“Kijk! Dat is nou spasme!” zei de dierenarts gebiologeerd, toen het oor van mijn huisdier naar achteren schoot. Mijn beestje lag op de schoot van mijn broertje en had net haar tweede injectie gehad. Haar zusje lag op mijn benen te rusten, in een diepe slaap. Heel diep. Nu moest de ander nog, met haar zusje mee. Het duurde lang, en iedereen wilde huilen. Maar de dierenarts ging maar niet weg.
Eva is een meisje, ik zal haar eens beschrijven.
Om te beginnen is Eva een erg dun meisje, zeg maar gerust een mager kreng.
Ik houd niet van magere meisjes.
Ik houd niet van magere meisjes, Eva.
Ik houd niet van Eva.
Het was vanochtend, en mijn nachtmerrie werd wekelijkheid. Ik moest opstaan.
En daar bleef het niet bij, ik moest naar de dokter, en die vertlde me doodleuk dat ik naar het lab mocht op mijn bloed te laten prikken. Bloed, naald, prik, zuig, aaaahhhh!!!
Het was zondag, de meest perfecte, saaie zondag van het jaar. De zondag was perfect genoeg om de meest saaie persoon op aarde te ontmoeten. Ik ontmoette de perfecte, saaie: Johannes.
De naam alleen zegt al niet veel goeds, wel? Het is een saaie naam, een sullige naam, een lomp naam, de naam voor een perfecte, saaie boer, de perfecte naam voor Johannes, eigenlijk.
Het was de eerste dag van september. Ik was gezellig brood heen en weer aan het sjouwen in de Albert Heijn. Het ging allemaal prima, maar plotseling zakte mijn mond open en liet ik de broodjes vallen. Ik vond het nogal shockerend om te ontdekken dat de halve winkel in beslag was genomen door pepernoten. Bolletje, Albert Heijn, europshopper, kruidnoten all the way. Ik kon mijn ogen bijna niet geloven eigenlijk, maar het is toch belachelijk?!
