Doorstart

Ooit, in een vorig leven, liep ik twee tot drie keer per week hard. Nou ja, ik ging in elk geval iets harder dan wandeltempo. Ik zal zo ongeveer acht km per uur hebben gehaald. Voor mij was het prima. Van al het moois, dat op zondagochtend tijdens het hardlopen aan me voorbijtrok, genoot ik. In 2005 liep ik de Dam tot Damloop, die van Amsterdam naar Zaandam voert. Maar liefst zestien komma één kilometers hardlopen, met bloed zweet en tranen. Ik had er een jaar naartoe gewerkt. Toen ik de finish bereikte, na bijna 2 uur afzien, voelde ik me de koningin van het asfalt, al zaten de echte winnaars van die dag al lang weer in het vliegtuig, op weg naar Afrikaanse contreien.

Na dat loopevenement is het nooit meer echt goed gekomen. Ik liep wel, maar het ging niet van harte. De klad kwam erin. Niet alleen in het lopen, ook in mezelf. Het begon met vage blessures, vanuit de hardloopschoenen. Vervangen dus. Na aanschaf van een paar andere schoenen ging het even lekker, nooit voor lang. Na een half jaar zwoegen en ploeteren liep ik omdat het moest van mezelf. Genieten deed ik er niet meer van.

Een jaar later liep ik samen met een hardloopmaatje, die harder liep en soepeler bewoog dan ik. Na anderhalf jaar tegen de achterkant van mijn loopmaatje te hebben aangekeken, gaf ik er de brui aan. De knieën wilden niet, de enkels hadden zich langdurig ziek gemeld en mijn ziel was zwaar depressief geworden.

Na bijna een half jaar niet-hardlopen merk ik, dat het mis. En niet zo’n beetje ook. Er is niets zo fijn als met een vol hoofd van huis te vertrekken voor een loopje, om daarna weer thuis aangekomen te merken, dat die problemen zich een voor een laten oplossen. Hardlopen is loskomen. Loskomen van de dagelijkse sleur, de beslommeringen. Hardlopen is thuiskomen, bij jezelf. Op het asfalt ben je immers op jezelf aangewezen. Je kunt dan ook maar beter goede vriendjes zijn, met jezelf.

Wil ik weer starten, dan kan ik niet zonder meer mijn schoenen aantrekken en rücksichtslos gaan lopen. Ik zal opnieuw moeten beginnen met opbouwen, om blessures en problemen aan enkels en knieën te voorkomen. Dat betekent zoeken op het internet. Doordat intussen half Nederland is gaan hardlopen, kost het me aardig wat zoekwerk en tijd om een passend schema te vinden. Na wat speurwerk heb ik er een te pakken. Met wat goede moed en discipline moet het lukken. In tien weken naar een half uur.

Na het lichamelijk feestvieren, met snoep, alcohol en andere hartige zaken, kan ik van binnen niet wachten om mezelf weer eens onder handen te nemen. Er is meer in het leven dan Bourgondisch leven, genietend van eten en drinken. Meer energie wil ik. De zwaartekracht van mijn vetrollen wil ik tarten èn trotseren.
Ik mag dan veertig zijn geworden, ik wil niet dat mijn broekmaat dat ook wordt.

Het beeldscherm op mijn laptop vertelt me dat het downloaden is voltooid: mijn schema is binnen, ik kan beginnen.