“Wie ben jij?”, vroeg de rups nota bene aan Alice nadat zij door het konijnehol was gevallen en in het welbekende Wonderland was beland. De rups was wijs want hij wist allang dat zijn gedaante van tijdelijke aard was en hij eens zou uitvliegen als een vlinder om nieuwe, vruchtbare gebieden te verkennen op zoek naar een partner om zich te reproduceren.

Wie ben ik?, een vraag die ik mijzelf ook wel eens stel. Dat wat ik heb niet bepaald wie ik ben, is mij al jaren bekend noch waar ik verblijf op een bepaald punt in deze moderne tijd. In mijn overtuiging ben ik de mensen die ik om mij heen heb, met wie ik in relatie sta. Want zonder ouders geen zoon, zonder zus geen broer, zonder lezers geen schrijver, zonder drukke winkelstraat geen anonieme voorbijganger en zonder jou geen vriend.

Ik ben me bewust dat ik aan verandering onderhevig ben. Ik bevind mij in een fase van het leven dat de “oudere” generatie aan het wegvallen is en het lijkt wel of dat in een steeds sneller tempo plaatsvind als een perfect geplaatste dominobaan waarbij elk steentje onherroepelijk zal vallen. Terwijl ik de gevallenen in mijn hart levend houd, sterft met ieder verlies een beetje van mij en schuif ik een schakel op in de keten van tijd. “Tik, tak”, zegt de klok. Weer een begrafenis die ik door fysieke afstand niet kan bijwonen om een laatste eer te bewijzen, weer een condoleance, weer een betuigenis van diep medeleven met een traan die ik in stilte laat.

Toch, het leven gaat verder en ik laat mij niet zomaar kisten. Daarvoor heb ik nog te veel emotie in mijn donder waar ik mij graag door laat leiden. In een positieve zin natuurlijk zodat ik, in alles wat ik doe, mijn passie kan tonen en de vonken ervan afvliegen. Misschien is het aanstekelijk en kan ik iemand inspireren zoals ik mij door anderen laat inspireren. Mocht een negatieve invloed vat op mij krijgen dan wil ik kalm en gecalculeerd handelen wanneer dat nodig is. Maar liever zeg ik: “Fuck de ratio”, want spontaan en verrassend kan ik het niet noemen. En het is niet alleen mijn eigen energie waarmee ik mijn leven voed want ik fladder ook nog rond en ontmoet regelmatig nieuwe mensen met wie ik relaties opbouw en ik mijzelf nieuw leven inblaas.

Zo ben ik met een omweg aangekomen waar deze tekst eigenlijk om te doen is, de nieuwe versie van ColumnX. Mijn felicitaties. In mijn ogen is de rups ontpopt, wat is het mooi geworden! Lezers en schrijvers komen en gaan. En sommige komen zo af en toe eens terug. Zal de site ook gaan vliegen? Met de passie van schrijvers en kritische lezers die opbouwende kritiek geven zal het een heel eind komen. Laten we samen eens proberen om het ontsterfelijk te maken.

Categorieën: Thema column

10 reacties

Li · 19 maart 2013 op 21:02

In deze column zweef je als een koningsvlinder door het leven en sta je stil bij zaken die je bezighouden. Vooral de alinea over het wegvallen van de oudere generatie raakt mij omdat ik het momenteel net zo ervaar. Bijzonder fijn om je weer te lezen King. Liefs van Li

Sagita · 19 maart 2013 op 21:55

Een mooie felicitatie King met vlinders, rupsen en… Alice in Wonderland! Als dat geen onsterfelijkheid is dan weet ik het niet meer!
Groet Sa!

Mien · 19 maart 2013 op 23:14

Fladdergasted … mooie column.
Van oude mensen, de dingen die voorbij gaan.

Mien Louis

SIMBA · 20 maart 2013 op 07:14

Prachtig!

Mosje · 20 maart 2013 op 10:46

En weer een middeleeuwer terug in ons midden. Leuk je weer te lezen King. Uit je stukje begrijp ik dat je in het buitenland woont. Je Guinevere gevonden?

Bitchy · 20 maart 2013 op 15:46

Dan kan je schrijven! mooi!

Dees · 20 maart 2013 op 16:15

Dood en hergeboorte. Zij het van mens en site en daarmee niet te vergelijken. Welkome back 😉

Ma3anne · 20 maart 2013 op 16:41

Mooie Kingeriaanse overpeinzingen. Doet me goed je weer te lezen.

Fem · 21 maart 2013 op 06:44

Wat een bijzondere felicitatie! Met veel plezier gelezen, vooral de tweede alinea…

KingArthur · 21 maart 2013 op 18:35

Dank voor alle reacties

Geef een reactie

Avatar plaatshouder