Een heldhaftige daad

10-11-2014

Met de Tankautospuit reed de brandweer de betreffende straat binnen. Aan weerszijden stonden jaren-zestig flats. Vanaf het trottoir, in opvallende gele kleding, wuifde een ambulancebroeder; hij wees naar een balkon op de tweede etage van de flat. De Tankautospuit reed een paar meter door voordat hij tot stilstand kwam, zodat de Hoogwerker dadelijk recht voor de deur zou kunnen opstellen.

Nadat de brandweerlieden waren uitgestapt, vertelde de broeder hen dat het een vrouw betrof met een zware longontsteking. De vrouw was niet meer in staat overeind te komen en zou horizontaal moeten worden afgevoerd. Zodoende had de broeder om de brandweer gevraagd. Terwijl hij praatte, probeerde de bevelvoerder alvast een inschatting te maken van de balkondeur, of deze wel breed genoeg zou zijn voor de brancard. ‘Heeft ze geen Ebola?’ vroeg hij tussendoor. Die ochtend hadden zij juist een Ebola-oefening gedraaid. Het moest wel heel raar lopen, maar je wist natuurlijk nooit.

In het trappenhuis omringde hen een muffe, aanhangende lucht, die bij het beklimmen van de treden alleen maar sterker werd. De voordeur van de woning stond open. In de gang, recht voor de slaapkamer, zat een oudere man op een krukje; armen stijf over elkaar, gebitloos, een intens verbaasde uitdrukking op het gezicht. De man keek uit op zijn vrouw die daar naakt in bed lag, omringt door poepresten. De bevelvoerder volgde zijn blik en ontwaarde een enorme opgeblazen buik, daaronder, weids in het aanzicht, bevond zich iets, dat vast en zeker lang geleden een begeerlijke plek voor de man op het krukje moest zijn geweest.

De bevelvoerder snelde naar buiten om de Hoogwerker aanwijzingen te geven. Dat was nu even belangrijk. Eenmaal weer boven aan de trap gekomen, stonden daar de manschappen nog voor de deur, met rubber handschoentjes aan. In stilte te wachten. Een van hen keek achteloos naar het bladderende plafond in het traphuis. Hun boodschap was duidelijk: wij verblijven niet langer dan strikt noodzakelijk in de woning.

Even later zweefde de brancardsteun van de Hoogwerker al voor het balkon. Alleen de vrouw zelf moest een halve slag worden gedraaid en op de brancard getild. Op het bed gezeten, bogen de mannen over het deels naakte lichaam en sjorden het omzichtig op de brancard. Eén van hen moest zo ver voorover buigen om de bandjes van de brancard vast te maken, dat hij, met zijn afkerende gelaat, tot zeer dicht bij het delicate deel van de patiënte moest komen. Maar het lukte hem wonderwel. Beiden bandjes zaten vast. De bevelvoerder zag het een en ander aan, als leidinggevende had hij de schone taak de inzet van een afstandje te overzien. Aan het eind van het bed zag hij haar tenen omhoog steken, waarin de nagels en likdoorns danig waren vergroeid, als waren het omgekeerde druipstenen.

Toen de brancard eenmaal op de Hoogwerker geschoven was, de vrouw de open onbewolkte lucht in zweefde, verlieten de mannen achter elkaar het pand. Beneden werd de patiënte keurig aan de ambulancebroeders overgedragen en naar het ziekenhuis afgevoerd.

Na het dichtslaan van de Tankautospuitdeuren, ontdeden de brandweerlieden zich zorgvuldig van de rubber handschoentjes. Die verdwenen om beurten in een plastic zak. De geur van de woning hing nog in hun pakken, stelden zij vast. Met enige veerkracht kwam de Tankautospuit in beweging. Zij reden de straat uit, richting de lunch. Of wellicht tussentijds een volgende enerverende klus.

R