Diagnose: Maniak

Bedreven schaar ik mij in de chaos. Ik ben een kind in het lichaam van een volwassene en tussen de afwas en het voorspel lees ik een boek waarin de lente zegeviert en mijn herrijzen kleurrijker is dan de mooiste vlinder. Ik geef me over: vandaag ben ik van jou. We vliegen in afgedankte kledingstukken door met duizenden handen schoongepoetste luchten. [i]We leven.
We leven
Iets anders bestaat niet.[/i]

Behalve nu, alleen in mijn kamer, waar valse gedachten als slakken omhoogkruipen langs muren die altijd verder weg lijken dan ze zijn en daarop slijmerige sporen achterlaten. Je hebt niets teveel gezegd. Alles wat ik dacht te zijn ligt begraven onder talloze donzen dekbedden en de mug op het plafond is al lang niet bang meer om verpletterd te worden. Je denkt dat ik niet wacht, dat ik al jaren geleden ben verdwenen en in een andere taal heb leren spreken.

[i]Maar ik ben hier.
Ik ben hier.
Mijn ambitie, dat ben jij.[/i]

En als je lacht, hoor ik de weerkaatsing in de andere kant van de kamer. Waanzin krijgt zin en zin is niets meer dan wat ik voel als ik aan je denk. Ik ben verblind en toch lukt het mij om te zien door de mist.

[i]Je radieert.
Je pulseert.
Je geeft licht, ik ontvang.[/i]

En toch, wanneer de zon opkomt en de aarde zachtjes trilt, speel ik met de gedachte dat alles wat jij bent misschien niets meer is dan fictie.
Je afwezigheid is als water; een regenbui waarin ik dansend verdrink. Maar zo vluchtig als je komt verdwijn je weer, mij achterlatend in een landschap van modder waar varkens woelen en moeders hun kinderen ver vandaan houden.

Woorden verliezen samenhang en bij iedere letter die ik opschrijf verbleek ik een beetje meer.

Je hebt niets teveel gezegd: jouw benaming bleek alles te omvatten en mijn medicatie had ik nooit aan de vogels moeten voeren.

[i]Welkom depressie.
Tot ziens, maniak.

Neem mij.
Omhels mij.
Eet en spuug mij uit.[/i]