Duplo-blokjes en een wasmand

En daar zit je dan: tussen de duplo-blokjes, die je lieve 10 jaar jongere zusje vol geweld de kamer heeft rondgebonjourd.
Vijf seconden daarvoor zat je nog heerlijk achter je geliefde laptopje sociale contacten te leggen via msn, maar aan je moeders roep te horen heb je een taak. Inderdaad, de blokjes opruimen, allemaal grote tuinkussens weer goedleggen (bij gebrek aan een bank hebben wij nu tijdelijk tuinkussens als ik het goed begrepen heb), en em vervolgens weer peren naar je kamer. “Hé Isabeauhoooo!” “Ja??” “Die wasmand is bedoeld voor was en niet voor duplo.” Oh. Oeps. Ach ze hebben dezelfde kleur, de wasmand en de duplodoos (schaam).

En ik zit nog geen 2 seconden op mijn bureaustoel of daar komt mijn zusje.
Ze komt me halen. Of ik even dikkie dik wil voorlezen.

Want dikkie dik is jarig en dat moet elke dag even gezegd worden. En al zijn vriendjes komen, maar dikkie dik heeft de hele nacht niet geslapen, want dikkie dik had een kater en was zenuwachtig wat voor kadootjes hij zou krijgen. En de volgende ochtend was dikkie dik nog steeds wakker, maar dikkie dik was ineens moe. Wat een sukkel, als hij nou gewoon een potje slaappillen achterover had gegooid was hij niet moe geweest. Maar net als al die eigenwijze snotneuzen van 5 à 6 jaar, gaat ook dubbel D zijn eigen gangetje. En die prijs moet hij betalen. Hij mist de grote taart en ook het maar al te spannende haasje-over moet hij missen.
Maar dan wordt zijn strik gejat door een van de mede-gangster-katten. Dan komt het geweldadige in D.D. naar boven. Hij rent achter de massadief naar binnen en er volgt geen gevecht en dikkie dik heeft zijn strik terug. En hij propt zich vol met vis, zodat hij zich nu met recht dikkerie dik kan noemen. En dan valt iedereen in slaap, terwijl dikkie aan zijn beer vraagt wanneer hij weer jarig is. Nou, reken er maar niet op, als je al gaat praten tegen je beer…ben je ver heen.
Dag dikkie dik, tot de volgende keer…(of niet).