet!

Dennis leerde ik een aantal jaren geleden kennen bij de plaatselijke voetbalvereniging hier in mijn woonplaats. Dennis was niet alleen een goeie spits, maar ook nog eens een jongen waar je na de wedstrijd ontzettend veel lol mee kon beleven. Na een aantal seizoenen vertrok Dennis naar Groningen, maar diep in zijn hart is hij altijd een “Kowetter” gebleven.

Dennis met zijn blonde krullen en blauwe ogen die eigenlijk altijd straalden. Winst of verlies het maakte Dennis niet zo veel uit, als er maar met bloed, zweet en tranen werd gespeeld. Dennis die samen met Veronique veel ups and downs had meegemaakt, maar uiteindelijk onvoorwaardelijk voor elkaar gekozen hadden. Dennis die een aantal maanden geleden nog aan de telefoon hing, dat we echt eens met ons allen zijn kant op moesten komen voor een gezellig stapavondje.

Nu gaan we nog één keer met Dennis op stap, om hem naar zijn laatste rustplaats te brengen. We blijven niet slapen ditmaal en ons vol gooien met drank laten we ook maar achterwege. Dennis is er niet meer, maar ik heb hem voor altijd in mijn gedachten en in mijn hart gesloten.

Rust zacht lieve Dennis… we zullen je vreselijk missen!