De stemming in de koffiekamer van het crematorium begon al wat joliger te worden. Het bekende beeld in dit stadium van het ritueel. Het droeve gedeelte was achter de rug om plaats te maken voor de traditionele reünie van familie en bekenden. Er mocht zowaar weer enigszins gelachen worden, wat voor de sinds jaar en dag lolligste oom van de familie het sein was om, op zijn vertrouwde plaats midden in de kring, weldra het hoogste woord te voeren. Hij besloot een sappige anekdote waarin de zojuist gecremeerde er weliswaar niet al te fraai van af kwam, dat moest toch kunnen, met de absolute dooddoener ’Maar over de doden niets dan goeds’. Zelfs bij de bejaarde oud-tante die het geheel met roodbehuilde ogen had aangehoord, brak zowaar iets van een glimlach door.
Hoezo: over de doden niets dan goeds? Wie heeft die onzin bedacht? Als je er je godganse leven een klerezooi van gemaakt hebt: je huwelijk één doffe ellende, je kinderen lopen bij de psych omdat vader ze tot ver in de puberteit geestelijk en lichamelijk volledig afgefikt heeft, je compagnon in het ooit zo hoopvol gestarte tweemanszaakje zó tilde dat de arme man zich als de vleesgeworden arbeidsongeschiktheid door het leven worstelt, mag er dan alsjeblieft ook na het optrekken van de crematoriumrook niet een beetje kritisch geëvalueerd worden? Dacht het wel.
En nu we toch bezig zijn, dan ook meteen maar ’s even korte metten gemaakt met een buitengewoon irritant verschijnsel dat de kop op lijkt te steken. Laten we nou voor eens en voor altijd afspreken: eenmaal de pijp uit, trek je je handen definitief van deze wereld af. De familie mag nog effe dat testament administratief verwerken en dat is het dan. Einde verhaal. Maar het begint een gewoonte te worden om de doden, zelfs vele jaren na hun afscheid, nog een podium te bieden voor hun vermeende gevoelens. Vanmorgen telde ik toch al gauw zo’n acht rouwadvertenties in m’n ochtendblad waarin een bonte rij nabestaanden hun immer veel te vroeg en toch behoorlijk onverwacht vertrokken dierbare betreurden. Nabestaanden, het woord zegt het toch duidelijk, dacht ik, zijn de lieden die achterblijven. Maar tot m’n niet geringe verbazing werd in vier gevallen ook opa die soms al twintig jaar of langer onder de zoden moet liggen, ten tonele gevoerd. Weliswaar met een kruis achter de naam. Maar toch. Heeft ie z’n leedwezen soms via de e-mail doorgetikt? Een sms-je uit de hemel? Eén familie had het zó bont gemaakt dat van de zes rouwverwerkers, er vier voorzien waren van zo’n kruis.
Waar bemoeien ze zich eigenlijk mee? Dood is dood!

Categorieën: Maatschappij

13 reacties

Troy · 8 oktober 2008 op 18:42

Leuke column, prima geschreven en zo nu en dan wat scherpe humor. Toch ben ik het niet met de inhoud eens, maar daar kan ik dan weer prima mee leven 🙄

Mup · 8 oktober 2008 op 19:08

Lekker scherp. Eens met de broodnodige humor.
Bidprentjes zijn ook zo’n drama, als je leugens zoekt, vindt je daarop de meeste.
Oneens met herdenkingen, dat mag wat mij betreft ieder voor zich bepalen, dan bepaal ik voor mezelf wel of het te ver gaat :wave:

Groet Mup

Prlwytskovsky · 8 oktober 2008 op 19:09

Dood is dood! Helemaal mee eens.
Gellukkig bestaat er geen doodst in de Nederlandse taal, want anders kregen we dat getouwtrek weer.

Lekker geschreven, ik mag zoiets wel. 😉

Troy · 8 oktober 2008 op 20:29

Maar volgens Freek de Jonge is er leven na de dood :kuku:

Anne · 8 oktober 2008 op 21:27

Erg lekker geschreven, hoewel ik het er niet mee eens ben 😀

klapdoos · 8 oktober 2008 op 21:36

Lekker rauw geschreven en het is en blijft jouw mening, maar daarom hoeft men het niet met je eens te zijn, net als ik trouwens hoor. Desalniettemin vond ik het een leuk stuk om te lezen..
groetjes van leny

KawaSutra · 9 oktober 2008 op 01:53

Nee, ik ben het niet met je eens. Hoe meer zielen, hoe meer vreugd. 😀

WritersBlocq · 9 oktober 2008 op 10:49

Levendig geschreven zeg, heerlijk.
Lol@Kawa 😆

Mien · 9 oktober 2008 op 14:52

Scherp stukje … ennehh … eens en oneens!

Eens:
Zegt mijn NLse ikje, immers ik mag niet overdrijven, dus niet te veel (na- of wit-)lofbetuigingen uiten!

Oneens:
Je wil niet weten hoelang je nog post ontvangt voor, over en soms van de doden!
Pensioen, belasting, verzekering, reclame … etc.
Toevallig zitten we nu net in een kredietcricis … kunnen we misschien ook aan de doden wijten.

Mien Niks Nie Bang Voor Pierlala

pally · 9 oktober 2008 op 14:55

Lekker fel en zwart-wit geschreven.
Zelf zou ik het inhoudelijk toch wat meer nuanceren. Maar voor een column vind ik dit ‘straite’juist heerlijk. :hammer: :hammer:

groet van Pally

En – effe onder ons – weet je wat ik vreeeeeselijk vind in een rouwadvertentie: zo’n hondenpootafdruk van Bello :stom:

Dees · 10 oktober 2008 op 10:12

Hmm, ik sluit me ongenuanceerd ook inhoudelijk bij je aan. Kreeg laatst een vakantiekaartje, inclusief de naam van de dode wandelende tak met een kruis. Ik weet niet of de urn in de caravan stond, vast wel….

Ps. fantastische column

Mut · 11 oktober 2008 op 09:39

Hartelijke dank voor alle reacties. Stel ik zeer op prijs.

arta · 11 oktober 2008 op 10:42

Nog net op tijd: Super geschreven, Mut!

Geef een reactie

Avatar plaatshouder