Door de ogen van mijn kind

Lieve Papa en Mama,

Er leek niets aan de hand. Alles was zoals het hoorde te zijn.
Jullie gingen trouwen toen ik nog baby was omdat jullie elkaar lief vonden.
Vorig jaar kreeg ik er een broertje bij, daar ben ik heel blij mee.

Nu neemt mama ons bij de hand. Wij zijn nog zo klein, maar wij missen papa.
Ik heb pas 4 mooie jaren gehad en zweef nu een beetje door de tijd.
Die dag dat mama mij uit school haalde, als bij een donderslag.
Het kon maar één ding zijn.

Het is zo zonde dat het zo heeft moeten gaan.
Ik heb gehoopt op een wonder maar jullie konden het niet meer aan.
Nu is mama opnieuw verliefd en papa nog erg verdrietig dat wij weg zijn.
Helaas kan zelfs de liefde dus verdwijnen en wint donker soms het van het licht.
Ik hoop dat ik, als ik groter ben, ga begrijpen dat dit het beste was en het zo beter is.
Papa & Mama, al mocht het niet voor eeuwig duren en was jullie tijd samen misschien geen perfect verhaal. We zijn verbonden aan elkaar tot het einde, jullie komen nooit meer van mij en mijn broertje af. Ook al zijn we los bij elkaar en nooit meer samen wonend in hetzelfde huis.

Mama heeft nu de deur voor papa gesloten en ik wil dat niet, ik wil ook bij papa zijn.
Mijn broertje en ik staan een beetje in het midden, tussen twee huizen in.
Ik woon nu met mama, maar wil ook bij papa in huis zijn.
Die eeuwige strijd, die mijn beide ouders niet gaan winnen.
Ik kan het niet meer aan. Mijn broertje en ik, wij willen rust en duidelijkheid.

Het is zo zonde dat is zo is gegaan.
Maar ik vind dat Papa & Mama het goed hebben gedaan.