“Meer Nederlanders kopen via internet”, kopte Webwereld begin deze maand. Hè hè, eindelijk. Wat hebben die zure Nederlanders lang de kat uit de boom gekeken! Indianenverhalen over fraude met creditcardnummers, broodje-aap vertelsels over oplichters, de hollander greep elk excuus aan om vooral traditioneel te blijven winkelen.
Jules Verne fantaseerde er al over, maar we zijn er ook in de 21e eeuw nog nooit geweest. De kern van de aarde, zo’n kilometertje of zesduizend onder ons, moet bestaan uit een ongelofelijk hete kokende massa van gesmolten steen, getuige de vulkaanuitbarstingen waar de aarde hier en daar mee verrast wordt. We wonen eigenlijk maar op een dun korstje, dat zelfs af en toe een barst vertoont en soms plotseling verschuift. Een korstje waar plassen op liggen waar scheepjes in varen. Het ziet er allemaal zo onschuldig uit.
Nederland is vlak. Toch kennen we een plaats met de naam Bergen. Het ligt aan zee en heet dan ook: Bergen aan zee. We hebben ook een plaats Eibergen. Maar of die naam iets met kip en ei te maken heeft, is maar zeer de vraag.
Ze reden terug vanuit Harlingen. Het was al donker en vanaf de snelweg waren slechts een paar spaarzame lichtjes te zien in de verte. Friesland. Langs de weg stonden af en toe blauwe borden met onuitsprekelijke namen. Tjalleberd, Tijnje, Terwisscha.
‘Wat een treurig gebied,’ zei hij.
Ze knikte.
‘Om depressief van te worden.’
