Echte liefde

“Ik heb nog een leuk nieuwtje voor je.” Zei een van mijn vrijgevochten ‘Double Income No Kids’ vrienden. Zijn ingehouden enthousiasme was door de telefoon te horen, ergens was het zelfs voélbaar. Een nieuwtje over een smeuïge buitenechtelijke relatie of aangenomen droombaan lag binnen handbereik, waardoor ik nieuwsgierig reageerde: “Leuk vertel”. Voor ik de punt achter de zin had geplaatst werd ik geconfronteerd met een onomkeerbaar feit. “We zijn drie maanden zwanger.” Vertelde hij, nu met overslaande stem van enthousiasme. De stilte na de mededeling werd gecreëerd, om mij, iemand die het huwelijkse leven en de daarbij komende gevolgen voorlopig heeft afgezworen, een reactie te laten geven op de komst van dit kotsende strontfabriekje. Herhaaldelijk had ik het zien gebeuren. Vrienden die om het hardst riepen de ideale moderne ouder te worden. Het leven zou doorgaan waar het gebleven was. Diepzinnige gesprekken tot diep in de nacht zouden niet verloren gaan onder een kopje thee en een sigaret onder de afzuigkap. Vakanties? Nog net zo avontuurlijk als voorheen. Papa en mama naar een feestje? Een oppas realiseert dit. Bij de eerste geborenen binnen mijn vriendenkring geloofde ik in deze illusie.

De illusie begon meer en meer op een desillusie te lijken wanneer de luiers ter wereld kwamen; een nieuwe vriendschap ontstond. Diepzinnige gesprekken gingen over in tepelkloven, spuugrituelen en peuterpubertijd. De kruipende luier wordt door de nieuwgeboren moeder nauwlettender in de gaten gehouden dan haar carrière. Een dagje kroostvrij winkelen moet worden ingediend, minstens een kwartaal vooraf. Een doorkomend tandje maakt het dat vrienden op feestjes schitteren door afwezigheid. Vakanties worden gehouden op bungalowparken met zwembad en kinderrijke vrienden. Feestjes en partijen verplaatsten zich van de zaterdagavond naar de zondagmiddag.

Zo vierde een van mijn vriendinnen afgelopen weekend haar eerste verjaardag als moeder. “Het duurt van twaalf tot vijf.” Zei ze, alsof ze nooit anders had gedaan. Die zondag stond ik met een fles wodka in haar woonkamer. Een invasie van bezoekers die niet boven mijn knie uitkwamen vulden haar huis. De fles verdween tussen de gekregen babybadpakjes, mini strandhanddoekjes en opblaasbadjes. De ‘Koediekoedie’ spelletjes, borstvoedinggevende moeders en het geroezemoes over kroostuitbreiding liet ik achter me. Met een wijntje in de hand baande ik me een weg richting de tuin. Tussen de schreeuwende peuters vroeg ik mezelf af wat er gebeurt was. Precies een jaar geleden lalden we in dronkemanskoor mee met André Hazes en toosten we met het vierde glas uit de tiende fles wijn. Het was vijf uur ’s nachts. Nu stond ik in de ‘rookzone’ tussen nieuwgeboren moeders met spuugvlekken op de kleding, en probeer een met chocolade besmeurde peuter van mijn nieuwe broek af te houden.

Terwijl ik me net begin af te vragen of ik ter acceptatie en voor ‘good old times’ de fles wodka zal openen zie ik de liefdevolle blik van mijn vriendin als ze haar dochtertje optilt, vol vertrouwen en diepgewortelde liefde. Haar man aanschouwt met warmte en tederheid, hij omhelst zijn twee vrouwen, zijn trots. Tussen het oorsuizende kabaal, bekijk ik dit tafereel. Een tafereel wat alle praktische feiten onbelangrijk maakt. Een tafereel van liefde, pure liefde. Do I need to say more?