Met betraande ogen kijk ik naar mijn bed. De plek waar ik me zo veilig had kunnen voelen. Een plekje waar liefde word bedreven, waar ik eindeloze gesprekken zou kunnen hebben met vriendinnen, waar ik op mijn buik tijdschriften had kunnen lezen. Mijn bed…
Helaas kan dit allemaal niet. Met een zielig gezicht kijk ik naar de natte lakens die op de grond liggen naast mijn bed. Na jaren lang onderzoek, medicijnen enzovoort kan ik u precies vertellen hoe een blaas hoort te functioneren, wat de kleur is van de blaas en kan ik u vertellen wat er met uw blaas gebeurd als u slaapt. Helaas kan ik niet vertellen hoe mijn lichaam werkt.
Niemand, zelfs de beste uroloog van Nederland en België kan mij vertellen van welke ziekte ik last heb, ik weet alleen dat ik veel last heb van mijn ziekte.
Met tranen in mijn ogen vertel ik mijn vriendje dat ik ’s nachts niet wakker word om naar de wc te gaan. Ik voel het gewoon niet. Ik kijk hem zielig aan, in de hoop dat hij mij begrijpt en niet heel hard weg rent. Gelukkig doet hij dit niet, maar komt ook niet zo vaak meer bij mij slapen. Helaas.
Nu las ik in de krant een geweldig artikel, over een droogbedcentrum, waar ze mij een ander slaapritme aan gaan meten. Hopelijk werkt dit. Maar wat verstaat men onder een recreatieve dagindeling. Praatgroepen? Moet ik dan van andere mensen gaan aanhoren dat zij ’s nachts kei hard in hun bed plassen? Zal ik dan mijn pedagogische gezicht opzetten en hun zeggen: Goh mevrouw, wat ontzettend kut voor u. Vertel eens verder… Natuurlijk moet ik dan zelf ook vertellen. Natuurlijk vertel ik hetzelfde verhaaltje… Ik ben Marjolein en ik ben 19 jaar en plas nog in mijn bed. Ik durf niet op kamp, en als ik dan na 2 dagen flink hard huilen toch besluit om wel te gaan, slaap ik gewoon niet. Ik ga ook naar Lowlands, en als het dan toevallig een keer mis gaat ’s nachts moet ik mijn slaapzak buiten hangen. Als vrienden dan aan mijn vragen waarom ik dat doe, haal ik mijn schouders op en zeg: Omdat mijn tentje lekt. Van de reactie die ik terug krijg schrik ik van mijn onoplettendheid. Het regende vanacht toch helemaal niet.
Zou ik aan het einde van mijn verhaaltje ook moeten huilen?
Ik moet daar zo’n 4 nachtjes slapen, en elk uur van de nacht word je wakker gemaakt om naar de wc te gaan. Natuurlijk kan ik na het eerste uur al niet meer slapen, wat moet ik doen als je niet eens een boek mag lezen, of muziek mag luisteren. Zal ik dan voor mezelf spelletjes gaan verzinnen. Ik kan misschien gaan turven bij wie de plaswekker afgaat, wie het dus niet droog heeft kunnen houden.
Ik ben benieuwd wat dit centrum mij te bieden heeft, zal ik van 4 nachtjes logeren genezen? Natuurlijk had ik er ook voor kunnen kiezen om deze cursus thuis te volgen…. maar wat is er nou leuker dan uit logeren gaan?
Categorieën: Gezondheidszorg
12 reacties
lagarto · 2 september 2007 op 09:47
Zo, in een keer door en uitgelezen. Dus jij bent in vorm met schrijven, of ik in lezen. Bij dit logeerpartijtje hoef je jezelf in ieder geval niet te schamen, iedereen kent het probleem. Succes..Lagarto
pepe · 2 september 2007 op 09:48
Knap hoe jij dit hebt geschreven en ingestuurd. Er rust nog een groot taboe op helaas.
Ik ken het probleem uit zeer naaste omgeving en het blijft iets waar men liever niet over praat.
Ik hoop dat deze cursus jou een droogbed zal bezorgen en hou ons op de hoogte.
vanlidt · 2 september 2007 op 10:16
Moedig hoor, deze column, en onderhoudend geschreven ook. Eén layout-suggestie: met een extra harde return aan het eind van elke alinea ziet het er mooier uit.
Hopelijk kan dat centrum iets voor je betekenen. 😉
arta · 2 september 2007 op 11:16
[quote]Niemand, zelfs de beste uroloog van Nederland en België kan mij vertellen van welke ziekte ik last heb, ik weet alleen dat ik veel last heb van mijn ziekte.[/quote]
Het lijkt me hartstikke rot voor je, en ik hoop echt dat die vier dagen intern een oplossing, of de start van een oplossing kunnen betekenen.
Ik vind het verschil tussen jouw eerste column en deze verrassend. Je hebt veel meer aandacht aan je stukje besteed, waardoor het veel lekkerder leesbaar is! 🙂
klapdoos · 2 september 2007 op 11:18
Ondanks dat alles “bespreekbaar”is, blijft hier maar een taboe op hangen. Ik ken het van zeer nabij, en die persoon voelt zich gehandicapt, vooral als ze ergens op visite moet, grote damesschoudertas gaat mee, want stel je voor dat….en de spuitbus voor de lucht enz….Laat het niet jouw leven beinvloeden, het is een sociaal probleem en het moet uit het verdomhoekje worden gehaald. Ik wens je sterkte, en moedig dat je dit verhaal deelde met ons. Hoop dat het centrum iets voor je kan beteken in de toekomst…
Leny
pally · 2 september 2007 op 12:39
Moedige en goedgeschreven column , Marjolein!
Prima dat je dit probleem uit de taboesfeer haalt en zo dicht bij jezelf durft te houden. :wave:
Heel veel succes met je therapie.
groet van Pallly
Quinn · 2 september 2007 op 15:02
Lijkt me echt rot, jij kunt er ook niets aan doen ook al wil je nog zo graag dat het ophoudt… Ik hoop dat er snel een oplossing gevonden wordt voor je probleem.
Li · 2 september 2007 op 18:47
Ik sluit me graag bij bovenstaande reacties aan. Prima geschreven en ik hoop dat je, na dit logeerpartijtje, ervan genezen bent!
Li
Trukie · 2 september 2007 op 19:40
Ik kende deze blaasperikelen niet. Maar het lijkt me een heel lastig probleem.
Ik kan wel een aantal noodoplossingen bedenken, waardoor het voor mij geen beletsel zou zijn om je te logeren te vragen.
Heel knap zoals je dit compact maar toch duidelijk uit hebt weten te leggen.
Ik ben benieuwd of die dagen in dat centrum hebben geholpen.
KawaSutra · 2 september 2007 op 23:55
Goed geschreven en knap dat je dit hebt aangedurfd. Jarenlang ben ik belast geweest het beddegoed van een bijna volwassen bedplasser op te ruimen. Lastig om daar tactisch mee om te gaan omdat het zo ongrijpbaar is. Gelukkig is dat probleem door enkele therapieën opgelost dus ik wens je veel vertrouwen in de stap die je nu gaat ondernemen. Dan komt het helemaal goed.
WritersBlocq · 3 september 2007 op 00:17
Ik heb je verhaal gelezen. En daarna de eerste alinea nog eens. Schrijnend… aangrijpend…
Jee, ik wist niet dat dit probleem bestond. Zie nu ook mijn eigen ‘probleempje van de dag’ als ‘gezeik’, niets bijzonders.
Onwijs veel sterkte. Dapper dat je zo open durft te schrijven, maar je ziet dat het je ook wat brengt. Zoals de bemoedigende woorden van Kawa, en Pepe die ook iemand dichtbij schijnt te kennen die hiermee kampt.
Veel plezier ook, want wie weet is het ook gezellig daarbij, en niet alleen een drama.
Qua schrijven wil ik je wel een tip geven. Doe er wat mee, of laat het, het is aan jou, jouw stukje.
Deze zin:
[quote]Na jaren lang onderzoek, medicijnen enzovoort kan ik u precies vertellen hoe een blaas hoort te functioneren, wat de kleur is van de blaas en kan ik u vertellen wat er met uw blaas gebeurd als u slaapt.[/quote]
heeft 2 x het woord ‘vertellen’ in zich, en ‘gebeurd’ moet in dit geval met een ’t’, niet met een ‘d’.
Als je dit soort dingen weet, dan wordt je schrijven nog beter.
Maar: jij hebt het als eerste voor elkaar gekregen dat ik niet door taalfouten gestoord werd. Wat mij betreft dus column van de maand! Ik ben een grammaticale azijnzeikerd en skip stukjes altijd waar teveel vuatdjus in staan. Deze was het lezen meer dan waard, ik vind het top!
Groetje, Pauline.
Marjolein · 7 september 2007 op 23:22
ik wil jullie hartelijk bedanken voor alle successen die jullie mij toe wensen
ik ga er vast het beste van maken, schrijf vast wel weer een nieuwe collumn als ik meer nieuws heb hierover 🙂