Doorgeefeten

Na twee heftige weken Corsica en wat uren varen spuugt de foeilelijke ferry ons achteloos uit in Livorno, samen met ontelbare motorrijders.
Een beetje verwezen rijden we de veerhaven uit en de nabije havenloze wijk in. Het is net avond geworden. We keren automatisch terug naar precies dezelfde plek, vlak om een straathoek, waar we vóór de heenreis ook hebben overnacht. We besluiten de nacht hier maar opnieuw door te brengen. Het is er rustig, kleurloos, anoniem. Dezelfde twee grauwe onderbroeken van twee weken geleden hangen nog schuin boven ons aan een waslijn. Ze wapperen niet.

We zijn indrukkenmoe. Toscane is ook zeker mooi en leuk, maar nu lopen we even over. Het herhalen van zetten brengt ons blijkbaar rust. Als het kampeerbusje na veel manoeuvreren zijn slaapdraai eindelijk heeft gevonden, lopen we zonder hardop te overleggen, weer naar dezelfde trattoria van de heenreis. Hij ligt midden in het enigszins verlopen centrum. Aan de rand van een plein. Een absoluut leeg enorm plein. Als we het oversteken begrijp ik voor het eerst een beetje wat pleinvrees moet zijn.

Binnen is het weer heel druk en levendig. Een groot en aangenaam contrast met het lege plein. De verlichting is nog hetzelfde warme geel, dat de witte muren en bogen mee kleurt in dit oude pand. Dezelfde dikke, wat goeiige ober van de vorige keer neemt de bestelling op. Verbazend snel krijgen we de bestelde borden pasta met vongole – kleine schelpdiertjes – opgediend. Een dampende berg. Gulzig neem ik meteen twee grote happen. Ik heb trek. Geloei en gebaren vanuit het koksluik, maken dat de ober terugloopt naar onze tafel en het heerlijks snel weer weggrist, onduidelijke excuses mompelend. Twee tafels verder wordt het doodleuk voor twee andere gasten neergezet. Die beginnen rustig te eten.

Onze ober komt ter compensatie alvast enorme brokken brood in een mand op tafel zetten, tegelijk met de bestelde karaf wijn. Alleen is hij de wijnglazen vergeten. Nou ja, dan annexeren we maar de twee niet gebruikte waterglazen bij de tafel naast ons, waar de gasten net vertrokken zijn. Hier gelden speciale wetten.
Na een uur of zo, als de wijn en de broodbrokken allang richting maag verdwenen zijn, krijgen we van de nog altijd glimlachende en steeds meer zwetende ober alsnog onze bergen vongole. Ze smaken verrukkelijk. Ik heb ze wel nauwlettend op hun route van luik naar tafel gevolgd. Dus ik weet dat ik de eerste eter ben.
Al happend hou ik mijn bord stevig vast en eet voor alle zekerheid snel door.

Bij de kassa moeten we afrekenen, maar de bon is totaal onleesbaar voor de jongen die daar zit. Te vaag. Niet goed geprint. Hij kijkt ons vragend aan. Pasta con vongole, vino, cafè. Va bene, best, hij doet geen navraag.
Buiten gekomen geven we een gulle fooi aan onze dikke, die buiten een sigaretje staat te roken.
Hij heeft ons verzoend met Italië, gemaakt dat Corsica in ons mapje ’afgewerkt’ is gedropt. We staan we weer open voor alles wat ons de volgende weken wacht.

Terug in het straatje is het doodstil. De onderbroeken wapperen een welkom in het licht van de lantaarn.