Ik ben betoverd door de leegte. Het donker verduisterd mijn licht. Ik ben moe van het ademen. Moe van de leegte en moe van het licht. Ijskoud valt de lucht over mijn nietszeggende lichaam. Hoe diep is de val vanaf de hoogste berg?
Hoe hoog is de hoogste berg en hoe diep is het diepste dal?
Als ik kon schreeuwen zou ik smeken om een moment van stilte. Een korte schreeuw. Terug op aarde. Dansend in het stervende licht. Hoe kom ik dichterbij? Hoe kom ik ooit dichterbij? Geen gapend ravijn, maar een eeuwig vlak landschap. Ik vervaag in de massa. Een statisch wit geluid…
Mijn zoektocht gestaakt.
Ik kom nooit dichterbij.
Ik staar uit het raam en spiegel mijn gedachten. Ik kijk in de spiegel en verander van gedachte. Al het tijdelijke is verwaarloosbaar. Septemberregen, dor, dood blad. Waar houd ik aan vast? Wat weiger ik om los te laten? Ik wacht op de dag dat mijn huid bleek wordt. Opdat mijn ogen sterven om nooit meer te hoeven zien. Is dit zoals het bedoeld was? Steenkoud in een vroege winter. Buiten is het stil. Ik kom niet dichterbij.
De herinnering blijft knagen.
Ik kom nooit dichterbij.
De antwoorden blijven achterwege. Kleuren flikkeren op de betonnen grond. Het raam staat wijd open: “spring, dans en zing!”. Mijn reden is helder. Ik kom dichterbij.
Alles valt uiteen bij het zien van de grond. En de klap doet geen pijn. Slechts de val naar de klap. De leegte van het niets bij het zien van de grond.
Vang me, ik val.
Maar ik kom dichterbij.
Ik staarde in de spiegel en spiegelde mijn gedachten. Ik keek uit het raam en veranderde van gedachte.
Hoe kwam ik dichterbij?
Hoe kwam ik ooit dichterbij?
“Wanneer stopt het ooit met regenen?”.
“Ik weet het niet, misschien wel nooit…”
14 reacties
Mosje · 26 augustus 2005 op 10:16
Als ik dichterbij wil komen, dan neem ik soms wat afstand. Paradoxaal, maar het helpt wel.
En wat die regen betreft, die houdt inderdaad nooit op. Als ik dit schrijf regent het weer eens. Ik vermoed dat het dorp waar ik woon vanaf vanmiddag van de buitenwereld is afgesloten.
Geertje · 26 augustus 2005 op 12:19
[quote]Ik ben betoverd door de leegte.[/quote]
En ik door je manier van schrijven. 🙂
Shitonya · 26 augustus 2005 op 13:20
Het lijkt net alsof je ze uit je mouw schud, zoveel schrijf je. Maar stop vooral niet, ik blijf ze geweldig vinden om te lezen.
KawaSutra · 26 augustus 2005 op 13:55
Prachtige woorden over een moedeloos bestaan.
Domicela · 26 augustus 2005 op 14:32
Twee keer gelezen en twee keer mooi.
Groetjes,
Mila
Trukie · 26 augustus 2005 op 14:41
Bij jouw vorige column stond iets over insiders en outsiders. Ik ben een outsider en weet op 1 vraag een antwoord.
Een paar uur geleden is het gestopt met regenen en de zon schijnt nu wat waterig.
Je schrijft zo mooi, dat ik haast zeker weet dat je er dichtbij bent.
WritersBlocq · 26 augustus 2005 op 16:19
Jeetje, Troy…. Jeetje…… Ik heb het er koud van gekregen, op een bijzondere manier. Kippenvel lijkt op regendruppeltjes, voor mij zit er veel achter jouw woorden. Die gedachten en spiegelen/spiegels, prachtig geschreven, om in te lijsten. Groetje, Pauline.
KingArthur · 26 augustus 2005 op 17:20
Ik heb de triestigheid van een druilerige dag onlangs ook mogen ervaren op een betoverende lokatie. Prachtig hoe het gevoel in deze tekst eigenlijk weer voor zich zelf spreekt.
Ma3anne · 26 augustus 2005 op 19:17
Gewoon bloedmooi iets ongrijpbaars verwoord.
Wright · 26 augustus 2005 op 19:36
Ik blijf alsmaar piekeren over een catagorie die bij jouw schrijfstijl past, Troy.
Dichterbij dan ‘magisch realistisch’ kom ik niet.
Wonderlijk mooi geschreven weer.
Louise · 26 augustus 2005 op 21:25
Kan ik als elfde in de rij hier nog iets moois aan toevoegen?
Nee, dus sluit ik me aan bij alle voorgaande positieve reacties. Top!
prikkels · 26 augustus 2005 op 23:19
Een zeer poëtische column. Prachtig geschreven.
bert · 27 augustus 2005 op 10:03
Inderdaad, poetisch en prachtig.
Li · 27 augustus 2005 op 23:08
In dit genre steek je boven alles en iedereen uit.
Niet naast je schoenen gaan lopen he 😉
Li