Eén been in het graf

‘Een harde knobbel? Jij bent gek’ zeg ik terwijl ik haar angstig aan kijk.
Vandaag moeten we maar liefs twintig minuten achter elkaar hard lopen met ons ‘trim je fit’
clubje. Het hart bonst in m’n keel. Niet van de inspanning. Plots voelt het alsof ik met lood in de schoenen loop.
‘Hoe groot?’Vraag ik.
‘Wel zo groot als een stuiter’ zegt m’n trouwe bondgenoot in de strijd tegen slappe spieren.
‘Morgen ga ik voor onderzoek naar het ziekenhuis, maar de dokter was niet erg positief.
Hij concludeerde dat het een nogal ruwe knobbel was en dat ze misschien een punctie moeten doen om na een week pas te kunnen constateren of het kwaadaardig is en daarna of er uitzaaiingen zijn’
‘Is dat niet wat voorbarig allemaal?’constateer ik een beetje pissig.
‘Die dokter kan je toch gewoon doorsturen, voor de zekerheid, zonder verder commentaar!
Straks is het niks en dan zit jij je een week lang van alles in je kop te halen’
Ik weet zeker dat je jezelf al in het graf ziet liggen, of niet dan?’
Dat moest ze beamen. ‘Je weet niet half wat er allemaal door je hoofd spookt. Ik heb al zitten denken hoe het met de zaak moet als ik weg ben!’
En tegen Quido zei ik : ‘zo, nu kun je straks fijn een andere vrouw opzoeken’.
Hij was echt woedend dat ik dat zei. Is natuurlijk ook een lullige opmerking.’
‘Heb je het al tegen de rest van de familie verteld?’
‘Ach nee, dan moet ik ze straks allemaal weer bellen dat het niets is, daar heb ik ook geen zin in’
Na deze opmerking schateren we het allebei uit van het lachen. Een hele dubbel gevoel natuurlijk. Het zou zelfs heerlijk zijn om te roepen dat het niets is.
Het valt ons zwaar mee te lopen met de groep. Onze gedachten dwalen af.
‘Sylvia Millecam was binnen drie maanden dood’zegt ze dan.
‘Ga niet nu al zitten piekeren!’probeer ik te relativeren.
‘Ze kunnen heel veel hoor, als ze er op tijd bij zijn. Trouwens er is nog helemaal niets zeker’
Dan struikelt ze over een boomtak. Resultaat is een groot gat in haar door mij zo bewonderde “snelle looppak”
We zitten allebei een beetje schaapachtig te lachen.
’Shit’ zeg ik, ‘dacht ik straks je mooie pak te erven, heb je het snel nog even beschadigd’
Galgenhumor van de bovenste plank. Maar we kunnen er allebei nog wel om lachen.
‘Als m’n borst eraf moet laat ik me gelijk twee dikke tieten aanmeten’probeert ze nog een positieve draai aan ons gesprek te geven.
‘En als alles oké is stop ik onmiddellijk met roken’ voegt ze er dan nog aan toe.
‘Ik ook’ zeg ik terwijl ik hijgend ga zitten op een boomstam. De twintig minuten zitten er op.
Ik kan er ’s nachts moeilijk van slapen.
De volgende middag komt ze vanuit het ziekenhuis langs op de zaak.
‘Het is goed!’zegt ze. Het is een kyste. Kan geen kwaad. Er zijn foto’s gemaakt en de dokter zag gelijk dat er niets bijzonders aan de hand was.
We omhelzen elkaar!
Opluchting!
Ik trek haar mee naar achteren.
`Sigaretje roken?’ vraag ik schuldbewust.
‘Vooruit eentje dan’ zegt ze gniffelend ‘Om het af te leren’