Droogbedcentrum

Met betraande ogen kijk ik naar mijn bed. De plek waar ik me zo veilig had kunnen voelen. Een plekje waar liefde word bedreven, waar ik eindeloze gesprekken zou kunnen hebben met vriendinnen, waar ik op mijn buik tijdschriften had kunnen lezen. Mijn bed…
Helaas kan dit allemaal niet. Met een zielig gezicht kijk ik naar de natte lakens die op de grond liggen naast mijn bed. Na jaren lang onderzoek, medicijnen enzovoort kan ik u precies vertellen hoe een blaas hoort te functioneren, wat de kleur is van de blaas en kan ik u vertellen wat er met uw blaas gebeurd als u slaapt. Helaas kan ik niet vertellen hoe mijn lichaam werkt.
Niemand, zelfs de beste uroloog van Nederland en België kan mij vertellen van welke ziekte ik last heb, ik weet alleen dat ik veel last heb van mijn ziekte.
Met tranen in mijn ogen vertel ik mijn vriendje dat ik ’s nachts niet wakker word om naar de wc te gaan. Ik voel het gewoon niet. Ik kijk hem zielig aan, in de hoop dat hij mij begrijpt en niet heel hard weg rent. Gelukkig doet hij dit niet, maar komt ook niet zo vaak meer bij mij slapen. Helaas.
Nu las ik in de krant een geweldig artikel, over een droogbedcentrum, waar ze mij een ander slaapritme aan gaan meten. Hopelijk werkt dit. Maar wat verstaat men onder een recreatieve dagindeling. Praatgroepen? Moet ik dan van andere mensen gaan aanhoren dat zij ’s nachts kei hard in hun bed plassen? Zal ik dan mijn pedagogische gezicht opzetten en hun zeggen: Goh mevrouw, wat ontzettend kut voor u. Vertel eens verder… Natuurlijk moet ik dan zelf ook vertellen. Natuurlijk vertel ik hetzelfde verhaaltje… Ik ben Marjolein en ik ben 19 jaar en plas nog in mijn bed. Ik durf niet op kamp, en als ik dan na 2 dagen flink hard huilen toch besluit om wel te gaan, slaap ik gewoon niet. Ik ga ook naar Lowlands, en als het dan toevallig een keer mis gaat ’s nachts moet ik mijn slaapzak buiten hangen. Als vrienden dan aan mijn vragen waarom ik dat doe, haal ik mijn schouders op en zeg: Omdat mijn tentje lekt. Van de reactie die ik terug krijg schrik ik van mijn onoplettendheid. Het regende vanacht toch helemaal niet.
Zou ik aan het einde van mijn verhaaltje ook moeten huilen?
Ik moet daar zo’n 4 nachtjes slapen, en elk uur van de nacht word je wakker gemaakt om naar de wc te gaan. Natuurlijk kan ik na het eerste uur al niet meer slapen, wat moet ik doen als je niet eens een boek mag lezen, of muziek mag luisteren. Zal ik dan voor mezelf spelletjes gaan verzinnen. Ik kan misschien gaan turven bij wie de plaswekker afgaat, wie het dus niet droog heeft kunnen houden.
Ik ben benieuwd wat dit centrum mij te bieden heeft, zal ik van 4 nachtjes logeren genezen? Natuurlijk had ik er ook voor kunnen kiezen om deze cursus thuis te volgen…. maar wat is er nou leuker dan uit logeren gaan?