[i][b]Bommen[/b][/i] op Beiroet. Het vliegveld zit dicht, de haven is afgesloten en de snelweg naar Damascus is ook al onderbroken. Buitenlanders worden geëvacueerd. De stad wordt stil. En wacht gespannen af. [i][b]V[/b][/i]anuit mijn veilige tuinstoel in de on-Nederlandse hitte probeer ik me voor te stellen hoe de Corniche, de normaal altijd zo drukke boulevard langs de zee eruit ziet zonder de wandelende families, de paraderende groepjes jongens en de karretjes met broden. Zouden er nog steeds jonge, elegante mensen op terrasjes shisha zitten roken? Hoe leef je verder wanneer het oorlog is?

[i][b]I[/b][/i]k denk aan een vrouw die ik ontmoette in Beiroet, en die me vertelde hoe ze tijdens de oorlog met haar man in de hal van haar flat leefde. Boodschappen deden ze ’s ochtends voor elf uur. Alles deden ze ’s ochtends voor elf uur, want dan begonnen de aanvallen weer. Daarna verscholen ze zich voor de rest van de dag en de nacht in de hal. Haar dochter is verwekt in die hal.

[i][b]Z[/b][/i]ij en haar man hebben geluk gehad: ze hebben nog nooit een bom in hun huiskamer gehad, al scheelde het niet veel. Een collega van haar liet me een ander gedeelte van Beiroet zien. Minder heropgebouwd, met hier en daar nog een uitgebrande flat midden in een flatgebouw, of een vergeten ruïne van wat ooit een florisserende winkel was. Zij vertelde me dat ze tijdens de oorlog nog bij haar ouders woonde. Ze heeft twee bommen mogen ontvangen in de woonkamer. De eerste zorgde ervoor dat haar vader een been verloor; de tweede maakte dat ze nu nog maar één broer heeft in plaats van twee. “Maar”, vertelde ze, “ik dank God nog elke dag, want nu is er geen oorlog meer, en ik heb mijn beide ouders nog, en mijn broer en twee zussen”. Blijkbaar heeft God het nu even te druk om naar haar te luisteren.

[i][b]I[/b][/i]k denk ook aan die andere vrouw die ik hier in Nederland op een bruiloft ontmoette. Zij is joods, getrouwd met de broer van de bruidegom, en speciaal voor de bruiloft overgekomen vanuit Israël. Ook zij vertelde op heel natuurlijke wijze hoe ze daar leeft temidden van de aanslagen. Over de kneep van angst die steeds even toeslaat wanneer iemand met een grote tas de bus instapt. Over het zich constant afvragen of het het allemaal waard is, of het geen tijd is om weer terug te keren naar Nederland en echte rust te kennen.

[i][b]E[/b][/i]chte rust. Ik hoor de radio van de buurjongen, met de eeuwige rapmuziek. Het gesnauw van zijn moeder. Ik zie de was hangen, die al droog is en eigenlijk gestreken moet worden. De krant die ik eigenlijk nog moet lezen. En ik voel me schuldig, omdat ik soms vergeet van mijn echte rust te genieten.


9 reacties

KawaSutra · 23 juli 2006 op 19:22

Mooie beschrijving van de huidige tijdgeest.
Zo te zien heb je toch in het schrijven van deze column je rust gevonden. 🙂

Mosje · 23 juli 2006 op 19:33

Zo te zien besteed je erg veel aandacht aan je stukjes Lisa, en dat doet me plezier. Alleen al het begin van alinea’s beginnen met een vette schuine letter is een heel gepruts hier op Cx. Maar ook je teksten zijn doordacht en zorgvuldig opgeschreven. Mijn complimenten.

Anne · 23 juli 2006 op 21:47

Weer een prachtig stukje. Mooi hoe je actualiteiten vermengd met eigen wereld.
En helemaal met Mosje eens: die zorgvuldige manier van schrijven is iets waaraan de lezer zich laaft.

melady · 23 juli 2006 op 22:47

[quote]Haar dochter is verwekt in die hal. [/quote]

Een ingetogen en prachtig verhaal, moest wel even lachen om de quote. 😀

WritersBlocq · 24 juli 2006 op 00:08

Ik zit naar het late nieuws te kijken; het valt mij toe. Het lijkt net een dialoog tussen jouw geschreven woorden en de uitgesproken nuchterheid van de journalisten van het RTL4-nieuws. Krijgt jouw beschrijving hierdoor meer impact, vraag ik mij af? Nee.

Jouw column trad op de voorgrond, want hij is perfect, en ik ben blij dat je er zoveel werk in hebt gestoken, want hij is het meer dan waard.

Vraagje: Hoe kun je je niet langer dan 5 minuten concentreren op dingen, en toch zoiets neerzetten? Volgens mij is het tijd om je profiel bij te werken, want als je je op deze column niet langer dan 5 min. achtereen hebt geconcentreerd, dan heb je een bovennatuurlijk talent.

senahponex · 24 juli 2006 op 12:58

Knap beschreven rust die we allemaal, zo nu en dan, nodig hebben

Dees · 24 juli 2006 op 18:32

Heel mooi stukje. Het enige dat ik iets minder vind is het gehalte aan het woordje ik in m.n. de laatste alinea. Maar je inleving, je manier om het onderwerp te pakken en te draaien en te contrasteren is erg eigen en levert een mooi stukje op.

Ma3anne · 24 juli 2006 op 20:21

Mijn vader vertelde pas weer eens over WOII; hoe hun huis in de frontlinie lag en ze geëvacueerd werden. Toen ze weer in hun huis mochten, bleek er een granaatscherf dwars door zijn hoofdkussen te zijn gegaan.
Het is een oud verhaal… maar het zou vandaag door iemand uit Beirut verteld kunnen zijn. Bizar, dat deze drama’s die mensen elkaar aandoen niet uit te roeien zijn.

Mooie column.

Nana · 25 juli 2006 op 13:19

Goed geschreven! Herkenbaar. En ja ik probeer nu ook hier te genieten. Ik hoop dat ze daar straks allemaal weer van het leven kunnen genieten… 😉 😉

Geef een reactie

Avatar plaatshouder