Ik was net lekker aan het surfen op internet, toen de muis er de brui aan gaf. De cursor versteende op het scherm. Ik schudde de muis door elkaar, gaf hem een bemoedigend schouderklopje, een aai, een tik, en ik zou hem zelfs een stukje kaas te eten hebben gegeven als ik geweten had waar zijn snuit zat, maar het maakte allemaal niet uit. Hij gaf geen sjoege. Hij is van het draadloze soort, hij stuurt zijn signalen op mysterieuze wijze door de lucht naar een klein ontvangststationnetje. Dat ontvangststationnetje is dan weer met de ene stekker aan de pc verbonden en met de andere stekker aan het lichtnet, omdat hij voor al dat ontvangen en verzenden van die signalen extra stroom nodig heeft. En de muis zelf loopt dus op batterijen. Twee stuks maar liefst.
Handig, zo’n ding. Geen gedoe met snoertjes, mevrouw. Oké, doet u mij dan maar zo’n draadloos gevalletje.
Als ik goed geteld heb, lopen er nu twéé extra snoertjes over mijn bureau. En ik moet nu alweer op zoek naar twee nieuwe batterijen. De ouderwetse muis kreeg zijn voeding tenminste gewoon rechtstreeks van de pc. Wat een gedoe, zeg.
Ik las laatst in een computerblad dat er nu ook radiografisch bestuurbare muizen te krijgen zijn. Daar heb je dan natuurlijk wel weer een speciale afstandsbediening voor nodig. Vanuit je luie stoel kun je je muis als een modelvliegtuigje aansturen en hem daar krijgen waar je hem hebben wilt. Dat moet toch geweldig zijn. Het grote voordeel is dat je de muis niet meer in je hand hoeft te nemen, waarmee je het risico op RSI voorkomt. En hij wordt bovendien niet vies. Het nadeel is dat deze techniek wel meer energie kost. De afstandsbediening vraagt immers om batterijen, de muis zelf ook. En het ontvangststationnetje moet in het stopcontact worden ingeplugd. Dat kost niet alleen veel energie, maar is ook nog eens belastend voor het milieu.
En dat terwijl de oplossing toch zo voor de hand ligt. Kijk maar eens goed naar de muis en hoe hij beweegt. Er zit bij die van mij zelfs een wieltje op. Hij heeft iets van een dynamo, zoals op de fiets. Als we nou al die beweginkjes van de muis weer weten om te zetten in energie, dan zijn we er toch? Misschien moeten we van de muis gewoon een knijpkat maken. Een goede oefening voor RSI-patienten, en een enorme besparing op batterijen bovendien. Dat daar nou nog niemand op gekomen is!
4 reacties
Li · 10 november 2003 op 18:57
Goed idee. En dan sluiten we de computer aan op een hometrainer. Scheelt meteen een bom sportschoolduiten. 😛 😛 😛
Dieperik · 10 november 2003 op 20:45
Bestaat al lang, joh… Het heet pen en je schrijft ermee op papier.
Moet je wel weer postzegels kopen om je tekst te versturen. 😛
Goed en evenwichtig geschreven column, trouwens. Laatste helft mag nog twee witregels; aan jou om te bepalen waar… 🙂
MBB · 10 november 2003 op 23:54
Ja, lege batterijen voor een muis zijn een ramp, maar als je nog een aude analoge muis hebt liggen kun je die op de normale uitgang zetten en lekker doorwerken de volgende keer, totdat je weer nieuwe batterijen hebt.
Maar wat eccht een ramp is is een monitor die oververhit raakt na een paar uur werken. 😡
Yoyogro · 11 november 2003 op 19:07
[quote]Laatste helft mag nog twee witregels; aan jou om te bepalen waar… [/quote]
Eh.
Witregels. Waar?
Hier?
En hier ongeveer?
Groet,
Yoyogro 😕 😕 😛
PS. Hoe doe je dat hier eigenlijk, het wijzigen van reeds ingezonden teksten????????