Donardag

De avond is gehuld in een hemelsblauw schemerduister met roze strepen, optrekkend vanaf de aarde. Een lichte trilling in de lucht maakt de voorbije hete dag zichtbaar. Op mijn knieën zit ik op de bank. Ellebogen op de vensterbank en vuisten onder mijn kin. Bijna gehypnotiseerd volg ik elke beweging in de atmosfeer. Van achter de huizen zie ik ineens een enorme hoeveelheid licht omhoog komen. Pas na de tweede lichtuitbarsting herken ik de hand van Donar. Met ingehouden adem wacht ik op regen en donder. Ik ruik de klam wordende droogte en voel de stilte in de lucht. Na een kwartier is echter nog geen druppel gevallen, heeft geen enkel geluid de rust verstoord.

Het ‘doe-lijstje’ in mijn achterhoofd begint te zeuren en zuchtend sta ik op. Was, afwas, alles staat nog op me te wachten. Twee passen verwijderd van het raam wordt ineens mijn gehele woonkamer verlicht. Het hout van de vensterbank zucht onder de grote lome druppels die plots op hem vallen. In de verte, nauwelijks hoorbaar, klinkt gerommel. Vlug neem ik mijn plekje aan het open raam weer in en wacht op het geweld dat komen gaat.

Als een één-trommelige fanfare rukt de dondergod op richting mijn woonplaats. In enkele seconden is de kleurrijke schemer veranderd in een inktzwarte nacht. Vaag verlicht door de maan, afgewisseld met felle lichtkanonnen. De donder zwelt aan tot een oorverdovend tromgeroffel. Donar’s hamer lijkt onverbiddelijk. Tellen tussen licht en knal is onmogelijk.

Eindelijk krijg ik waar ik op wacht. Hij gooit een traditionele bliksemflits. Het donker wordt doorkliefd door een lichtsnelweg met talloze zijweggetjes. Onbewust buig ik even mijn hoofd. Met open mond zie ik de tweede ‘echte’ bliksem achter de maan vandaan komen. Hij davert met enorme kracht naar beneden om uiteindelijk bijna teder op een lantaarnpaal te blijven rusten. Een seconde gaan de twee lichtpunten de oneerlijke strijd met elkaar aan. Dan spuit er vuurwerk uit de lantaarn. Hij dooft. Donar’s overwinningskreet ebt langzaam weg.

Tot minuten lang na de laatste regendruppel zijn mijn ogen aan de hemel gekleefd. Voorzichtig week ik ze los, laat dagelijkse gedachten weer toe. Mijn ‘doe-lijstje’ dringt weer op de voorgrond. Ongeïnteresseerd pak ik het op en slinger het in het donkerste ‘mañana-hoekje’ van mijn brein.

Morgen is er weer een dag. Donderdag.