Geëmancipeerd? Alsjeblieft niet! Ik vind het heerlijk om de vrouw uit te hangen en me te kunnen verschuilen achter het niet-geëmancipeerd zijn! Als er een kast verplaatst moet worden, dan kijk ik bang naar mijn nagels en trek een pruillip, succes verzekerd! Stuntelen bij de deur met zware boodschappentassen en de buurman schiet deze jonkvrouw in nood te hulp en neemt met een beetje geluk ook nog de zware tassen van mij (steunend en kreunend) over om ze driehoog af te leveren. Stralend vraag ik hem dan binnen voor een kopje koffie, want, eerlijk is eerlijk, dan moet ik deze vrouwenrol natuurlijk ook volhouden en huiselijk en verzorgend zijn!
Wat deze mannen echter niet weten is dat ik ook vreselijk ongeduldig ben. Als ik het dan in mijn bolletje krijg om de hele huisraad door de war te schoppen en de inrichting te veranderen, kan ik niet altijd het geduld opbrengen om te wachten tot ik hulp hierbij kan krijgen. Ongekend in mijn eigen krachten sleep ik op zo’n moment dan ook met het bankstel, het zware bureau en boor terloops ook nog even een gaatje in de muur om een nieuwe spiegel op te hangen! Heb ik met al dat gesjouw en gesleep echter een acht-potige vriend uit zijn stoffige hoekje gejaagd sta ik natuurlijk met dikke krokodillentranen bij mijn galante buurman.
U raadt het al, mijn natuurlijke haarkleur is donkerblond. Dom wanneer het mij uitkomt. En datzelfde geldt eigenlijk voor het geëmancipeerd zijn, want ik wil natuurlijk wél carriere maken, gelijke kansen op de arbeidsmarkt voor mannen en vrouwen, gelijke lonen, mannen als huismoeder, etc., etc.
Ps. U begrijpt dat gelijkenissen in dit verhaal met het echte leven op toeval berusten. (mocht mijn buurman meelezen)
12 reacties
pally · 13 november 2008 op 15:24
[quote]Als ik het dan in mijn bolletje krijg[/quote]
Ik begin met dit citaat, dat voor mij toch de sfeer van het overigens best leuk geschreven stukje ademt. Ik kreeg er een beetje rillingen van, vooral van het verkleinwoord. Nou hou ik gewoon van geemancipeerde vrouwen en niet van die kunstpoppetjes, die dat alleen zijn als het uitkomt. Dat zal wel de oorzaak zijn.
Nee, niet mijn inhoud, dus.
groet van Pally
Mien · 13 november 2008 op 16:43
Hi T.
Volgens mij kun je de buurman net zo goed in huis nemen. Spaart je extra tijd met lopen. :hammer:
Mien Heeft Hele Oude Buren Maar Wel Lief
lisa-marie · 13 november 2008 op 18:57
het is aardig geschreven.
Naar mijn mening had je er beter een ding uit kunnen halen en belichten dan was het sterker geworden.
Nu komt die tegenstrijdigheid tussen aan de ene kant wel en aan de andere kant niet geëmancipeerd zijn ,die ik erin lees ,niet tot zijn recht.
En die ps vind ik echt afbreuk doen giet het dan liever in een andere vorm.
DreamOn · 13 november 2008 op 22:10
Ik hou van mensen die eerlijk zijn. Die hulp vragen, als ze hulp nodig hebben, of die hulp kunnen aanvaarden van mensen die het aanbieden.
Ik hou niet van kunstjes, of geraffineerd gedoe.
Deze column maakt op mij dan ook geen sympathieke indruk, ondanks de PS die eronder staat.
DO.
Saya_Surya · 13 november 2008 op 22:30
ik ben blij met de verbeterpunten die jullie aangeven, maar wil even wat recht zetten; dit stuk is puur fictief, of gaan jullie er echt altijd van uit dat ieder stuk uit het leven van de schrijver gegrepen is?
in het ‘echte leven’ ben ik moeder, echtgenote, kostwinnaar van het gezin en is mijn man de ’thuisblijfmoeder’ en staat dus haaks op mijn stukje 😀
Ik voelde toch even dat ik hierop moest reageren 😉
Voor de rest, blijf vooral reageren, daar kan ik alleen maar van leren!
Mien · 13 november 2008 op 23:06
Effe non-fictief, mijn reactie was fictief! 😉
Mien Directief
KawaSutra · 14 november 2008 op 00:50
Altijd lastig om een verhaal geschreven vanuit de ik-vorm te lezen als fictie. De associatie is toch al snel gelegd met de schrijver. Maar zelfs dan had ik het met plezier gelezen want de fictieve zelfspot druipt er vanaf.
Fem · 14 november 2008 op 07:30
blonDT zijn kent zijn voordelen 😀
DriekOplopers · 14 november 2008 op 15:42
Wat ik een beetje mis aan deze column is een knallende uitsmijter. Een stevig, provocerend of onverwacht slot is toch de kers op de taart, wat mij betreft. Zeker een leerpuntje.
Dees · 14 november 2008 op 18:55
Hee, niet jezelf gaan lopen verdedigen he, en als het dan toch moet, trek dan liever een pruillipje en kijk angstvallig naar je virtuele nageltjes, dan is er vast wel een koene avatar op een wit paard die je komt helpen.
Wayan · 15 november 2008 op 11:55
Saya Surya ? Dat is Indonesisch voor : ik ben de zon. Heb je Indonesische voorvaderen ?
axelle · 15 november 2008 op 19:51
Dit likt me te utopisch geschreven, that’s why I don’t like it.
Zo’n dingen zie je alleen in films toch?. 😕