Drie keer kloppen, niet thuis

Met een dubbele portie spuitcola in mijn hand luister ik naar Bette Midler die The Rose inzet. De bevriende barman kijkt me met een opgeheven wenkbrauw aan:, ‘Is dit wat je wilde horen? Dit is niet echt jouw muziek.’ Normaal gesproken had ik met een sneer naar zijn complete Frans Bauer verzameling het voor waar aangenomen.
Apart hoe muziek iemand, ook mij, kan [i]triggeren [/i]. Zelfs twaalf jaar na dato, pink ik weer een traan weg. Drie keer kloppen was haar gebod,
telkens als ik haar kamer wilde betreden.
Vaak deed ik dat ook, niet altijd. Stormde ik onopzettelijk haar kamer in dan werd ze nijdig.
‘Mooi hoe je daar zit,’ zei ik dan, ‘en lenig ook zo in die lotushouding.’
Temidden van gipskruid, sterrenmix en melancholische klanken zat ze daar zichzelf te wezen.
‘Ach rot man,’ riep ze me dan toe. Dit was dan haar instemming om de kamer te mogen betreden.
‘De volgende keer wel drie keer kloppen hè.’

Na een halve liter sterrenmix-thee te hebben gedronken kwam het haast als emotionele dronkenmanspraat eruit.
‘Gipskruid en rozen wil ik op mijn kist en The Rose van Midler. Wel doen hè Martijn’
‘Tis goed met je. Je kan wat geraniums en de havenzangers krijgen.’
En hoe godsonvergefelijk depressief ze ook was,
ze lachte wel.

Youp van het Hek zei het ooit:’’De dood komt niet onverwacht maar slechts ongelegen.’’ En dat is waar denk ik.
Je kan niet zeggen:, ‘nu niet God, het komt even niet uit.’
Zo werkt het niet. Niet nu en niet nooit.
En dat moet zij ook gedacht hebben.
Nee, zo werkt het niet en daarom was ze Hem een stapje voor!’

Eén stap naar voor was al voldoende om van de snel- een stoptrein maken.
Eén stapje en een weg terug was er niet meer.

Ik wist dat niet, ik was er niet. Ik was weg of zo.
Ik gaf de planten water, was sigaretten halen of naar school.
Maar ik was niet op dat klein stationnetje
’s morgens in de vroegte.
En dat doet pijn, veel pijn.

Zij heeft er niets van gevoeld.
Maar pijn doet het wel voor anderen, ook voor mij.
Natuurlijk iedereen heeft zijn of haar pijn.
Vleselijke pijn of psychische pijn.
Misschien wel beide, misschien wel smart. Iedereen heeft ander leed.

Toch denk ik dat er een overtreffende trap van pijn kan zijn..
Pijn, meer pijn, [i]Weltschmerz[/i].
Voor haar in ieder geval wel.

Een aantal jaar geleden heb ik haar kamertje willen bezoeken.
Haar deur, nu voorzien van lak en een poster, voelde vreemd aan. Glad, en gepolijst.
[i]For old times sake[/i] klopte ik drie maal op haar deur, nu wel.
Geen reactie… geen antwoord, niets.

Ze was niet thuis.

Als de prik in het glas van mijn halflege spuitcola een vallende traan tot zich neemt, vult de bevriende barman het bruine vocht aan.
De muziekinstallatie klikt en schalkelt over op een andere CD,

Jimmy Smith, Suicide is Painless…

Martijn…