Een bedlegerig ambtelijk apparaat..

De Inspectie der Rijksfinanciën is de waakhond die o.a is belast met een schijnbaar onwereldse en dus met geen mogelijkheid te implementeren verantwoordelijkheid: het in de gaten houden en in goede banen leiden van het reilen en zeilen van de fiscus. Het lijkt wel alsof het algehele bolwerk, van ict-boerderij tot en met de bezwaarschriften behandelaars, permanent is beschadigd en er geen brain het daglicht heeft gezien dat deze betreurenswaardig slecht functionerende organisatie uit de donkere shit kan helpen waarin het zich verkeert. Als het niet gaat om de onterecht ingehouden huurtoeslagen , gaat het wel over serieuze fouten in nieuwsberichten …of ouwetjes die zomaar even zes nullen erbij krijgen op hun rekening vanwege de door inspecteurs zo verheerlijkte automatisering.

Rond december 2011 hebben de griezelige mannetjes van de blauwe enveloppen ook mij voorzien van een zuivere misslag van de eerste orde. Ik kreeg zonder enige waarschuwing een aanslag van 20000 euro voor mijn neus en dat moest ik even snel overmaken. Zo panisch als dat ik werd heb ik gebeld en gevraagd waarom ik vredesnaam geen recht gehad zou hebben op de kinderopvangtoeslag van 2010.

‘’Mevrouw wij hebben geen jaaropgave van de kinderdagopvanguren van dat jaar en zodra we dat ontvangen komt alles goed’’
‘’Mijnheer weet u dat zeker, mij is namelijk nooit om een dergelijk document gevraagd’’
‘’Dat is dan een foutje(een van de honderden duizenden), maar stuur het maar op en maakt u zich verder geen zorgen’’

Enfin…… twee maal dezelfde jaaropgave in combinatie met heldere bezwaarschriften, een heleboel volstrekt nutteloze belastingtelefoon gesprekken (met ernstig verwaande tutjes, onkundige sukkels of simpelweg welwillende maar onmachtige call-center medewerkers) en ruim twee maanden later werd ik het zat. De eerste de beste verantwoordelijk-maar-niet-bevoegde aan de andere kant van de lijn heb ik volledig de huid vol gescholden. En verrekt… meteen werd ik doorverbonden met de afdeling bezwaarschriften. Ook hen heb ik uitvoerig moeten uitleggen dat de ‘’men’’inmiddels zo vrij was geweest om de al gemaakte fouten nog verder uit te breiden door een verrekening te treffen met 2012 waardoor ik al bijna drie maanden het volledige bedrag voor de opvang van mijn kinderen, zo een slordige 2000 euro per maand, uit mijn eigen zak betaal.

Goed, als Jeffrey, de financiële man van de kinderdagopvang, even contact wilde opnemen met verantwoordelijke sectie die zorg draagt voor dit soort zaken , zou de procedure versneld worden. Het gevolg: een totaal verbijsterde Jeffrey die nu weer te horen kreeg dat ‘’ ze’’ niets voor ons konden betekenen en by the way dat het om 2011 gaat.

De zaak is nog altijd niet opgelost en ook is alweer bekend dat het wel degelijk een beschikking betreft inzake de kinderopvangtoeslag van 2010.

Nota bene hetzelfde jaar waarin 1.4 miljoen euro is overgemaakt op foutieve rekeningen. Volgens staatssecretaris Weekers was dat nog maar een fractie van het werkelijke bedrag dat volledig teruggeboekt diende te worden. Wonder boven wonder is dát weer wel gelukt. Ondanks het feit dat de arme zielen onderbemand zijn.

Er doen zelfs de geruchten de ronde dat bij een aanhoudend te kort aan mankracht de gekwalificeerde fiscus beulen misschien wel 90 procent van alle brieven zonder enige vorm van behandeling goed zullen keuren. Tot overmaat van ramp krijg ik van diezelfde gasten een brief met daarin het verzoek of ik de beslissingstermijn van twaalf weken wil verlengen, . Voor mij klinkt dat net zoiets als: ‘’mevrouw, u mag een maand bij de Tokkies in de washok wonen, dat is vast niet bezwaarlijk’’

Nu heb ik geluk dat ik thuis een kast van een vent heb die niet vies is van hard werken. Dus gaan we het heus wel redden als ik in het ergste geval moet stoppen met werken vanwege de ondraaglijke opvangkosten. Maar wat als de gedupeerde een alleenstaande moeder, een zorgbehoevende ouder, een onwetende student of de doorsnee Jan-modaal met één inkomen betreft! Is het dan ook zo makkelijk om de keurig wit-werkende- burger volledig in steek te laten? Hoever kan de Ombudsman dan gaan met de oneindige klachten? Zou er dan helemaal niemand zijn die met de scepter durft te zwaaien en eens even flink de mouwen wil opstropen? Misschien valt de chronische aandoening waar het systeem nu aan lijdt dan nog te genezen, want terminaal kan het niet zijn…toch??