Dood gewoon

Met in mijn ene hand een bak koffie en in mijn andere hand mijn sigaretten installeer ik me met een diepe zucht achter de laptop. Ik waarschuw de mensen om me heen. Ik wil met rust worden gelaten! Geen gevraag, geen diepe gesprekken met pubers. Ik wil gewoon even lekker dollen, beetje chatten, beetje vunzen. Manlief zit braaf met de afstandsbediening op de bank, pubers zijn naar boven na mijn lieve doch duidelijke mededeling “Opzoutuhh!”
Muziekje op mijn oren, msn aan, mijn avond kan beginnen! Het oranje balkje onder in mijn beeldscherm knippert. En met een glimlach rond mijn lippen zit ik als snel verdiept in een gesprek met een heerlijke vent. Een beetje plagerig, flirterig, lekker puberaal. Ik ben gewoon weer even Takkewijf en geen moeder of verstandige getrouwde vrouw. We spelen met woorden en met de nodige knipoogjes, voel ik de vermoeidheid van de afgelopen weken van me afglijden. Heerlijk dat internet bedenk ik me, daar kan geen therapie tegen op. Dit is pure ontspanning!

Vanuit mijn ooghoeken zie ik mijn man zijn gsm pakken en een voor mij onverstaanbaar gesprek voeren, zachtjes neurie ik Moody Blues van Elvis mee. Tussen twee liedjes door, hoor ik opeens mijn man zeggen “Meen je niet? Nee, ik geloof het niet!” De paniek en verbazing in zijn stem doet me besluiten om het gesprek op msn even in de koelkast te zetten en mijn koptelefoon van mijn oren te halen.

“Neergeschoten? Dood?” dat is eigenlijk het enige wat ik hoor. Ondertussen knippert mijn msnbalkje weer oranje en automatisch open ik het schermpje. “Neuken?” lees ik. Ik reageer niet meer, als versteend zit ik aan tafel. Als het telefoongesprek is beëindigd en ik manlief op me af zie komen lopen, heb ik de neiging om als een klein kind, mijn vingers in mijn oren te stoppen. “Veer, Peet is doodgeschoten in zijn auto voor zijn huis, Quintin zat er naast”. Als een papegaai herhaal ik die zin. Mijn hersencellen lijken het niet te begrijpen. “Doe je schoenen aan, Quintin zit op het politiebureau en misschien heb ik je nodig om de auto van Peter mee terug te nemen.” Ik sluit het gesprek op msn af met de woorden dat dat neuken even moet wachten want een collega van manlief is doodgeschoten en voordat ik het weet zit ik in de auto op weg naar Den Haag.

In de auto krijg ik mijn gedachte niet onder controle. Terwijl ik puberaal zit te chatten met mijn chatmaatje van oudsher, wordt nog geen zeven kilometer verderop een kindje haar vader ontnomen, het leven van een vrouw op haar kop gezet, een man uit de bloei van zijn leven gerukt.
Het enige wat dan ook uit mijn mond komt is “Nah… nah.. hoe kan dat nou? Je hebt hem 20 minuten geleden nog aan de telefoon gehad.” Ook manlief gaat na of hij in de gesprekken met zijn collega wat gemist heeft. We komen niet verder dan gissen.

De avond verloopt als in een waas. Op het politiebureau krijgen we te horen dat de andere collega wordt verhoord en dat we hem niet mogen spreken. Want zo vertelt de dienstdoende agent iedereen wordt ingerekend die op de plek des onheils aanwezig was ten tijde van het incident. We druipen af en besluiten naar de plek des onheils te rijden. Het lijkt wel een scene uit de televisieserie van Baantjer, overal blauwe zwaaiende lichten, mannen in witte pakken en camera’s. Niet meer wetend wat te doen, blijven we op de hoek staan kijken. Om ons heen vangen we flarden van gesprekken op “afrekening, drugs, ruzie”.
We hebben beide de neiging om de mensen om ons heen duidelijk te maken dat deze jongen van zijn werk kwam, dat hij nog wat golfplaten in zijn aanhanger had voor een collega zijn afdakje, dat hij geen drugsbaron was en al helemaal niet de opvolger van Holleeder, maar een gewone hardwerkende jongen! Maar we doen het niet.

Om een uur of drie ’s nachts, strompel ik de trap af. Slapen is geen succes. Ik gooi mijn laptop aan, in de hoop dat ik mijn verhaal met iemand kan delen. Opgelucht bedenk ik me dat een msn lijstje met honderd mensen wel een voordeel heeft, er is altijd wel iemand wakker en vol met wat er gebeurd is klik ik iemand aan en begin mijn verhaal. Ik blijf maar ‘praten en praten” over de gebeurtenissen van de vorige avond tot ik in de gaten krijg dat na de eerste geschokte reactie, ik weinig respons meer krijg. Verdrietig en boos sluit ik msn af en mompel zoiets als “virtuele kut wereld”, tot ik bedenk dat deze gebeurtenis voor andere mensen als het zoveelste artikel uit een krant is, de zoveelste moord in een jaar, het zoveelste slachtoffer van geweld. Bijna dood gewoon!