Een kuil voor een ander

In welke plaats ik ook heb gewoond, steeds weer is het mij opgevallen dat het Vutters en gepensioneerden zijn, die ons tegen geringe vergoeding ten grave dragen. In sleets grijs of zwart gekleed en met een stemmig hoofddeksel, komen zij vanuit alle windrichtingen naar de begraafplaats toegesjokt, om met uitgestreken gelaat onze ‘dierbaren’ naar hun laatste rustplaats te brengen. U zult dit toneel ongetwijfeld herkennen.

Er zijn ook Vutters en gepensioneerden, die bij de uitvaart niet in het voetlicht treden. Het zijn de grafdelvers; mannen die een kuil graven voor een ander. Ik heb het zelf nooit zien gebeuren, maar het lijkt mij een redelijk mistroostige manier om wat (bij) te verdienen. Nu blijkt het niet ongevaarlijk, bovendien.

In Zwolle, op de begraafplaats Bergklooster, is een 62-jarige grafdelver onlangs een ernstig bedrijfsongeval overkomen. De man keek net tevreden de laatste rustplaats rond, toen de wanden instortten en een grote hoeveelheid zand op hem neerdaalde. De arme ziel werd in zijn eigen graf begraven en kreeg tot overmaat van ramp ook de op de rand staande aanhangwagen met uitgegraven zand over zich heen. Net voordat sprake was van een wel zeer goedkope begrafenis, wist een collega, die wat verderop een doodsbed stond op de maken, het gezicht van de ‘aanstaande dierbare’ zandvrij te vegen.

Daarna snelden van alle kanten hulpverleners toe; bepaald niet met uitgestreken doodgravergezichten. Een daverend gelach weerklonk terwijl het slachtoffer, in één uur tijd, uit zijn benarde positie werd bevrijd en in ijltempo naar het ziekenhuis werd gebracht. De verwondingen vielen mee en het slachtoffer kondigde moedig aan zijn werk spoedig weer te zullen hervatten.

Dit geeft mij reden om aan jullie te melden, dat de tekst van het alom bekende spreekwoord nu zal worden gewijzigd in:
´Wie een kuil graaft voor een ander, is zeker geen egoïst.´