“We hebben ons de vorige keer gericht op de theaterproductie. Vandaag gaan we het hebben over muziek.
Allereerst: zeg nooit dat je het mooi vindt. Is het in werkelijkheid fantastisch, zeg dan dat je het te perfect, te glad vindt. Is het in werkelijkheid ontroerend, gebruik dan woorden als ‘sentimenteel’ en ‘tearjerker’.
Op de tweede plaats: geef de indruk dat je er erg veel verstand van hebt. Noem achteloos artiesten waar anderen nog nooit van gehoord hebben en zet erbij: ‘de ‘welbekende’ of ‘de wereldberoemde’.
Ten derde: gebruik veel snobistische woorden. Bij voorkeur onbekende woorden eindigend op –isme.
Ten vierde: na de vierde zin moet de voorstelling eigenlijk al volledig met de grond gelijk gemaakt zijn. Voeg daarna toch nog twee dodelijke zinnen toe om er absoluut zeker van te zijn dat de muziekgroep nooit, maar dan ook nooit meer zal optreden.
En eindig ten slotte met een algemene verzuchting dat je die avond beter tien andere dingen had kunnen doen.
Hoe ga je nu te werk? Het eerste wat je moet doen is aantekeningen maken. Dat moet tijdens de voorstelling gebeuren. Daar zit één moeilijkheidje aan. Het is namelijk altijd donker in de zaal. Een recensent moet dus blindelings in het donker kunnen schrijven. Dat gaan we even oefenen.
Leg je kladblok op schoot en pak je pen. Allemaal klaar? Dan ga ik nu het licht uitdoen. Zo. Kunnen jullie nog wat zien? Nee? Perfect. Voor de klas zit een gitarist in het spotlicht te spelen. Ga nu maar aantekeningen maken. Schrijf snel een paar trefwoorden op, bijvoorbeeld los zand, chaotisch, routinematig, populistisch. Gedaan? Pak een volgend vel en schrijf: wezenloos, ongeïnteresseerd, bezadigd. Gedaan? Dan doe ik nu het licht weer aan. Je aantekeningen zijn klaar. Nu moeten ze worden uitgewerkt. Dat is in feite zo gebeurd. Je moet gewoon hele zinnen maken van je trefwoorden. Zet gauw je naam eronder en lever het stuk in bij de krant. Klaar!”
3 reacties
gast · 7 mei 2003 op 07:29
Dat elke weldenkend mens zich verre moet houden van recensies zal de meeste liefhebbers van kunst, muziek, literatuur en cultuur wel duidelijk zijn. Wat dat betreft dus een leuk gegeven voor een column-pje… 😀
Maar ik ben niet echt onder de indruk van de uitwerking. Nu is het wel een erg kort stukje geworden, en er zit geen clou of climax in; ik zou bijna willen zeggen: een kwestie van
[quote]los zand, chaotisch, routinematig, populistisch[/quote]
No offense, maar volgende keer iets meer tijd besteden aan je uitwerking…
Kobus · 7 mei 2003 op 08:55
Ik blijf het jammer vinden dat kritiek geven meestal in het donker gebeurt (anoniem).
En wat recensies betreft. Een goede metselaar weet welke voegen er bestaan en kan ook een oordeel geven over de manier waarop de stenen zijn verwerkt. Een voorstelling moet staan als een huis. Ander voorbeeld. Als ik wel eens naar het voetballen ga, zie ik een heel andere wedstrijd dan mijn broer, die een aantal trainersdiploma’s heeft. Tactiek, techniek, mentaliteit. Wij hebben die bagage meestal niet. Wij zijn liefhebbers. En daarom kijken wij ook met heel andere ogen naar voorstellingen. Je kunt je wel afvragen of recensenten rekening behoren te houden met de smaak van het publiek. Of mogen ze voor scherprechter spelen ? Ik nijg (neig vind ik ook best) naar het laatste. Confrontatie tussen (beroeps)kunstenaars en keurmeesters. Maar natuurlijk zijn er net als in de kunst verschillende stromingen en smaken bij recensenten. En dat botst wel eens wanneer een recensent zich een mening aanmatigt over een onderwerp of stroming waar hij geen verstand van heeft. Maar zolang de metselaar nog naar het voetballen blijft gaan …….
Yoyogro · 7 mei 2003 op 23:40
Da’s net zoiets als de discussie over boeken en het fenomeen ‘publieksprijs’ vs. ‘juryprijs’. Ik snap wel wat je bedoelt. Er bestaat inderdaad zoiets als een ‘professioneel oordeel’, dat ben ik met je eens. Maar soms is het gewoon de ordinaire smaak die de boventoon voert. Of nog erger: kinne sinne, frustratie en wraak.
Groetjes,
Yoyogro