DomDom

Ik heb het gepresteerd om verkeerd te rijden met een TomTom in m’n auto.
Omdat ik voor mijn werk naar Middelharnis moest (Dat ligt op Goeree-Overflakkee, trouwe lezers), ik stiekem toch benieuwd was naar dé uitvinding tegen echtelijke ruzies tijdens autoritjes en ik simpelweg de weg niet weet naar alle kleine kutdorpjes in Nederland, had ik het navigatiesysteem van mijn ouders op m’n voorruit geplakt. Franks reis naar het Grote Onbekende kon beginnen. Officieel heb ik een hekel aan massaproducten (behalve dvd’s, de Wii, vrouwen, GTA4, sommige meubels van IKEA, sigaretten, Jupiler, mobiele telefoons, auto’s, iPods, computers, TV’s, Coca Cola) dus ook aan de TomTom. Het feit dat iedere Reeshofdertiger er één in z’n auto heeft hangen is al een reden om er geen aan te schaffen. Iedere boerenlul heeft tegenwoordig namelijk een TomTom in z’n auto. De apparaten zijn ook zo ontworpen dat diezelfde boerenlul het navigatiewonder kan gebruiken. Behalve ik, blijkbaar.

Het was namelijk een zeer drukke ochtendspits, lieve Kitty, ik had al drie files overleefd en de voorgeprogrammeerde stem van TomTom irriteerde me mateloos. Tijdens het rijden probeerde ik de knopjes te bedienen om de olijke mannenstem te veranderen in de zachtaardige vrouwenstem, die het apparaat gelukkig ook bezit. Ik drukte verkeerde knopjes in en plotseling werd me de weg gewezen door een Duitser. Ik zag ook dat ik bijna bij de vrachtwagen voor me naar binnen reed. TomTom is erg alert, maar als het gaat om bijna-ongelukken kun je er niet op vertrouwen. Mijn gloeiendhete koffie vloog door de auto en met het zweet op m’n voorhoofd en handen om het stuur geklemd liet ik de TomTom de TomTom en reed verder. Koffie over mijn broek en Günther die me monter de weg wees. Wat een ellende.

Genietend van het prachtige uitzicht van West Brabant en Goeree-Overflakkee (kijk dan toch: die windmolens, die koeien, die dijken, de idyllische dorpjes met poëtische namen als Dirksland en Helwijk, wat een oogverblindende Hollandsche schoonheid!) en meezingend met mijn iPod, vergat ik te letten op het aan mijn vooruit geplakte schermpje. ‘Nehmen Sie den folgenden Ausgang!’ Blafte Günther plotseling door m’n muziek heen. Onverbiddelijk apparaat. De groene pijlen knipperden al en ik miste m’n afslag. Het apparaat raakte aardig in paniek, maar herstelde zich snel en leidde me via een andere afslag toch naar Goeree-Overflakkee. Bestemmingsort erreicht! vertelde Günther me na een half uur, toen ik ergens halverwege een dijk reed.

Ik keek om me heen en zag enkel dijken, koeien die me weer eens wezenloos aanstaarden en zee aan de andere kant. Ik wist dat Middelharnis niet groot zou zijn, maar dit was toch iets te weinig van het goede. Ik pakte de TomTom en probeerde te achterhalen wat ik fout had gedaan: Blijkbaar had ik tijdens het knopjesdrukken een nieuwe route ingesteld. Tijdens het berekenen van de nieuwe route had TomTom er plotseling genoeg van. Het apparaat viel uit. Oplader vergeten. ‘Scheisse!’ riep ik, alsof het Günther wurst zou wezen.

Daar stond ik dan, tussen de koeien op Goeree-Overflakkee, met een TomTom die niet meer werkte. De zon brandde en de zoute zee slaakte een diepe zilte zucht. Ik ook.

Aan de horizon, als een Messias, kwam een oude man op een fiets aanrijden. Ik rende op hem af. De arme man leek geschokt door deze hysterisch zwetende, met koffie besmeurde Brabander maar hij legde me in het Goeree-Overflakkees uit hoe Middelharnis te bereiken was. Toen hij de TomTom aan mijn vooruit zag hangen pakte hij een oude, vergeelde wegenkaart uit zijn fietstas en gaf ‘m aan mij. ‘Succes, Jongen’, zei hij en fietste veelzeggend hoofdschuddend verder.

Ik heb de wegenkaart bij thuiskomst geplastificeerd en ingelijst.