Doe mij een klootzak

Ik begrijp mezelf niet meer. Mijn ideale man is lief, vriendelijk, behandelt mij als een godin en doet alles om mij te plezieren. Ik zoek me een ongeluk om hem te vinden. Heb ik hem gevonden, vind ik er geen zak aan.
“Ik doe alles wat je wil, schatje.” Gedver, waar is je eigen mening gebleven?
“Ik hou voor altijd van je.” Ieks, wat is er gebeurd met je eigenwaarde?
Wat nou ontbijt op bed. Waarom geef je me cadeautjes? Laat me barsten, neem me weer terug en houd het onzeker. Dat is wat ik wil. Geef mij maar een eersteklas klootzak. Iemand die me laat wachten, smachten en creperen. Iemand die me tot wanhoop drijft. Wat is er spannender dan iemand die je gebruikt en spelletjes met je speelt.

Toch kom ik op de een of andere manier altijd weer bij lieve jongens uit. Triest, maar waar. Ze zijn lief, schattig en ze veroveren mijn hart in het begin. Daarna loop ik over ze heen, noemen ze me ’dominant’ en irriteer ik me mateloos.
“Zullen we eerst naar de supermarkt gaan?”
“Wat ben je toch dominant, schatje.”
Voel jij je wel lekker? Wat is hier nu weer dominant aan? Dat je zelf geen beslissingen durft te nemen, wil nog niet zeggen dat ik daar mee hoef te leven. Ik heb iemand nodig die bij wijze van spreken zegt dat hij helemaal niet naar de supermarkt wil en dat ik het zelf lekker uit moet zoeken. Want dan kan ik boos worden, kunnen we flink ruzie maken en gaan we daarna stevig goedmaakseksen.

Een eersteklas klootzak is ook gewoon veel leuker. Wat heb je nu aan een watje. Een goedzak. Bah. Daar is toch niks fijns aan. Iemand die je continue onzeker achterlaat en de spanning erin houdt, dat moet ik hebben. Die je eigenlijk dwingt je eigen ding te doen, omdat hij echt geen rekening met je houdt. Dat is mijn perfecte man.

Jij hebt me al een keer in de steek gelaten. Je smst nooit, je bent hard, afstandelijk en gemeen. Maar ik kan je wel aan. Misschien moeten we het maar eens proberen samen.