Duizenden kilometers verlangen

Zij is blij dat ze weer voor even thuis is. Hoewel ze het nog steeds erg koud heeft in ons kikkerlandje, geniet ze weer van het samenzijn met ons. Zij heeft ons maanden lang gemist en wij -vader, broertjes, haar vriendinnen en ik- misten haar ook. Maandenlang heeft ze genoten van het wonen en werken in de zon, de hitte, op de witte stranden en van een blauwe zee. De laatste twee zag ze niet zo vaak als ze had gewild.
Ook in het verre buitenland moest er immers gewerkt worden, hard werken vond ze niet erg. Ze groeide in vele opzichten, de kilo’s wijsheid gaven haar meer billen en buik en ook dat kon ze best gebruiken.

De foto’s waar wij, het thuisfront, het mee deden waren allemaal mooi en gaven ons een aardig beeld. Zo leerde wij ook haar vriendje kennen, want hem even thuis komen voorstellen, dat zat er niet in. Pretogen waren zichtbaar, bij allebei op de digitale foto’s, ze straalden van het beeldscherm af.
Toch liep haar hart er nog niet helemaal van over, want ze is voorzichtig met het uiten van die gevoelens. ‘Is hij de ware?’ Klonk door in alles wat ze zei of schreef.
Twijfels die we allemaal kennen, ze horen erbij. Liefde is nu eenmaal niet elke dag hetzelfde.

Zij verliet het verre eiland en dus ook haar vriendje voor een half jaar. Haar thuis was weer even hier in Nederland, maar alles was zo anders zonder hem. De eerste weken ging het nog wel goed, ze lachte weer vrolijk en wij maakten lol met elkaar. Toch was er soms iets dofs in haar ogen te zien. Maar na een tijdje sloegen de twijfels weer toe en vroeg zij zich af of hij nu wel echt de ware was.
‘Miste ze hem nu wel echt?’
‘Zou zij hem nu en hier in Nederland nog steeds zo leuk en lief vinden als maanden geleden?’
Het antwoord kwam er. Vorige maand was hij voor een vakantie van twee weken in Nederland.

Zij ging een paar dagen voor zijn aankomst kennismaken met zijn moeder, ze zou zijn moeder twee dagen later weer treffen op het vliegveld. De spanning nam toe en dapper kwam ze de laatste dagen en uren door. Ze verliet het huis nog steeds onzeker en nam de trein naar Schiphol, met knagende gedachten.

Twee weken lang hebben ze samen gestraald als zonnetjes, wij hebben mogen meegenieten van dit stel. Zij is nu wel zekerder van dat er ook een ware voor haar bestaat.
Hij past bij haar en zij bij hem, maar wat ook erg prettig is, hij voelde zich thuis in ons gezin en in korte tijd kunnen we wel zeggen: ‘Hij hoort erbij.’

Hij vloog weer terug naar de andere kant van de wereld en samen tellen ze nu de dagen af, totdat zij haar thuis hier weer zal in wisselen voor een nieuw thuis daar.
En wij, het thuisfront, gunnen hen alle geluk en heel veel liefde onder die brandende zon. Missen doen we die twee ook wel, maar dat is van ondergeschikt belang. Zij zullen ooit weer thuiskomen en dan gaan wij weer feesten met elkaar.