Een kansje op liefde

Ik zag haar twijfelen bij de betaalautomaat op het parkeerterrein van het Nieuw-Vennepse station. Mijn ogen flitsten tussen haar verschijning en mijn trein die langzaam het station binnenreed. Dat was precies het moment waarop ik vermoedde dat de NS hetzelfde werken als supermarkten. Zo af en toe moet je alles verplaatsen, of in het geval van de NS, de vertrektijden van de treinen aanpassen. Ik was te laat van werk vertrokken.
Haar vragende ogen trokken mijn aandacht en gaven me zomaar ineens op weg naar huis, een keuze: ik kon voor haar kiezen, de afloop zou ongewis zijn, maar als je nooit gokt, win je ook nooit. Het alternatief was de benen in de looppasstand zetten om de trein te halen. Dat zou betekenen nog zo’n zestig meter én een trap op rennen. Om meerdere redenen koos ik voor haar.

‘Moet je hier wel betalen’, vroeg ze met een lieve, hypnotiserende stem? Een vraag die ik natuurlijk met veel aandacht beantwoordde. Ik legde haar het Vennepse principe uit voor onbetaald parkeren mét een bonnetje en mijn aanwijzingen volgde ze gedwee op. De liefdesverklaring waarop ik hoopte, bleef achterwege.
Het zij zo.

En dat was het dus.
Ik stapte in alle rust door naar het perron, en iets achter mij deed zij hetzelfde. We gingen er niet samen vandoor, maar ieder onze eigen weg, zonder ooit samen te zijn geweest. Haar trein was er eerder en zo verdween ze weer uit mijn leven.
Ik zwaaide niet eens.