Dierenartsen zonder grenzen

“Kijk! Dat is nou spasme!” zei de dierenarts gebiologeerd, toen het oor van mijn huisdier naar achteren schoot. Mijn beestje lag op de schoot van mijn broertje en had net haar tweede injectie gehad. Haar zusje lag op mijn benen te rusten, in een diepe slaap. Heel diep. Nu moest de ander nog, met haar zusje mee. Het duurde lang, en iedereen wilde huilen. Maar de dierenarts ging maar niet weg. Een paar maanden geleden was er kanker geconstateerd bij een van mijn tamme ratten. De ander leek me gewoon dik, maar bleek het ook te hebben. Zoals verwacht groeiden de tumoren snel en moesten we opnieuw naar de dierenarts, dit keer voor de gevreesde euthanasieprik. Beide meisjes hadden nu een grote bobbel, en hoewel deze voor de ene lastiger was dan voor de ander wilden we de zusjes toch het liefst samen laten inslapen.
Zusje één verliet ons vrijwel meteen. Zusje twee was sterk. Zusje twee bleef vechten.

De dierenarts kwam binnen, met prik nummer twee. Anders duurde het zo lang, zei ze. Zag ze niet dat mijn broer tranen in zijn ogen had? De rat kreeg nog een spuit en piepte heel hard. “Ga maar met je zusje mee…” fluisterde ik het beestje toe. “Goh wat apart! Normaal zijn twee prikken al genoeg voor een labrador!” riep de dierenarts uit. Ze hurkte naast me neer en hijgde in mijn nek. Ze keek op haar horloge. Ik werd er zenuwachtig van. De arts pakte haar stethoscoop en zei “even kijken of het hartje nog klopt” en ja, dat deed het nog. Op zich bewoog mijn rat ook nog gewoon dus het leek me vrij logisch.
Ze was sterk, een bikkel. Mijn moeder vertelde dat deze altijd wel de sterkste was geweest. De dierenarts verroerde zich niet en bleef in mijn nek hijgen. Haar maag begon te knorren. Ik wilde best huilen, maar ik was vooral geïrriteerd. Mijn broertje en ik keken beide naar het hoofdje van mijn rat dat een beetje scheef ging hangen. De maag knorde vrolijk door. Ik heb nog nooit een maag zo hard horen rommelen. Het hield maar niet op. Het hijgen ook niet. Toen mijn broertje het beestje aaide, deed de dierenarts dat ook. Godverdomme! Blijf van mijn beest af! Ga toch weg! Rot eens op, hijg niet zo en GA VRETEN KRENG! Ik wilde schreeuwen, en huilen, uit onmacht, uit verdriet, en ik wilde vooral dat mens weg hebben.

Is het gebruikelijk dat dierenartsen anderhalf uur naast je gaan zitten wachten tot je dier dood is? Ik kan het me van geen vorige keren herinneren. Meestal werd je bij intieme momenten toch alleen gelaten? Ik vond dit best privé. Ik wilde zo veel nog zeggen tegen mijn lieverds, maar ik kon het niet, ik kon het niet met haar erbij. Mijn tranen bleven ook weg. Ik voelde me niet vrij. Toen ik hier mooie diertje naast me een laatste kusje gaf, zei de dierenarts: “Goh! Ze zijn erg verschillend he! Ratten kunnen erg verschillend zijn.” Ik wenste dat dat mens haar muil hield en dat ze plotseling naar de WC moest ofzo, of besefte dat ze honger had. Ik wenste dat ze wat ging eten en de tijd vergat. Ik wenste het kreng naar de Mac Donalds, maar in plaats daarvan ging ze, dit had ze nog nooit meegemaakt, een derde prik halen. Toen ze de spuit leegspoot in mijn vriendinnetje, zei ze dat ratten graag rozijnen lusten. Waar haalt ze het lef vandaan? Mijn ratten haatten rozijnen. Ik gaf ze wel eens muesli als het gewonde voer op was, en die rozijnen lieten ze altijd liggen. Toen ik dat zei ging ze helemaal in op die rozijnen, daarna begon ze over oude kaas. Ik had nog nooit met iemand een gesprek gehad over rozijnen, en eigenlijk vond ik dit niet het moment.
De hijgster met de knorrende maag bleef, ze bleef tot de laatste minuut, tot de laatste seconde, tot op het laatste moment bleef ze bij ons zitten. Mijn huisdieren was ik kwijt, mijn geduld inmiddels ook, en ik ging dan ook zo snel mogelijk weg. Ik verliet de kliniek met een doos met twee ratjes, die eigenlijk al weg waren. Ik wilde dat mijn rat gebleven was, dat zij immuun was geweest ofzo, voor dat gif van die arts, en dat zij zo de hele medische wereld een loer had gedraaid en nee, ik wilde gewoon, dat die stomme arts er niet bij was geweest. Waarom moest het nou zo? Waarom kan ik niet gewoon vragen “Wilt u even weggaan?”
Had ik dat maar gedaan.