Een automaten autoreis (deel 2)

Om de zondag toch vrolijk af te sluiten. Maar op dit soort momenten wil ik haar gaarne uit de auto zetten met de mededeling “Ga jij maar lekker lopen, het is mooi weer!” ‘Claudy je had bij het vorig kruispunt linksaf gemoeten, daar stond het bord Coevorden en daarna krijg je een bord Hoogeveen, hadden we gelijk goed gezeten!”
“Ja maar dat ding zegt dat ik hier de snelweg op moet dus ga ik er van uit dat het goed zit”, moppert zij met een rood en bezweet hoofd. Zij is boos omdat zij weet dat ik een keer gelijk heeft en het is voor zo een strijbos als mijn lieverd heel moeilijk om te zeggen dat ik ook gelijk heb.

“Dat wordt een lekker stukkie omrijden, wij gaan volgens de borden en volgens de kaart naar boven in Duitsland en ik dacht dat wij naar beneden moesten, althans als je Charley nog voor de nacht wil zien”.

Mijn sarcasme wordt niet op prijs gesteld en Clau moppert dat die kaarten ook niet meer betrouwbaar zijn. “Nee dan zo een blikken doos die je naar PruisPolen stuurt en zelf in de war raakt als je linksaf gaat terwijl zij rechts aangeeft, dan heb je de hoofdprijs zeg!”De toon is gezet en wij bekvechten gezellig met de zon op de ruit, twee rode koppen in de auto en een prachtige schone brede weg waar de andere auto’s rijden als idioten en wij als twee oud belegen dames netjes 120 aanhouden. Moet van mij want zij had in 2 dagen al 2 bekeuringen gehad in Hoogeveen voor alles bij elkaar 7 kilometer te hard rijden. Zonde geld. En in Duitsland zijn ze nog strenger, aan de camera’s langs de wegen te zien, dus bij voorbaat had ik vrouwlief al gevraagd “Rij je please please wat kalmer je bent toch met pensioen dus je hebt alle tijd van de wereld”.

Tuf tuf op de Duitse wegen, ik de camera in de aanslag, heb nog wat mooie plaatjes gemaakt en de muziekzender pakt ineens weer Arrow Classic Rock op. Ik zucht, ergens zitten we in de goede richting. Ik pak de kaart en zeg vrouwlief dat ze nou wel echt Coevorden aan moet houden en dan Hoogeveen anders stap ik uit en ga lopen ( nooit dus).Zowaar luistert zij naar mij terwijl ik de kaart weer openvouw en aangeef dat zij over een kilometer of vier de afslag moet nemen.

Einde oefening hoor, ik zweet me kapot, heb dikke voeten van de warmte en wil het liefst in mijn korte broekje in de tuin lekker met een boek zitten lezen na een heerlijke enerverende dag bij twee ontzettend lieve mensen die wij hebben leren kennen via de blog. En dat is uitgebouwd tot een hechte vriendschap. Koesteren heet dat in mijn woordenboek. En wij zijn blij dat wij hen hebben bezocht, maar ik was o zo blij toen ik ineens een bordje Hoogeveen zag staan. Nog geen 10 minuten van mijn Charley en ons chaletje en onze bostuin en…en….Wat kan een mens ineens verlangen naar normale aardse dingen die dan zo dierbaar zijn terwijl je het altijd zo gewoon gaat vinden in de loop der tijd.

Nu even niet. Ik was blij met die ANWB borden, was blij met die ouderwetse wegenkaart waar zelfs de kleinte dorpjes opstaan die Eva niet eens uit kan spreken volgens mij. En dat stuk techniek uit deze tijd mag je van mij in de boom hangen. Mijn vrouw is er zeer content mee, hoewel ze heel lullig zei: “Sorry hoor, maar ik luister naar Eva terwijl jij de goede weg aanwijst, ik vertrouw blind op haar!” Ja fijn dan, maar met “haar”ben je niet getrouwd en wel met mij!!!
Eva doet natuurlijk haar best, eerlijk is eerlijk, maar geloof mij als ik zeg dat wij na een half uur omrijden voor de kat zijn viool toch altijd die wegenkaart van die goedkope supermarkt meeneem omdat ik toch nog steeds vertrouw op mijn eigen ogen en mijn eigen leesvermogen. Ik vertik het om mijn vertrouwen te geven aan een stuk techniek, omdat een of andere slimmerd dat ding uitgevonden heeft. Nog even ( en die auto’s zijn er al zag ik op Discovery) hoef je zelfs niet meer te rijden, net zoals je nu al parkeersensoren hebt in nieuwe auto’s.
Met andere woorden, de mens hoeft straks helemaal niet meer te denken, als ze dat al niet meer doen met al die technische hoogstandjes van tegenwoordig.

Nee, geef mij maar lekker een puzzel boek, of een stevige roman of een dichtbundel of stripverhaal. Laat mijn hersens nog maar even aan het werk zolang het kan. Ik vertik het om mijzelf over te geven aan veel dingen die automatisch gaan, soms kom je er niet onderuit. Mijn vrouw vind al die gadgets maar te gek te gaaf en is een echte nerd in die dingen, snapt ze ook. Ik wil ze niet snappen, gewoon omdat ik mijn hersens wil laten functioneren waarvoor de mens ze gekregen heeft. Om zelf iets te ondernemen. En als daar een omweg van een halfuur via Duitsland naar Nederland in de felle zon achter glas bijhoort, so be it. Het is het mij waard. Mijn vrouw geloofde de techniek en heeft nu een klein deukje opgelopen omdat Eva haar de verkeerde kant uitstuurde. Gisteren kwam zij erachter dat zijzelf Eva verkeerd voorgeprogrammeerd had. Kijk en hier is het bewijs alweer.
Laat je hersens toch het werk doen en niet zo een blikken doos die alles al eerder weet dan jij, zo hou je nog wat spanning in je leven en lol in de brouwerij. Want ik ben nog zo blij met die papieren wegenkaart en o zo blij dat wij in ieder geval nu de weg terug feilloos kunnen vinden als we de volgende keer gaan. Zeker weten, daar hebben we Eva niet voor nodig. We hebben genoeg aan elkaar.