Eén keer in het halfjaar

Eén keer in het halfjaar is het weer zover, de afspraak met de meest gevreesde persoon voor de meeste mensen: de tandarts. Hoewel de tandarts van mij een zorgzaam popje is in tandheelkundig land, blijft hij een soort van tandenbeul (met alle respect…moet je kunnen). Woensdag, vier uur. Verzopen door de regen zomp ik de wachtkamer binnen. Ik nestel me op een rieten stoel die fijn met m’n doorweekte kleding aanpapt. Mijn haren druppen nog van de fikse regendouche die ik zojuist heb genoten. Het kan me allemaal niets schelen, de meest primaire zorg is……de enge man…..
Zenuwachtig, met bonzend hart zit ik aan de stoel vastgeplakt. Na het gesprekje met de opgewekte tandartsassistente is het angstvallig stil; ik zit in m’n eentje de tijd uit. Als achtergrond muziek fungeert de o zo lieflijke boor, die door merg en been gaat. Het haar op m’n armen staat inmiddels recht omhoog en m’n eerst zo koude handen voelen nu klam aan.
Dan gaat plots aan de andere kant van de gang de deur open, m’n naam schalt door de gang.
Op zulke momenten haat ik m’n naam.
Met tegenzin loop ik de behandelkamer binnen en neem plaats op de grote groene stoel, de elektrische stoel in tandartsland. Acuut krijg ik spijt van al mijn zonden; al die koolzuurhoudende en suikers die ik heb genuttigd in combinatie met te weinig flossen..
Het heeft nu geen zin meer; mijn tijd is gekomen: de stoel gaat achteruit.
Ik zie het licht! Alles om me heen verdwijnt; verblind.
Alleen de prekende stem van de tandarts klinkt ,, Die tongpiercing, heb je die al lang? Ik zeg altijd dat de meeste mensen met tongpiercing…” blablabla.
Déjà-vu van de drie vorige afspraken?
Louter herhaling.
Apathisch lig ik daar, als een debiel met opengesperde mond. Ik durf niet te slikken, ademen evenmin. Twee hoofden hangen daar boven mijn hoofd; de man in crime en de medeplichtige: de eerst zo aardige tandartsassistente.
Al die slangetjes, apparatuur en blauwe lichtjes doen me denken aan een UFO-ontvoering; deze twee ruimtewezens experimenteren met me! Wereldvreemd kijk ik terug in hun ogen, alsof alles nieuw voor me is. Zo ook de pijn die ik voel; een pijn die door de tandzenuwen raast, onbeschrijflijk. Mijn tenen staan krom in m’n schoenen. De pijn is koud, stekend, gemeen, gaat door heel het gezicht. M’n mond staat zuur en de neus begint te trekken. Gelukkig zijn de tranen op. Sowieso mag ik geen mietje zijn; een tongpiercing doet zeerder.

Als ze eindelijk klaar zijn met de martelgang, staat m’n mond in brand. De smaak is als het hoofdrestant van een moordaanslag: bloed.
Ik probeer deze verplichte afspraak tot een positief einde te brengen en zo de vieze nasmaak te doen verdwijnen. Maar ik bijt op mijn lip; ik begin over verstandskiezen, en de tandarts geeft me nog even het fijne vooruitzicht dat hij deze altijd verwijdert.
De tandartsassistente doet er nog een schepje bovenop door meteen de volgende afspraak te plannen: ik zit klem.

Als ik me weer veilig fietsend door de regen begeef, prijkt de maand “juli” in m’n hoofd….