Djulia

In oktober is het zes jaar geleden dat ze op de wereld kwam en het mijne in liep.
Mijn hart stond toen even stil.
Ineens was ik vader geworden, het besef was er op dat moment nog niet.
De eerste twee jaar vond ik het moeilijk om met haar om te gaan, omdat ik me bij een baby geen houding weet te geven.
Maar ik wist wel dat steeds als ik haar in mijn armen had, of als ik naar haar keek, dat ik haar met alles wat ik heb zou beschermen tegen deze boze wereld.
Naarmate ze ouder werd en steeds meer een papa’s kindje werd besefte ik hoe zo’n klein meisje zo groot kan zijn.
En een wereld van verschil.
Alles werd anders toen.

Als ik nu naar haar kijk, dan vliegt de tijd voorbij.
Weer een week, een maand, een jaar.
Het lijkt wel alsof ze zelf de wijzers duwt, terwijl ik verhalen spaar om aan haar te kunnen vertellen.

Ze is veel, ze is stil, ze is soms boos en nog zo klein.
Ze kan soms bloed irritant maar meestal de hemel zijn.
Ze is los, beschadigd en ze is bang.
Ze is dromerig en ze is vrij
Voor een groot deel haarzelf en voor een deel is ze mij.

Zij is alles wat ik als vader maar wil.
En ik zou haar het liefst de hele dag om me heen hebben, ook al is het dan na 20.00 uur eindelijk stil, omdat ze slaapt.

En als ze slaapt, dan is de wereld weer even van mij.
Dan ben ik even los en net als vroeger weer eventjes vrij.
Ook al ligt ze dan in haar bed en is ze heel dichtbij.
Als zij ligt te slapen dan weet ik het zeker.

Ik het zou het zo weer over doen