Als ik aan mijn lagere schooltijd denk, gaat dat vreemd genoeg altijd gepaard met het element water. Niet zozeer omdat het in mijn beleving altijd regende als ik naar school liep. Ook niet door de zwemles, die maar één schooljaar een uurtje per week was, maar aanvoelde als een jarenlange teistering van pesterige jongetjes en zweterige badhokjes.
Ikzelf voelde als water. Stroomde, tot op zekere hoogte, mee op de maat van de klas, maar sijpelde ook af en toe een andere kant op, om uiteindelijk weer probleemloos in de grote stroom opgenomen te worden. Vaak met een zwakkere medeleerling aan de hand. Mijn zijstroompjes werden als vanzelfsprekend genomen en mijn interesse in de gehele klas ook.
Mijn lagere schooltijd was fijn.
En toch… Gieren de zenuwen door mijn keel, wanneer ik de school – ooit de modernste van Europa- uit mijn jeugd binnenstap. Vrijwel geen enkele klasgenoot heb ik na mijn twaalfde nog gezien.
Een knappe dame komt mij tegemoet, pakt mijn hand en leidt me naar ‘De Kuil’. Het theaterlokaal van de school, bestaand uit een enorme zitkuil, waar vele klassen in passen. Ze stelt zich niet voor, maar begint me te koppelen aan bekende namen met, in meer of mindere mate, onbekende gezichten.
Ze zijn zó veranderd, ik ben ze kwijt, stuk voor stuk.
Na een half uur eenzaamheid pak ik mijn jas om weer te gaan. De dame, die mij binnenliet, rent naar me toe.
‘Ga je al?’ Ik ruik plots een bekende lijfgeur.
‘Ik hoor hier niet meer tussen.’
‘Voel je je te goed dan?’ Weer een vlaag.
‘Nee, dat is het niet. Het is de leegte hier.’
‘Je hebt niet eens gevraagd wie ik ben.’
Het kwartje valt.
Zo ziet het meest gepeste meisje er nu dus uit. Geweldig.
‘Kom Corry, we gaan een terrasje zoeken!’
11 reacties
Mien · 23 september 2014 op 08:37
Weer een toppertje van jouw hand. Zitkuil, leegte, water in vele vormen … en de lading … genoten. Thema goed neergezet. :yes:
Mien · 23 september 2014 op 08:42
Nog vergeten, maar kan niet meer editen, de titel vind ik minder. Iets te ver gezocht. Tenzij het een al langer bestaande uitdrukking voor jou is. Maar volgens mij is ie bij het stuk verzonnen. Achteraf.
troubadour · 23 september 2014 op 09:24
Met plezier gelezen. Altijd als er een geurtje aanzit!
Daarom vind ik de titel wel mooi.
Sorry Mien, achteraf.
Meralixe · 23 september 2014 op 09:46
:yes:
Het wordt een ganse kluif voor Hella… 🙂
Spencer · 23 september 2014 op 10:17
:yes:
pally · 23 september 2014 op 10:42
Zo origineel, Arta, om jezelf als water te verbeelden. Een metafoor die je goed uitwerkt. Inderdaad in kleine golfjes waar je lezer in mee kan deinen en soms een slok neemt.
Goed einde en leuke titel.
Suus · 23 september 2014 op 11:23
:yes: Erg mooi geschreven Arta!
Frans · 23 september 2014 op 12:08
Altijd leuk als een column het een en ander te raden overlaat. Zelf wil ik altijd alles veel te veel uitleggen. Maar goed mijn interpretatie van het verhaal is dat Corry vanwege haar lichaamsgeur werd gepest en hoewel ze uiteindelijk heel mooi blijkt, ruikt ze nog hetzelfde. Daar herkent de ik figuur haar volgens mij aan. Ben benieuwd naar de belevenissen op het terras. Waarom niet binnen?
evil-ine · 23 september 2014 op 13:27
Fijne column. Mooi metafoor dat water. Graag gelezen :yes:
Dees · 23 september 2014 op 17:25
Mooi stuk met juist een hele leuke, ingenieuze titel. Vind ik dan.
De watermetafoor vind ik ook erg mooi, immers, water vindt altijd, overal een weg doorheen. Corry was ook een mooie waternimfkandidate geweest.
Ferrara · 23 september 2014 op 17:37
“Mijn zijstroompjes werden als vanzelfsprekend genomen en de interesse in de gehele klas ook.”
Gezien je reageren op CX en het opkomen voor de ander, ben je niet veel veranderd. Houen zo.