Heerlijk op een mooie zondag heel gezellig samen met je vrouw op visite gaan in een ander land, begeleid door de techniek die TOM TOM heet, begeleid door een lieve damesstem die de naam van Eva draagt. Althans dat zegt vrouwlief, ik noem haar altijd “die blikken doos’ wanneer zij weer aangeeft “Ga hier naar rechts en dan links aanhouden”. Lief bedoelt allemaal en de techniek staat voor niets, maar als je met een vrouw in de auto zit die het beter denkt te weten dat die satelliet boven je hoofd, zit je met twee problemen in de auto. Een probleem is een eigenwijze dame die je steeds maar weer de verkeerde kant opstuurt omdat de chauffeuse haar programma van de leg haalt en ten tweede omdat vrouwlief niet luistert naar degene die met een ouderwetse wegenkaart van 2.25 pleuro op schoot de juiste weg aangeeft. Maar dat later.

Heen gaat perfect, vrouwlief heeft de route en adres erin gezet en ons tomtommelientje brengt ons waar wij heen willen en veilig aankomen in de exacte tijd die Eva ons op haar schermpje laat zien. Het wonder van de huidige techniek staat ook voor niets, helemaal boven je hoofd is zo een satelliet bezig om jouw route netjes te verzorgen en het enige wat je hoeft te doen is te luisteren naar wat die blikken doos jouw vertelt. Prachtig toch?? Maar houd je er dan ook aan vind ik, schaf anders niet zo een duur pokken ding aan ( die wij trouwens van onze lieve neef hadden gehad hoor) als je toch niet luistert naar Eva.

De terugweg erin gezet en wij op weg naar ons chaletje, nog geen 3 kwartier van ons gezellig visite uitje.
“Wat zullen we straks eten?”, vraagt vrouwlief die al bezig is om tomtommelientje te bewerken voor de thuisreis. “Ach lekker makkelijk we hebben alle tijd”, antwoord ik terwijl ik al zoekende ben op de kaart naar de korte huis route. Ik ken mijn vrouw want die is al weer aan het klootviolen met Eva om een kortere route te zoeken.

‘Laat nou staan, dat ding staat toch goed!”, mopper ik geïrriteerd. Omdat ik weet wat er gaat komen heb ik van tevoren alvast de toon maar gezet want na 5 jaar huwelijk ken ik mijn vrouw in deze toch wel enigszins goed. Haar wil is wet en mijn wil moet ik nog even op papier zetten, want het laatste woord is altijd voor mijn lief. Die heeft één makke, die geeft nooit op als ze zeker weet dat er nog meer mogelijkheden zijn. ‘Kijk eens op de kaart bij Coevorden”, vraagt zij terwijl zij de grote weg opdraait. Ik weet hoe zij dit haat zo een grote snelweg maar dan had ze maar moeten luisteren naar Eva die haar naar links stuurde bij een vorig kruispunt, want daar zag ik ook een bord staan Coevorden. Te laat vond mijn vrouw dat ik dat gezegd had omdat het ook zo op de papieren kaart stond en zij vond dat Eva het goed deed. Dan doe ik het er maar het zwijgen toe.


klapdoos

Gewoon een Amsterdamse vrouw die met een vrouw getrouwd is, ziek is, zodanig dat de neerwaartse spiraal steeds verder zakt. maar een kniesoor die daarop let. Ik lach graag, heb genoeg traantjes gelaten om mijn ziekte en nu is het tijd om via mijn nieuwe boek eens door te gaan met uit het leven te halen wat er te halen valt, zeker in een crisistijd is het de kunst om toch vrolijk te blijven. Mijn motto is dan ook: Een dag niet gelachen is zeker een dag niet geleefd.

6 reacties

Coltrui · 21 februari 2009 op 11:18

Bij het zien van ‘deel 1’ in de titel, doet mijn fantastische deductievermogen me vermoeden dat er een tweede deel in de maak is.
Ik zou graag volgende tips meegeven:

– Let op de tijdlijn. Er is sprake van een ‘heenweg’, een ’terugweg’en plots van een chaletje. Ik ben de weg kwijt. Ook de logische volgorde in de zinnen zelf durft wel eens fout gaan. Een voorbeeld:

[quote]Te laat vond mijn vrouw dat ik dat gezegd had omdat het ook zo op de papieren kaart stond en zij vond dat Eva het goed deed.[/quote]

Hier schort iets 😉

– Kijk eens naar het leestekengebruik bij citaten (en gebruik enkele of dubbele aanhalingstekens consequent).

– Schrap details die geen functie hebben.

Wel benieuwd waar dit heen gaat.

Dees · 21 februari 2009 op 11:51

Deel een grijpt me niet zo, maar misschien dat deel twee me de juiste richting optomtomt. We zullen zien 😉

Prlwytskovsky · 21 februari 2009 op 12:13

[quote]na 5 jaar huwelijk ken ik mijn vrouw in deze toch wel enigszins goed[/quote]

Na 17 jaar huwelijk dacht ik de mijne ook te kennen.

Als jullie deze rit zonder ruzie hebben afgelegd kijk ik vol vertrouwen uit naar deel-2. Benieuwd waar je ons heensleept. 😉

maurick · 22 februari 2009 op 01:41

Het verhaal pakt niet. Ik denk dat ik het wat te oppervlakkig vind, maar misschien kan deel 2 me verassen.

Groet.

Mosje · 22 februari 2009 op 13:17

Coevorden, hoe erg kan een mens de weg kwijt raken…

Mien · 24 februari 2009 op 07:37

Als je wat wil eten onderweg, tijdens een autoreis, dan moet je voor de aardigheid eens een pizza bestellen bij een pizzakoerier en dan het adres van je tomtom opgeven … succes verzekerd en nooit ruzie …!!! Honger gestild en nooit meer de weg kwijt!!!

Mien

Geef een reactie

Avatar plaatshouder