Zo zoet als bloed

Het was vanochtend, en mijn nachtmerrie werd wekelijkheid. Ik moest opstaan.
En daar bleef het niet bij, ik moest naar de dokter, en die vertlde me doodleuk dat ik naar het lab mocht op mijn bloed te laten prikken. Bloed, naald, prik, zuig, aaaahhhh!!! Dus ik dapper op de fiets, trappen, trappen, lalala, aanbelanden bij de dokterspost, nummertje trekken, lalala, nummer 886, wachtkamer binnenlopen… ze waren bij nummer 76. Ik schrok daar even van, en toen ik ontdekte dat ze met nummer 76 eigenlijk 867 bedoelden kreeg ik het al helemaal benauwd. Ik was dus bijna aan de beurt!
Er was een benauwende sfeer in de wachtkamer. Ik kreeg er koppijn. De horoscoop lezen uit de vriendin van twee maanden terug hielp daar weinig tegen. Dus keek ik naar rechts, en naar links, en het wachten duurde toch wel erg lang, en naar rechts en zag… een hele knappe dokter! Net afgestudeerd dacht ik en hij keek heel lief maar riep helaas niet mijn nummer. Een geërgerde vrouwelijke arts kwam de kamer binnen. “MEVROUW KANNINGA??” riep ze zuur, “Mevrouw Kanninga?!” gelukkig heette ik niet zo “Nummer 86?” helaas was dat wel mijn nummer.
Ik liep mee met het doktertje dat mij geroepen had. Hij zag er oostelijk uit, hij praatte met een ik vond Russisch accent, en ik vermoedde dat hij Pools was en… Ik was doodsbang, en dat deze man me maar half begreep maakte het niet minder eng.
‘Ik vind het wel een beetje eng’ zeg ik tegen mijn Polski Doctori. Ga goe, en of ik dit eerder heb gedaan, Ging Goe? Ja dat ging allemaal wel goed, maar die keer vond ik het ook eng. Niet eng. Ga goe…. Onhandig pleur ik mezelf op de grote zwarte stoel in het kleien witte kamertje. Ga goe, zegt het doktertje nog eens, nu verlekkerd kijken naar mijn linkerpols. Kwam Dracula niet uit Polen? Nee dat was uit Rusland. Maar da’s hetzelfde. Doktertje wil opeens de rechterarm. ‘Ik doe wel mijn ogen dicht hoor’ zeg ik, me afvragend hoe andere mensen dit doen. Ga goe, zegt de dokter weer, terwijl mijn brein schreeuwt NEEEE het gaat dus helemaaaaal niet goed? Ik voel dat er bloed uit me wordt gezogen. Zie lekker niks, voel het wegtrekken… nog een buisje nog een buisje, draculaaaa… niet aan denken! Aan iets leuks denken. Nu. Aan ballonnen? Dat moest Ernie ook altijd doen van Bert als Ernie niet kon slapen en bang was. Ach we zijn nu vast wel klaar? Ik voel me halfleeg, en die stiekem een oogje open. En ik zie al vijf dikke tubes vol op het tafeltje liggen. Ohh God. En nee, natuurlijk niet, nog lang niet klaar. Ik merk er niks van, echt niet, ik doe gewoon of ik het niet merk en… ik val weg.
Naar beneden gezogen lijkt het wel. Zou het ook zo voelen als je doodgaat? Maar dan ga je los en naar boven, en zie je licht en ik voel me niet bepaald van mijn lichaam onttrokken helaas, geen licht ofzo, alleen maar donker. Kan ik nu een geest ontmoeten? Nee vast niet, heh, ik heb hier ook helemaal niks aan. Wat denk ik ook rare dingen.
Wat hoor ik ook een rare dingen. Wat hoor ik toch opeens veel stemmen? Opeens hoor ik veel stemmen. Allemaal door elkaar. Verrek ik kan me niet bewegen. “Wat is er dan?” “Is ze flauwgevallen?” Nee het lijkt maar zo?! …alleen kan ik niks zeggen. Ik hoor gerommel,gestommel, geloop, ik krijg een natte lap op mijn voorhoofd, en nog een. “Hallo?” “Ze is flauwgevallen.” “Ja die moet erop” “Haal nog eentje” “Hallo” “Mevrouw van Heereveld?” Hee dat ben ik! Ik hoor jullie wel maar ik kan niks terugzeggen. Ik kan niks terugzeggen! ‘Ik kan niks terugzeggen.’ Hee. Mijn stem. Toch wel dus. Droog… Of ik mijn benen nog kan bewegen? ‘Nee…’ ik word weer slappig en meteen ontvang ik nog een natte lap. Iemand pakt mijn benen en legt ze recht. Tintel. Even later voel ik ze weer.
Of ik wat wil drinken. ‘Ja doe maar een slokje water’ “Nee je moet ranja” …omdat u het zo schattig vraagt. En daar komt mijn doktertje al aan, roerend met een stokje in een bekertje met (rode…) limonade. Ach, best te drinken. Ga Goe? Joahhh… “Ga Goe mevrouw Heereveld?” ‘Oh, jawel hoor dankuwel’ Ik sta langzaam op en wil zo snel mogelijk weg. Dus strompel ik tegen de knappe dokter. Hij lacht, en hee, ik word niet eens rood. In de spiegel zie ik een lijkbleek hoofd. Gezellig. Ik steek mijn tong uit, draai me om en check nog even het nummer. Ze zijn nu bij nummer 99 aanbeland. Blijkbaar kan er heel veel gebeuren in zo’n korte tijd. “Mevrouw Kanningaaa??” …of heel weinig. Zou mevrouw Kanninga straks ook een bekertje met ranja krijgen?