Een klomp klei

We hebben allemaal op onze eigen manier te maken met migratie. Uiteraard zul je altijd mongolen en heikneuters houden die tegen héél veel beter weten(schap) in blijven beweren van niet en lallend lullen dat ze van Neêrlands stam (!) zijn. Ons heelal (van de andere heelals weet ik het niet) heeft uitermate rare kostgangers… Een paar voorbeelden uit de praktijk ben ik u dus verschuldigd. Een leraar vertelde dat zijn ouders uit Drenthe naar Holland migreerden. Tegenwoordig een reis van een paar uur per auto, toen een onzekere onderneming met als belabberde ‘beloning’ een geweldige cultuurschok. Ze slaagden erin zich in te passen en hun zoon voelt zich hier thuis, maar toch. Vrienden komen uit Indonesië (een zelfs via zijn geboorte-eiland westelijk, nog steeds bezet, Nieuw Guinea). Iemand had naar Canada willen emigreren maar durfde niet. Een ander ging naar New York en liet vrouw en kinderen achter. Weer anderen vluchtten; uit Iran, Irak, Benin, Koerdistan, Congo, Palestina… Een mooi jong meisje komt, net als de grote Aznavour[ian], uit Armenië. Een oudere dame migreerde van het dorpje Lisse naar de grote havenstad Rotterdam omdat haar man bij ‘de Lloyd’ werkte, maar ze voelt zich nog altijd een bollenmeid. Koren op de molen van de telefoniste uit Hillegom die met een Rotterdamse jongen trouwde en sinds jaar en dag met hem in Spijkenisse woont. Hun kinderen wonen, na enige studieomzwervingen, allebei in het oude nieuwe Rotterdam…

Migranten zijn we allemaal, en dat op een schaal van 1 tot 10. Wie pech heeft zit op 10, is ”illegaal”. Wat natuurlijk een onzinnig begrip is, want geen mens kan illegaal zijn. Een mens is geen vodje papier of stempel, geen dossier of nummer, maar een medemens – met emoties, angsten, dromen, verlangens, capaciteiten. Dat mensen tot illegaal worden ontmenselijkt, tekent het failliet van de politiek die dat doet. De meesten hebben het geluk dichtbij of op 1 te zitten. Die kunnen vrijwillig weggaan of blijven. We zijn echter, hoe dan ook, passanten. We maken onze levensreis die ons dicht bij huis kan houden of ons tot zelfs aan de andere kant van de wereld kan brengen.

Waar we ook zijn, we zijn altijd thuis én onderweg. Daarom is het bekrompen, objectief gezien zelfs achterlijk, iemand te veroordelen om zijn afkomst, overtuiging, huidskleur of om zijn papieren (of het ontbreken daarvan) en te zeggen hoepel op. Alsof iemand het alleenrecht heeft op de klomp klei waarop hij bij stom toeval geboren is!

© Jan Bontje 2008