Digitaal fluisteren

Tijdens de wittebroodsweken van onze kabelaansluiting, kwam ik op een druilerige dinsdagochtend op chatcity terecht. Helemaal van gisteren was ik niet, dus koos ik braaf voor de huiskamer. Ja nou! Naam, klik, start en daar stond ik, compleet met hyperhippe nick. Ik besloot meteen het initiatief te nemen en zei: [i]Goeiemorgen allemaal.[/i]
Dat werd gewaardeerd en de standaard openingszinnen vlogen in razend tempo van beneden naar boven. Alles in de kleur blauw, dus een beetje concentratie was wel vereist.
Dit werd snel opgelost want plots schoof in helgroene letters [i]Jaap fluistert naar @jane@[/i] over het scherm.
Jaap? Ik kende geen Jaap. En Jaap mij ook niet want hij vroeg mijn naam. Ik herhaalde de mijne en checkte die van hem ook meteen even. Jaap dus en hoogst waarschijnlijk een wiskundige; daar was weinig mensenkennis voor nodig.

Jaap wilde namelijk maten, exacte maten. En in dit geval die van mij. Nou weet ik natuurlijk wel dat mannen van de cijfertjes zijn, maar toch. Van de andere kant praat het natuurlijk makkelijker als je weet wie je voor je hebt, dus somde ik braaf op hoe ik eruit zag. Inclusief lengte en gewicht, op verzoek van Jaap. Dat hij vervolgens mijn cupmaat wilde weten vond ik overdreven, maar wat wist ik er ook van, als pasgeboren chattertje. Even later was ik mijn onschuld kwijt, had het begrip monogamie voorgoed een andere betekenis en kon Jaap me waarschijnlijk uittekenen. En ik Jaap. O já, ik had een broek voor Jaap kunnen kopen, en deze zou-als-gegoten-zitten, reken maar.

Mijn halfslachtige pogingen om het gesprek een andere richting in te krijgen, liepen op niets uit. Jaap bleek behalve goed met cijfertjes ook zeer creatief met letters, en bleef nieuwe bruggetjes slaan waar ik niet omheen kon. Ik typte me een slag in de rondte en kwam ogen en handen tekort. Vijf minuten later kwam zijn o6-nummer fluisterend voorbij. Zie je wel, alweer cijfertjes.
Of ik ff wilde bellen.

Dat was nieuw voor mij; chatten was toch typen, niet bellen? Maar dat zag ik helemaal verkeerd, volgens Jaap. Dat kon best. Hij was het typen beu.
Dat had ik gemerkt; Jaap’s creatieve schrijfkunsten waren de afgelopen minuten aardig afgenomen. De lengte van zijn zinnen ook. Ik vond het niet zo’n goed idee van dat bellen en dat zei ik hem ook. In de minuten die volgden probeerde Jaap mij fluisterend te overtuigen dat bellen zeker zo leuk was.
Ik dacht van niet en gaf hem de keus; digitaal of einde verhaal.
Dat hielp en zo typten we nog een eindje door. Totdat Jaap’s zinnen weer korter en korter werden en hij uiteindelijk helemaal stil viel.

Een hele tijd later.
[i]Jaap fluistert naar @jane@: xxxxxxx!!![/i]

Ik nam aan dat hij over-en-sluiten-maar bedoelde.

[i]Om privacy redenen, is de naam Mosje vervangen door Jaap.[/i] 😀