Het leek zo leuk, een uurtje erbij. Ik was het nog bijna vergeten, dat van die wintertijd. Wat je allemaal niet met zo’n extra uur kunt doen! Uitslapen, de was doen, extra lekker koken, een boek lezen, een stukje schrijven, je mail lezen…. Talloze mogelijkheden.
In een rode personenauto, gehuurd op het vliegveld, nam ik de zoveelste bocht. Het was mijn eerste kennismaking met dit ruige Latijns Amerikaanse land. Ik wou vandaag meteen naar het stadje verderop, om de winnares van de Latijns-Amerikaanse Literatuurprijs te interviewen, maar ik begon me af te vragen of het allemaal wel in één dag zou lukken.
Ik luister naar het nieuws op de radio. Zweeds onderzoek heeft aangetoond dat het geen moer uitmaakt of je nou handsfree zit te bellen of gewoon, je maakt evenveel brokken in het verkeer. Da’s ook zonde van al die investeringen die bedrijven voor hun medewerkers in Nederland hebben gedaan. De stem van de nieuwslezer lijkt verdacht veel op die van Harm Edens, presentator en komedieschrijver.
Ik trek mijn tas onder de snelbinders vandaan en loop langzaam naar de ingang. De ruiten zijn beslagen. Ik open de deur en stap binnen in een wolk van bedwelmende warmte. Chloorlucht en galmende stemmen: het is weer woensdagmiddag.
Thuis sprak moeder me nog bemoedigend toe; nu ik binnen ben zakt de moed me weer in de schoenen. “Het is toch een aardige man”, zei ze. “Hij doet niemand kwaad”. Maar het is een bullebak. Hij schreeuwt altijd en snapt niet dat ik het diepe niet over durf te zwemmen.
‘Achteraan, daar staat hij’, zei de verhuurder terwijl hij op het asfalt van de parkeerplaats spuugde.
Susan tuurde in de richting die de man wees, terwijl Annemarie de sleutels aannam. Het was zeker 35 graden en het asfalt was gesmolten. Niet bepaald een geschikte dag om met bagage te sjouwen. De koffer die Susan drie dagen voor vertrek nog gekocht had, was gelukkig voorzien van wieltjes. Na twee meter stroperig asfalt gaven de wieltjes het echter alweer op.
