Doden zijn er genoeg. Aanslagen zijn er genoeg. Iedere dag weer. Verzadigd raak ik ervan. Aanslagen met minder dan veertig doden laat ik daarom lopen. Bijna teleurgesteld ben ik over aanslagen die dit aantal niet halen. Maar over die teleurstelling zet ik me heen. Geduldig wacht ik op de volgende. Vaak is het Israël, Pakistan, Afghanistan of een voormalige Sovjetrepubliek. Soms is het dichterbij. Maar altijd is er een volgende. Ook altijd zijn er de getallen; de meer of de minder; de groter en de kleiner; de doden, lichtgewonden, zwaargewonden, kritieke toestand en stille getuigen. Altijd is er een schijnbaar onaangedane commentaarstem die beschrijft en verklaart. Zijn collega’s maken opnamen van overlevenden en nabestaanden. Zij tonen de totale ontreddering van ouders van omgekomen kinderen, vrouwen van vermoorde mannen, mannen van gedode vrouwen, dochters van overleden moeders en zonen van gestorven vaders.
Wanhopige mensen die ik zie maar niet herken; wel hoor maar niet versta; wiens verdriet ik nauwelijks tot mijn verdriet kan maken omdat het te groot, te vreemd en te onbekend is om echt betrokken te raken.
Gemankeerd richt ik mijn aandacht op de sensatie van de aantallen.
Alleen de doden tellen.
Categorieën: Maatschappij
7 reacties
Neuskleuter · 29 september 2008 op 18:44
Kort maar krachtig. Al zou een uitbreiding op dit onderwerp je wat mij betreft niet misstaan.
Het is natuurlijk wel zo dat het wereldnieuws kan zijn dat er doden en gewonden zijn gevallen, omdat het een resultaat is van iets belangrijks dat daaraan vooraf is gegaan. En die doden filmt men meestal bewust niet, omdat het over de grens van goede smaak gaat. Dus de familieleden en de plaats van handeling zijn de enige dingen die overblijven om te filmen, om de kijker toch een indruk te geven van de plaats waar het is gebeurd.
De onaangedane stem wordt gekozen, omdat het nieuws onafhankelijk dient te zijn. Iedere zichzelf respecterende omroep (SBS6 uitgezonderd) zal een emotionele afstand bewaren in de commentaarstem om de feiten zo objectief mogelijk te brengen. De hulpgiro’s brengen de emotie wel.
Prima observatie dus, een milde kritiek, maar heb je ook voorbeelden hoe het anders kan? 😉
Dees · 29 september 2008 op 19:14
Mooi stukje over een onbegrijpelijk fenomeen. Vreemde blokkade is dat…
arta · 29 september 2008 op 19:37
Dit vind ik een sterk staaltje schrijven: [quote]Wanhopige mensen die ik zie, maar niet herken; wel hoor, maar niet versta; wiens verdriet ik nauwelijks tot mijn verdriet kan maken omdat het te groot, te vreemd en te onbekend is om echt betrokken te raken. [/quote]
Goedgeschreven stuk!
Ma3anne · 29 september 2008 op 21:14
Geen woord te veel. Goed beschreven.
[quote]Gemankeerd richt ik mijn aandacht op de sensatie van de aantallen. [/quote]
Prachtige zin.
Mup · 30 september 2008 op 09:43
De zinnen al geqout, kan me alleen maar aansluiten bij mijn voorgangers,
Groet Mup.
lisa-marie · 30 september 2008 op 12:54
kort ,krachtig en precies raak!
pally · 30 september 2008 op 15:01
Erg goed het effect van elke dag doden, zo in je huiskamer, beschreven. Niet te behappen, dus abstract geworden. Zelfbescherming?
Korte en krachtige column!
groet van Pally