Ik kijk haar recht in de ogen en dreig te verdrinken in het onpeilbare universum van haar gevoelens. Wees toch niet bang maar grijp een kans in de stroomversnelling van het leven. Een stroom zilte tranen van vreugde en verdriet. Mijn gedachten duizelen in een draaikolk van emoties. Machteloos geef ik me over aan het moment. Geef je bloot aan mij en ik reik je mijn hand. Laten we ons storten in een woeste rivier die ons stuurloos meevoert naar de ruige oceaan. Losgelaten in het diepe, leren het element te beheersen. Zwemmend, om het hoofd boven water te houden. Op sommige momenten verstikkend overspoeld door metershoge golven, gevolgd door uitzinnige vreugde er weer bovenop te komen. Om gebruik te maken van het geweld van brekende golven op de rots in de branding. Deinend in de tijd zal het ruwe erts van herinneringen, door het verloop van de getijden, als een bodemschat worden geslepen tot een diamant van zuivere waarde.

Laat ons opgaan in een sluier van mist, om één te worden met alles om ons heen en ongekende hoogten te bereiken. Onvermijdelijk gevolgd door een duikvlucht naar beneden en uiteen te spatten tegen de grond. Om te ervaren hoe de afstand ons dichter bij elkander brengt waardoor we toch weer zullen samenvloeien in het diepste meer. In haar zie ik de spiegel van mijn ziel en de weg om te komen tot het stille water van het hart.

Categorieën: Fictie

15 reacties

senahponex · 28 september 2006 op 13:18

[quote]Deinend in de tijd [/quote]

Een heel mooi stukje

champagne · 28 september 2006 op 20:13

Poëtisch mooi geschreven.

Li · 28 september 2006 op 20:58

Wat mooi King.
Als ik mijn ogen sluit dan hoor ik het ruisen van de zee en lijkt het alsof de golven dit verhaal willen vertellen.

Li

KawaSutra · 28 september 2006 op 20:58

Tja, wie wil dat niet?
Mooie woorden, mooie zinnen.
Het zou m.i. nog mooier zijn als je de persoonsvorm wat consequenter zou hanteren. Je spreekt van ‘haar’ en dan weer van ‘ons’. Ook als lezer dein je dan enigszins van de ene rol in de andere.

Ma3anne · 28 september 2006 op 21:29

Perfectie kan bijna niet met schrijven, maar ik vind dat je aardig in de buurt komt met deze column.
Erg mooi en diep gegrond.

pepe · 28 september 2006 op 22:19

Stilte… geen woorden nodig om te zeggen dat het poetisch mooi is.

Anne · 28 september 2006 op 22:48

Beste King,
Voor mij zijn de metaforen die staan voor diverse emoties (de woeste rivier, de ruige oceaan en dergelijk) te algemeen om mij echt te raken. Op zich vind ik het idee wel mooi; meegerukt worden door water en al zijn bewegingen. Maar het letterlijk samen noemen van emoties en water; het is me teveel astrologie en te weinig echt eigen invulling van de betekenis van het element water.

Volgens mij, als je alleen die tocht had beschreven was het mooier geweest. Maar ja, ik ben de schrijver niet.

Trukie · 29 september 2006 op 00:37

Dit stukje plaatst me enkele eeuwen terug in de tijd. Pakweg 1300,1350?
Een ruig landschap zonder technische invloeden van de mens.
Een stevige man in wollen lappen en lange krullende manen op een paard. Een schone dame in een sluik maar wapperend kleed en lange donkere stijle haren. Beiden om de een of andere reden verstoten uit de clan. Hij spreekt haar bemoedigend toe.
Zo romantisch is het in deze tijd amper denkbaar.

Een heftig stukje King.

PS. ik heb er net een avondje Kluun op zitten.
Klunen met taal, zou ik bijna zeggen 😮

KingArthur · 29 september 2006 op 10:42

Dank voor alle reacties.

@ Senaphonex, Champagne: Dank, wat kan ik meer zeggen.
@ Li: Wel je ogen sluiten nadat je deze tekst hebt gelezen anders zou je wel eens een heel andere tekst kunnen zien 🙂
@ Kawa: De wisseling van de persoonsvorm was mij niet eens opgevallen. Als schrijver van deze tekst kan ik daar ook niet zo objectief naar kijken en is het voor mij allemaal zo klaar als een klontje. Maar mogelijk heb je gelijk. Mag ik je ‘vermoeien’ met een andere versie van deze tekst wanneer ik deze heb aangepast?
@ Ma3: Perfectie is denk ik nergens mogelijk. Sterker nog het is volgens mij ook een onmogelijk woord. Maar ik ben zeer vereerd met je compliment.
@ Peep: … 🙂
@ Anne: De toon van dit stuk is er m.i. maar één en dat vind ik belangrijk. Dat er zoveel emoties worden genoemd klopt. Dit vind ik niet gek het is namelijk een beschrijving van een periode uit een leven. Indien ik hier maar een emotie zou uitlichten, zou dit wel een heel saai leven zijn en te eenzijdig belicht. Deze tekst is ook niet bedoelt om concreet te zijn (het is ook niet op een gebeurtenis gebaseerd). Dit geeft een lezer de vrijheid een eigen interpretatie hieraan te geven (laat die fantasie lopen). Ik vind het mooi om de associatie van anderen in de reacties te lezen.
@ Trukie: Een avondje Kluun? Ik ken de term klunen enkel in de context lopen met schaatsten.

Ma3anne · 29 september 2006 op 11:40

Ik wist, dat je mijn opmerking in het juiste perspectief zou plaatsen.;-)

Trukie · 29 september 2006 op 12:06

Kluun is momenteel een populaire schrijver/columnist.
Oftewel Raymond van der Klundert.

pally · 29 september 2006 op 12:31

Door de heftigheid en de wat afgesleten beelden doet het mij niet zoveel, ik hou van subtieler.
Maar dat zal wel een kwestie van smaak zijn …

arta · 29 september 2006 op 21:11

Ik vind het moooooi!!!
🙂

WritersBlocq · 30 september 2006 op 00:43

het komt als een golfbeweging op mij over. psies zoals bedoeld, denk ik. en anders maak ik dat ervan, uitleg hoeft niet 🙂

Anne · 30 september 2006 op 15:11

Beste King,
Ik heb de indruk dat je mijn commentaar heel anders hebt gelezen dan ik het had bedoeld.
Op de eerste plaats: ik heb geen bezwaar tegen het noemen van emoties in een stukje: ik heb bezwaar tegen het letterlijk noemen van de kracht/heftigheid/grilligheid van water als beelden voor diverse emoties. De combinatie dus. Zoals Pally al zei: dat zijn afgesleten beelden, te vaak en te vaak op dezelfde manier gebruikt om nog veel zeggingskracht te hebben, voor mij althans. De enige kans die er was geweest om het stuk meer eigenheid te laten hebben zou zijn geweest in het juist weglaten van het benoemen van de emoties zelf, waarmee ik absoluut niet bedoel dat er geen emoties in het stuk zouden mogen of iets dergelijks. Juist het water voor zichzelf laten spreken werkt sterker; de heftigheid is zonder meer voelbaar, zonder een woord extra te gebruiken, als je het laat bij een uitgekiende beschrijving van datzelfde water. Dat het niet over een letterlijke gebeurtenis gaat, dat begrijp ik ook dan wel.

En dan over die vrije associaties: juist door alles te noemen laat je de lezer weinig ruimte voor eigen interpretaties en fantasieloop. Des te minder jij als schrijver noemt, des te meer ik als lezer geprikkeld en uitgedaagd wordt om me zelf een voorstelling van zaken te maken.

Ik hoop dat je dit extra commentaar van mij niet als vervelend ervaart. Maar als ik mij onbegrepen voel kan ik het niet laten om nog een poging tot uitleg te wagen. Bij deze.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder