De sporen van generaties liggen verscholen in haar schoot. De ‘Grande Dame’, de Haarlemmermeer. Vele beroemdheden hebben haar gestoord in haar ochtend gloren.Meegevoerd met de zwaan uit verre landen. Uitgestrekt polderland, liggend achter de duinen.Verleidelijk voor de grote stad, uitvalsbasis voor velen. Woon en werkplek, land voor de boer en de knecht. Zij vertelt verhalen die terug gaan tot een ver verleden. Waar eens de schepen vergingen, drooggelegd en graan voor vis gekozen. Kinderklompen op de dijk, een molen als vergezicht. Ploeterend op de akker in het weidse polderland. Op zondagmorgen de kerkklokken van uit de verte, de roep van de verbondenheid. De bovenmeester die hoorde bij de notabelen, de notaris en de dokter het is er allemaal niet meer. De lange drooglijnen met de witte was, de kinderen op het erf in blauwe boeren kiel. De zwarte kleding van de rouw, het schort voor, de ruwe handen, het getaande gelaat het is vervlogen. Het is voorbij gegaan, verloren met haar ziel.
De verhalen van mijn vader, die geboren en getogen was in de klei, herinneren ook aan bange dagen. De oorlog en het verzet. De bommen op de luchthaven, het dreigend lucht alarm. De ‘Grande Dame’ ze heeft het allemaal overleefd. Herrezen uit de as van weleer. Zich bloeiend en groeiend genesteld in de klei. Omringt door de dorpen, die haar versieren in een lint. Met in hun midden het oog van de wereld. Ruisend riet aan de randen van de oever langs de ringvaart. Bootjes met rood, wit, blauwe vlaggen snijden door het water. Op een door de weekse dag gevolgd door de binnenvaart. De zeilen gehesen op de Kagerplassen, de schoonheid van het landschap ontvouwt.
In alle vroegte zie ik de wielrenner in groepjes voorbij schieten over de dijk Ik ruik het pas gemaaide gras, hier hoor ik nog de vogels zingen. Ik voel de lucht de aarde ontstijgen en ontwaken op een mooie zomer dag.Dit is de plek waar ik ben gevallen en opgestaan terug gekeerd naar de roots van mijn bestaan. Ik weet ik kan ook vluchten uit de klei en met de zwanen mee op avontuur. Naar verre landen en streken alles binnen bereik. Toch ben je op een dag verbonden zonder dat je het hebt gemerkt met al die vertrouwde gezichten je leven en je werk. Mijn dochter en zoon zijn hier geboren. De eerste stapjes, de peuterschool, de basisschool de vriendjes en vriendinnen. De paarden aaien bij het Haarlemmermeerse bos, surfen op de plas, het vliegt voorbij. Een plek om lief te hebben. En dat alles in de schoot van een ‘Grande Dame’…
10 reacties
Troy · 11 juli 2005 op 20:47
Ik vind je schrijfstijl erg mooi. Dichterlijk, lyrisch, tijdloos, en dragend. Een klein puntje van kritiek..het woord “roots” misstaat een beetje in het geheel. Ik denk dat “wortels” wellicht mooier had gestaan, in de strekking van de gedragenheid van de woorden die je gebruikt. Maar desalniettemin, prachtig geschreven weer, Geertje.
Grt Troy
bert · 11 juli 2005 op 21:14
[quote]De sporen van generaties liggen verscholen in haar schoot.[/quote]
Ja Geertje, ik kan niet anders zeggen dat ik dit een prachtige beschrijving vind van de polder waar ook mijn voorouders hebben meegewerkt aan de totstantkoming ervan. Zelf ben ik 200 meter buiten de Haarlemmermeer opgegroeid.
Een heel mooie column.
Li · 11 juli 2005 op 22:22
Goh, wat mooi geschreven Geertje. Een schilderij van woorden. Je voerde me helemaal mee in het verhaal. Ik vind het, tot nu toe, jouw beste.:-)
En ik mis de puntjes, die je in je vorige columns gebruikte, echt niet. 😛
Li
KawaSutra · 11 juli 2005 op 22:54
[quote]De sporen van generaties liggen verscholen in haar schoot.[/quote]
Dat kun je wel zeggen, ja. Van de architectonische eenvoud van een Mondriaan-schilderij verworden tot een moderne culturele smeltkroes van de wereld in het centrum met daarbuiten nog getuigen van een ver verleden.
Je hebt het mooier beschreven dan dat ik dacht dat er nog van over was gebleven. Iedere dag doorkruis ik deze polder en met jouw beschrijving in het achterhoofd zal ik dat nu met andere ogen doen. 🙂
Louise · 12 juli 2005 op 07:38
Het heeft bijna iets Anton Pieck-achtigs. Mooi en sfeervol geschreven.
Mosje · 12 juli 2005 op 08:54
He, Geertje is haar puntjes kwijt.
😛
Mooi stukkie.
klungel · 12 juli 2005 op 15:30
Wat moet ik nog zeggen na al het gezegde 🙂
Ma3anne · 12 juli 2005 op 22:32
Mooi, met veel liefde geschreven.
sally · 13 juli 2005 op 00:18
Toch ook even zeggen dat je het mooi beschreven hebt.
groetjes
Sally
Geertje · 13 juli 2005 op 09:46
Dank jullie wel voor de opmerkingen en reacties, ook op mijn andere ‘columns’, neem het zeker ter harte en valt nog veel te leren. Geniet overigens zelf heel erg van deze site. Nog even aan het uitvinden hoe een en ander werkt…(kan het toch even niet laten hoor, die puntjes ;-))
Liefs, Geertje