Dit jaar gaan we het eindelijk weer eens beleven. Het is al weer acht jaar geleden dat het voor het laatst gebeurde. In 2000 moesten we immers opeens een beurt overslaan. Dat is niemand opgevallen, natuurlijk. Want zo’n schrikkeldagje eens in de vierhonderd jaar missen, ach, dat is net zoiets als een uurtje erbij als het weer wintertijd wordt.
In 2004 ga ik doen wat ik moet doen. Tenminste, wat ik zelf vind dat ik moet doen. Niet wat de meeste anderen in Nederland vinden dat ik moet doen. Die willen namelijk dat ik braaf word, dat ik gewoon net zo correct word als de rest en dat ik dus stop met roken. Het idee alleen al.
Gisteren zei een vriendin nog tegen me dat het een wonder is dat de rokers zich nog niet roeren.
We konden afgelopen weken weer flink janken bij de tv. Jong meisje vermoord in Nijmegen, vriendinnetjes aan het woord. Ontroering, verdriet, verontwaardiging – stille tochten, gedichtjes, bloemen, tranen. De beelden zijn bekend.
Saskia Stuiveling hield vandaag een lezing in Assen. Ze gaf de voltallige overheid in Nederland een flinke draai om de oren. Saskia is directeur van de Rekenkamer en houdt in de smiezen of wij van de overheid wel echt doen wat we beloven. We schrijven mooie beleidsplannen, maar als de Rekenkamer komt kijken wat ervan terecht is gekomen, geven we niet-thuis. Dat wil zeggen, we hebben geen informatie over wat we hebben gedaan en of we dat hebben bereikt. In onze beleidsplannen schrijven we geen meetbare doelstellingen op, dus hoe weten we nou of we succes hebben gehad? Heeft de belastingbetaler dan geen recht op informatie daarover? We krijgen van de Rekenkamer allemaal een dikke onvoldoende.
Ik was net lekker aan het surfen op internet, toen de muis er de brui aan gaf. De cursor versteende op het scherm. Ik schudde de muis door elkaar, gaf hem een bemoedigend schouderklopje, een aai, een tik, en ik zou hem zelfs een stukje kaas te eten hebben gegeven als ik geweten had waar zijn snuit zat, maar het maakte allemaal niet uit. Hij gaf geen sjoege.
