Een heul lang verhaal over niets en iets – met bijbehorende weerspiegeling in een veul te lange titel – dat zonder voldoende komma’s te bevatten toch actueel pretendeert te zijn

De berm biedt een oase aan veldbloemen, teunisbloem en korenbloem, zie ik daar een enkele verdwaalde klaproos? De oproep van vorig jaar om guerrilla gardening heeft her en der tulpen opgeleverd. Maar die zijn weer met de noorderzon vertrokken, als guerrilla kun je ook niet eindeloos op dezelfde plek blijven hangen. Ik zie geen guerrilla meer, ik zie nu alleen nog de onkruiden die hun best doen om bevorderd te worden – zie mij eens ook mooi zijn, that tulip ain’t got nothing on me. De zon schittert goud over het water van het buiten IJ. De skuumkoppe aan de mond, wonderwel passend bij IJburg, deze Texelse schuimsmarcheerder. Het is fucking eindelijk zomer, het is de nazit van eindelijk een mooie zomerdag. Ik heb als een spons in de zon gelegen en de stralen opgezogen tot mijn huid rood opvlammend protesteerde. De benen gloeien na van de mengeling aan overdosis zon en de aloë vera die verkoeling moet bieden en ook biedt. Mijn schouders zijn zo goed en zo kwaad als het ging ook ingesmeerd, niet vergeten om manlief zo direct te vragen de rest – het onbereikbare stukje eigen schouderlichaam – onderhanden te nemen. Hij is nog aan het tennissen. In het tuinbedje van een boom die van rubber band en nieuwigheid aan elkaar hangt staan drie grote paddenstoelen, als herinnering aan de lange herfst die dit jaar het gevecht met de lente en prille zomer zo dapper gevochten heeft. De paddenstoelen vechten verder.

Op mijn schoot een iPad die de teloorgang van ‘stalker’ Heleen Mees in alle verkneukeling ener- en bagatellisering anderzijds toont. Hyena’s op het internet, een schril contrast met het koolmeesje dat me vanaf de reling van het balkon aanstaart. Uitdaging en angst in die kleine oogjes binnen dat kleine dappere lijfje, zijn blik gericht op het bord met een paar kruimels van een paar crackers. Weg is hij weer, onverrichterzake naar een volgend balkon. Ik zag overigens een paar weken geleden een opname van een psychopathische koolmees die een musje aan flarden pikte. De mees is niet altijd wat hij lijkt, al betekent dat volgens mij niet dat het onmogelijk is dat een mees soms gewoon een mees is. Geef het een vetbol en je hebt er geen kind aan.

Op de iPad komt Halbe Zijlstra tot leven die Jeroen Dijsselbloem onderuit schoffelt, die conform instructies van zijn en onze premier heeft gezegd dat we geld moeten laten rollen. Van Halbe hoeft het allemaal niet zo nu Jeroen dit heeft gezegd. Geld in de knip houden mensen. Morgen dan maar weer Schultenbräu in plaats van Skuumkoppe. Ik lach soms intern om mijn eigen interne grappen. Zo ook nu.

Even columnx bekijken. Blijkbaar boeit privacy de gemiddelde pollstemmer van CX niet zo. Ik vraag me af waarom niet. Niemand die iets te verbergen heeft; zijn we zo saai geworden? Natuurlijk zijn schrijvers toch al exhibitionisten, maar zit je er echt op te wachten dat met een paar drukken op de knop allerlei ongecontroleerde feiten en constateringen over jouw persoon naar boven gehaald kunnen worden? Zelfs als je nooit googlet op genitale wratten en bestialiteit en op je ex die je natuurlijk direct hebt losgelaten toen hij of zij je onceremonieel dumpte, vind je het echt oké dat iedereen alles van je weet over lange periodes in de tijd?

De buurman en -vrouw zijn op het balkon tegenover mij gaan zitten. Zij haalt een tondeuse over zijn hoofd, ik zou er het liefst een foto van nemen, of een opname van maken, het ziet er op de een of andere manier uit als een scene uit een film. Geen Nederlandse films, want Nederlanders moeten geen films maken, meer als een scene uit een film van de Coen brothers. Het soort film waar ik van houd. Zou de buurman de buurvrouw stalken als zij het uit zou maken? Of andersom? Kun je zoiets zien of intuïtief vermoeden?

Ik heb een zoekmachine ingesteld die via een proxy werkt, Ixquick. Tor is ook een optie, maar staat toch bekend als middel voor aasgieren via internet, dus dat staat me – hoe irrationeel dan ook – toch wat tegen. Op deze wijze bescherm ik in ieder geval mijn ongegeneerde speurtochten op het wereldwijde web, vol wondere wereldverschijnselen. Niet dat deze afscherming me erg veel gaat helpen, want op mijn iPad, in combinatie met doodgewoon google, lees ik dat Vodafone alle gegevens van mijn smartphone heeft opgeslagen. Niet dat dit zomaar mag volgens privacywetgeving. Er zijn maatregelen genomen die de overtredingen deels weer opheffen, zo lees ik geruststellend. Maar wat er nu dan nog wel gebeurt en wat er gaat gebeuren met de gegevens die ze toch al allemaal hebben bewaard is onderdeel van dezelfde grote blackbox van zaken die mij onbekend zijn. Het is ook niet beschreven in het artikel en de journalist leek het ook geen heel interessant gegeven te vinden. Hij heeft vast niets te verbergen. Als je deugt heb je toch niets te verbergen? Deug ik dan niet? Ik heb in ieder geval niet te verbergen dat ik graag zoveel mogelijk over mezelf verborgen zou houden, zonder dat ik me belemmerd voel in mijn bewegingsvrijheid.

De buurman is opgekaald, wrijft over zijn hoofd en roept naar me: “lekker zomers zo”. Ik lach vrolijk met hem mee. Ook zij gaan aan het bier. Schuttersbier. Ze zijn sneller dan ik in het volgen van de trends die de politiek aandraagt. Waarom past bier trouwens beter bij zomer dan wijn?

Een tijdje geleden dreigden ook pingegevens verkocht te gaan worden aan bedrijven. Ik voel me al meer dan voldoende gestalkt door reclame-uitingen. En opting-out doet het bij mij niet zo. Ook meer onverklaarbare stalking. Zo heb ik geen verjaardag op facebook vermeld staan, toch weet een adverteerder me feilloos te vinden in de week voor mijn verjaardag. Hij probeert me te verleiden met de kans op het winnen van een verjaardagsetentje. Ik hoef dan enkel akkoord te gaan met vooraf aangekondigde stalking door allerhande bedrijven. Of is het geen stalking meer als je al op de hoogte bent gebracht? De Nuon wil me bellen voor een nog voordeligere energieconstructie. Verzekeringsparasieten willen me nog banger maken voor het leven, zodat ik nog meer geld ga uitgeven aan het bedwingen van nog meer risico’s. Als zwarte zwaan principe adept (ongeluk komt altijd uit de hoek waar je niet op voorbereid bent, noch ooit het idee voor hebt opgevat om je erop voor te bereiden), ben ik maar beperkt verzekerd. Ik wil dat graag zo houden. Ik mocht overigens bij het meedoen aan de káns op een verjaardagsetentje ook benaderd worden door Yarden. Ja, daar heb je me. Want ook als gelover van het zwarte zwaanprincipe weet ik dat de dood onvermijdelijk is. Misschien wel het enige zinvolle om je voor te verzekeren. Maar toch, het idee dat Yarden me dan gaat melden dat ik weer een stapje dichterbij de dood ben gekomen – nog gefeliciteerd met uw verjaardag overigens – vind ik voldoende om dat geld nog maar één keer tegen de trend in te laten rollen richting lekker eten op een leuke plek, de prijs voor gratis is me veel te hoog.

Wat is eigenlijk precies de grens tussen vreemde dingen doen in het kader van rouwverwerking en stalking? 2000 mails over drie jaar tijd is blijkbaar sowieso teveel. Omgerekend kom je op iets minder dan 2 mails per dag. Ik vraag me dan af, is dat dan nog oké na 1 week? Na 1 maand? Blijkbaar ook nog na 1 of 2 jaar, maar niet meer na 3 jaar?

Nu ik erover nadenk, ik had ook ooit een mailstalker. Hij heette Axl en hij was uitgedaagd in de hoogte, ofwel van formaatje the Imp uit Game of Thrones, maar in de breedte het formaat van John Goodman. We hadden gezellige virtuele gesprekken gehad en ik was een keer aardig tegen hem geweest in levende lijve, dat was alles qua stalkaanleiding. Ik noemde hem in mijn virtuele adresboeken al vrij snel Misbaxl en heb indertijd ongetwijfeld intern om mijn eigen interne grap gelachen. Minder om zijn mails, die repten over liefde en over haat en over mijn verlies aan zijn persoontje (in de lengte dan, deed ik vast weer een poging tot interne humor indertijd). Ik heb Misbaxl niet aangeklaagd met een hoop tamtam, heb het niet eens overwogen. Maar ik heb hem wel stilletjes geblokkeerd. Zonder erover te twitteren of facebooken, of de politie in te schakelen. Niet dat hij dankbaar was voor mijn discretie, ik denk dat hij een dertigtal mailadressen heeft aangemaakt (of wellicht had hij ze nog handig beschikbaar vanuit eerdere stalkervaringen) om me vreemde dingen te vertellen. Ik heb ze met onkarakteristiek engelengeduld stuk voor stuk geblokkeerd. En na een paar weken was Misbaxl uitgestalkt.

Toevallig kwam ik hem dit jaar nog tegen op Oerol. Hij leek me niet eens meer te herkennen. Dat vond ik dan wel weer geestig.

Het is zomer en mijn benen gloeien, de stukjes onbereikbare schouders staan in de fik en mijn man is blijven hangen op de tennisbaan. Maar toch, waar de iPad bol staat van gestalk en stalkers en meningen over stalkers en gebrek aan meningen over professioneel gestalk wil ik terug, wegzakken naar zee, zon, zinderende zintuigen van de zomer. Nog even dan, iPad, een blik op mijn waarschijnlijk privacy-uitdagende weerapp. Het wordt morgen minder weer. En met een zucht geef ik me over aan het gegloei van mijn lijf en de zachte streling van de laatste zonnestralen van vandaag.

Morgen het gestalk van een wolk.