Doorrookt

“Zou u zo vriendelijk willen zijn om aan de andere kant van het terras te gaan zitten, mevrouw? Aan deze kant mag niet gerookt worden.”

Ik zet net mijn tanden in een overdadig belegde croissant en van schrik dondert alles er tussenuit. Mijn sigaret ligt te branden in de asbak. Ik eet altijd tijdens het roken. De schijfjes ei, de gesnipperde ui en het teveel aan kruidenkaas vinden hun weg in de mouw van mijn blouse en ik begin langzaam een tikje ongedurig te worden.
“ Ik zit hier buiten, op een terras. Je gaat me toch niet vertellen dat we hier ook al rookvrije zones hebben?” vraag ik, niet al te vriendelijk, aan het miepje dat me net het goede nieuws heeft verteld.
“Ja, mevrouw, het spijt me, u moet echt naar het andere gedeelte.”

Tja, dan begint het gedonder dus. Ik moet namelijk helemaal niets. Ik zit buiten, terwijl het echt niet van dat hele mooie weer is, omdat er binnen niet gerookt mag worden. Soit, dat is nu eenmaal zo. Dat ik me nu moet gaan verplaatsen omdat een of andere idioot heeft besloten dat er buiten ook aan groepsvorming gedaan dient te worden, gaat me te ver. Ik pullek de etenswaar tussen mijn kledij vandaan, mik het weer op mijn croissant en eet onverstoorbaar verder, terwijl mijn sigaret rustig opbrandt. Het dametje blijft staan en vraagt me opnieuw om te verkassen. Nou, ik pieker er niet over, dus ik geef geen antwoord en druk mijn sigaret uit, om direct een nieuwe op te steken.
“ Mevrouw, dit mag echt niet, ik ga mijn chef wel even halen” zegt het kind en ik glimlach.
“Ja, doe dat! Ik ben wel toe aan een goed gesprek” zeg ik liefjes en neem nog een hap van mijn croissant en tegelijk een trekje van mijn sigaret.

Na een minuut of vijf ontwaar ik de manager van het etablissement, driftig in gesprek met de serveerster. Het ziet er vrij verhit uit allemaal en de grijns op mijn gezicht wordt breder. Ik stop de laatste hap eten in mijn mond, druk mijn sigaret uit en loop met mijn bonnetje richting de kassa.
Bij de kassa aangekomen haal ik een sigaret uit mijn tas, steek hem aan en neem er een flinke haal van. De rook blaas ik richting de manager en het meisje van de bediening.
“ Schikt het als ik hier afreken, of is dit een rookvrije kassa?” vraag ik rustig.
De manager kijkt me aan, schiet in de lach en zegt dat het wel oké is dat ik bij deze kassa afreken.
Hij loopt weg en ik zie hem vanuit mijn ooghoek de bordjes met verboden te roken weghalen die op de diverse tafeltjes buiten staan. Hij heeft de boodschap begrepen en ik ben trots op hem.

Ik reken af, knipoog naar het huppelmutsje en zeg dat ze haar best heeft gedaan. Als ik langs de manager loop, geef ik hem een klopje op zijn schouder. “Ik ben trots op je” zeg ik vriendelijk en ik krijg een grote grijns als toegift. Mijn dag kan niet meer stuk. Ondanks het feit dat ik totaal niet meer snap waar we naar toegaan in deze maatschappij.