Dirk

Ik lig in de stoel bij de tandarts en kijk naar de punten van mijn laarzen. Waar is de tijd gebleven dat het hele gezin op vrijdagavond de borstel en de schoenpoets ter hand nam teneinde er in het weekend weer knap bij te kunnen lopen. Ik zie rijen gebutst schoeisel van klein naar groot op een dikke laag krantenpapier en een vader met zwart achterovergekamd haar, glimmend van de brillantine en tot boven de elleboog opgerolde witte overhemdsmouwen. Waarom besteed ik daar niet meer aandacht aan, nu lig ik er voor schobberdebonk bij met die afgetrapte neuzen.
En trouwens waarom verzorg ik alles niet een beetje beter, zoals de vloer die gedweild moet en de muren gewit en de berging opgeruimd en de keukenladen uitgemest en ik zou ook elke dag lichaamsoefeningen doen en eens gaan mediteren en wat minder wijn drinken.. Ter plekke besluit ik om eenmaal thuis een uitputtend lijstje met prioriteiten op te stellen.

Laten we maar eens kijken zegt ze, mijn jonge tandartsin Mireille met de bambiwimpers. Haar mondkapje beweegt een heel klein stukje op en neer als ze zich over mijn gezicht buigt.
Ergens op de achtergrond murmelt een onafgebroken stroom muzak de steriele ruimte in.
Zoals gewoonlijk begint ze hoog en toonvast mee te neuriën op het moment dat ze met haak en spiegel mijn gapende mond betreedt.
Ontspanning daalt in , ik leg mijn handen gevouwen op mijn buik en sluit de ogen.

Lichtblauwe handschoenen trekken het hulpstukje met tanden uit mijn mond. Klik.
Het zijn er maar twee ( plus een paar kiezen) en ze hangen eenzaam aan een metalen frampje waar ik in het begin niet aan kon wennen, zodat ik het geval om de haverklap in en uit deed als er weer iets tussenzat of omdat ik er geen handje pinda’s mee kon kauwen. Dat bezorgde mijn omgeving de nodige horrormomenten en rolberoertes, want het betreft hier ook een voortand en dan is zonder natuurlijk geen gezicht.
Graag zou ik rond de oorzaak een verhaal ophangen van een woest gevecht met nachtelijke gespuis, een dappere reddingspoging of een aandoening die zich geheel buiten mijn schuld voltrok.
Feit is dat mijn toenmalige mondhygieniste 10 jaar geleden al zei dat als ik niet zou stoppen met roken de ivoren wachters er een voor een de brui aan zouden geven vanwege tandvleesontsteking.
Dát zullen we nog weleens zien, dacht ik indertijd. Want het nicotinespook had me nog te stevig in haar verraderlijke greep. Hoewel ik me daar inmiddels al geruime tijd aan onttrokken heb was het kwaad geschied.

De assistente komt erbij.
‘Alsj u het niet erg vind, lach ik even niet’, grap ik.
‘Tandtechniek moet dit bijstellen, overleggen de dames. Maar dan moet meneer wel happen’
‘Het ligt eraan waarin’, ga ik met samengeknepen lippen door.
Ha ha, die meneer..
Het kan trouwens op dezelfde dag, stellen ze me gerust.
‘Fijn, want andersj loop ik rond alsj Dirk’.
…. Dirk ? Nietszeggende blikken.
‘Ja, Dirk de daklosje sjwerver.’
‘Een zwerver, uit onze praktijk ?
‘Nee’, piep ik , bij van Kooten en de Bie.
……
‘Van de TV,.. van vróeger.’
‘Oh.’

Mijn hemel wat word ik ineens oud.